Żywicę wprowadza się do tulei siatkowej całkowicie ją wypełniając, następnie wkładamy do niej szpilkę gwintowaną, tuleję z gwintem wewnętrznym bądź inny element kotwiony. W ten sposób wyciskamy żywicę poprzez otwory w tulei siatkowej, powodując gromadzenie się jej na zewnętrznej części. Żywica jednocześnie "wpasowuje się" w otwory w podłożu i po stwardnieniu tworzy kliny - połączenie kształtowe. Dodatkowo przykleja się do podłoża w miejscach w których się z nim styka.

Wytrzymałość tego rodzaju połączeń w podłożach z pustymi przestrzeniami jest praktycznie uzależniony jedynie od wytrzymałości materiału w którym kotwimy. Połączenie chemiczne oraz twardość żywicy powoduje, że zniszczeniu ulega niemal zawsze materiał podłoża.

Tuleje siatkowe nylonowe występują w kilku standardowych średnicach oraz długościach. Można w niej zatopić różne średnice pręta (nie większe niż maksymalna przypisana do konkretnej tulei). Dzięki zatyczce centrującej możemy pozycjonować szpilkę gwintowaną centralnie w otworze oraz jednocześnie zapobiegamy wypływaniu żywicy przez otwór wlotowy.

Wytrzymałość połączeń w podłożach z pustymi przestrzeniami tak jak i w przypadku kotwienia w podłożach betonowych, można zwiększać poprzez głębsze kotwienie. W ten sposób żywca tworzy więcej "klinów" w pustkach oraz więcej materiału "trzyma" zamocowanie w podłożu. Do tego celu doskonale nadają się tuleje siatkowe metalowe. Dostarczane w 1 metrowych odcinkach dają użytkownikowi możliwość docięcia długości dokładnie pasującej do wymagań konkretnego zamocowania.