„Mauretania" utrzymała (początkowo na zmianę z bliźniaczą „Lusitanią") przez 20 lat Błękitną Wstęgą, zdobytą w 1909 w czasie przejścia przez Atlantyk ze średnią prędkością 26.06 w. Stało się to możliwe dzięki wcześniejszym dwuletnim badaniom modelowym, zastosowaniu turbin parowych i stali o podwyższonej wytrzymałości. Wszystko to pozwoliło założyć osiągnięcie rewelacyjnej - na owe czasy - szybkości 25 węzłów.

Zbudowana w stoczni Swan, Hunter & Wigham Richardson w Newcastle (wod. 20.09.1906), „Mauretania" wyruszyła w swą pierwszą podróż 16 listopada 1907. Od tego czasu pływała na linii z Anglii do Nowego Jorku, a okazjonalnie używano ją też jako statek wycieczkowy. Powszechnie uważana była za szczęśliwy statek. Szczęście nie opuściło jej nawet w czasach wojny, kiedy w latach 1[zasłonięte]914-19 służyła jako transportowiec wojska i okręt szpitalny.

W lipcu 1921 na „Mauretanii" wybuchł pożar, niszcząc wyposażenie wnętrz ponad pokładem głównym. Mimo wszystko okazał się on korzystny dla statku: przerwę w służbie wykorzystano na przebudowę węglowych kotłów na opalanie ropą. Po remoncie maszyn zimą 1923/24 „Mauretania" była jeszcze szybsza, np. w czasie 227 podróży w sierpniu 1929

rozwinęła średnią szybkość 27,22 w! Jeszcze w 1933 „Mauretania" była w stanie utrzymać przez godzinę szybkość 32 w.

Jej służba skończyła się w jesienią 1934. Nie pokonały jej ani ocean ani rdza. Pokonały ją ludzkie słabości, zachcianki i żądania luksusów, których z racji wieku na „Mauretanii" nie było: basenów kąpielowych, kabin z łazienkami, gniazdek do elektrycznych maszynek do golenia itp. W maju 1935 sprzedano na licytacji większość jej wyposażenia, a w lipcu rozpoczęto jej złomowanie w Rosyth.