Norma wysiewu mieszanek traw firmy Barenbrug wynosi ok. 45 kg/ha. Obniżenie normy wysiewu nasion jest możliwe w sytuacji stworzenia bardzo dobrych warunków glebowych do ich skiełkowania, lecz jest nie zalecane ze względu na możliwość intensywniejszego zachwaszczenia plantacji.

głębokość wysiewu

Nasiona mieszanek traw i motylkowatych są niewielkie. Z tego względu powinny być wysiewane do gleby na głębokość od 1 do 2 cm. Nasiona umieszczane głębiej wschodzą gorzej, gdyż kiełek ma do pokonania dłuższą drogę, na którą nie wystarczy składników zapasowych znajdujących się w nasionach. Po wykonaniu siewu zalecane jest wałowanie pola lub łąki.

rozstaw rzędów

Odstęp między rzędami jest uzależniony od siewnika. W przypadku siewników zbożowych lub siewników do siewu bezpośredniego w darń, powinien on wynosić do 10 cm.

przygotowanie nasion do siewu

W mieszance znajdują się nasiona o różnej masie. Cięższe nasiona podczas transportru opadają na dno worka, wówczas mieszanka ulega rozwarstwieniu, z tego względu przed wysianiem mieszanki traw nasiona należy wymieszać.

Nawożenie

mineralne

Największy wpływ na wielkość plonowania runi pastwiskowej i łąkowej ma nawożenie. W przypadku nawożenia pastwisk trzeba uwzględnić odchody pozostawione w czasie wypasu przez zwierzęta. Z odchodów zwierzęcych do gleby przedostaje się około 10% azotu, 30 – 40% fosforu i 70% potasu, toteż w bilansie nawożenia pastwisk należy koniecznie uwzględnić zwrot składników pokarmowych w odchodach zwierzęcych.

Azot jest niezbędnym skladnikiem plonotwórczym oraz decydującym o poziomie białka w roślinie. Rocznie powinno się wysiewać w czystym składniku od 180 do 250 kg/ha azotu.

Fosfor jest również niezbędnym składnikiem pokarmowym w nawożeniu użytków zielonych. Pierwiastek ten bierze udział w oddychaniu, fotosyntezie, przemianach azotowych, metaboliźmie tłuszczowym. W następstwie nawożenia fosforem rośliny reagują wzrostem plonu biomasy, lepszym rozwojem systemu korzeniowego, poprawą jakości plonu, zwiększeniem udziału roślin motylkowatych w runi, a także większą aktywnością mikroflory glebowej. W okresie wegetacji należy wysiać w czystym składniku od 80 do 100 kg/ha fosforu.

Potas jest pierwiastkiem, który odpowiada za gospodarkę wodną rośliny oraz sprzyja tworzeniu się węglowodanów rozpuszczalnych w wodzie, co zwiększa odporność roślin na niską temperaturę. Potasu powinno się wysiewać w czystym składniku od 100 do 140 kg/ha rocznie.

Magnez jest ważnym pierwiastkiem niezbędnym w nawożeniu użytków zielonych, którego rocznie powinno się wysiewać od 25 do 30 kg/ha. Istotnymi makroelementami dla wzrostu i rozwoju traw są także wapń, sód i siarka. Oprócz makroelementów duża rolę w nawożeniu użytków zielonych odgrywają mikroelementy takie jak cynk, bor, molibden, miedź.

organiczne

Nawozy organiczne poprawiają właściwości fizyczne gleby i wzbogacają jej życie biologiczne. Dostarczają jednocześnie makroelementów, np. kobaltu i miedzi. Optymalnym terminem stosowania nawozów organicznych jest okres jesienny. Zalecana dawka to 20-30 t/ha co 4-5 lat w przypadku obornika, 40 m sześciennych/ha rocznie w przypadku stosowania gnojowicy lub 25 m sześciennych/ha gnojówki. Stosowanie nawozów organicznych powinno być ograniczone w przypadku dużej zasobności kompleksu sorpcyjnego gleby w składniki pokarmowe, zwłaszcza azot i potas, gdyż zbyt wysokie dawki tego typu nawozów mogą przyczynić się do zachwaszczenia runi pastwiskowej chwastami potaso- i azotolubnymi.

Walka z zachwaszczeniem

Najczęściej stosowanym sposobem odchwaszczania użytków zielonych jest koszenie pielęgnacyjne, które wykonuje się, gdy chwasty wraz z trawami osiągną wysokość 15 cm. Ze względów ekologicznych rezygnuje się raczej z chemicznej walki z chwastami na łąkach i pastwiskach. W sporadycznych przypadkach zaleca sie środki, np. do niszczenia takich chwastów jak sity kępiaste i szczawie. Podczas ich zwalczania musimy się jednak liczyć z tym, że w mieszance trawiasto-motylkowatej po zabiegu pozostaną tylko trawy, gdyż herbicydy oprócz chwastów zniszczą także koniczyny.

Przemienne wykorzystanie mieszanek

W żywieniu bydła mlecznego ten sposób użytkowania pozwala na okresowe wypasanie bydła, jak również na uzyskanie z danej powierzchni zielonki o parametrach pozwalających na sporządzenie dobrej kiszonki. Sposób wykorzystania pastwiska przez bydło powinien być zorganizowany w taki sposób, aby ograniczyć negatywne skutki przebywania zwierząt na danej powierzchni. Wychodząc z założenia, że w gospodarstwie jest 10 krów, każda z nich potrzebuje około 1,5 ara pastwiska na dzień, a okres przebywania jednej sztuki na danej powierzchni wypasanej nie powinien być dłuższy niż 3 dni, to powierzchnia dla przykładowego stada wyniesie:

1,5 ara x 3 dni x 10 sztuk = 45 arów.

Bydło należy wyprowadzać na pastwisko z chwilą , gdy trawa w mieszance osiągnie wysokość 10 do 15 cm. Przetrzymywanie bydła zbyt długo na danej powierzchni może spowodować zahamowanie odrostu gatunków traw wysokich, a w konsekwencji zachwianie równowagi w składzie runi użytku zielonego.

Przygotowanie kiszonki z traw

przygotowując kiszonkę na bazie mieszanek BARENBRUG, ważne jest przestrzeganie prawidłowych zasad technologicznych. Właściwy zbiór i konserwacja zielonki pozwoli na otrzymanie dobrej jakościowo kiszonki, która w sposób istotny może wpłynąć na bilans dawki żywieniowej. Decydujacy wpływ na jakość produkowanej kiszonki z traw ma termin ich koszenia. Trawy późno skoszone, np. w czasie kwitnienia, zawierają wiecej suchej masy i włókna niż te, które zostaną skoszone w fazie strzelania w źdźbło. Wyższa zawartość włókna zmniejsza strawność, pogarszając jednoczesnie wykorzystanie składników pokarmowych. Prawidłowym terminem koszenia jest osiągnięcie przez trawy tzw. dojrzałości kiszonkowej, co ma miejsce w początkowym okresie kłoszenia. Przystępując do zakiszania traw, należy również zwrócić uwagę na zawartość suchej masy w runi. Powinna ona wynosić od 30 do 40%.W sprzyjających latach z mieszanek firmy BARENBRUG można osiągnąć 8-15 ton suchej masy z hektara. W zależności od typu mieszanki uzyskuje się w roku od 3 do 5 pokosów wysokojakościowej runi.