ZAWARCIE TRANSAKCJI OZNACZA AKCEPTACJĘ WARUNKÓW ZAWARTYCH NA STRONIE ''O MNIE''

Pochodził z chłopskiej rodziny Jana i Katarzyny z Majcherów. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, seminarium duchowne w Przemyślu, gdzie w 1898 otrzymał święcenia kapłańskie, studia teologiczne na uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii, w Wiedniu, w Rzymie, w Krakowie (doktorat) i w Jerozolimie. W latach 1903-1905 prowadził w Egipcie i Palestynie prace badawcze nad tamtejszą przyrodą i chorobami, zwłaszcza trądem. W latach 1906-1907 sekretarz konsystorza biskupiego w Przemyślu. Od 1907 do 1918 r. profesor Akademii Duchownej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. W czerwcu 1918 r. powrócił do kraju. Brał udział w obronie Lwowa. W 1921 r. zainicjował akcję mającą na celu pomoc dzieciom powracającym z Rosji. W latach 1923-1928 proboszcz w parafii w Dębowcu (diecezja przemyska). Od 1928 r. rektor kościoła św. Jacka w Warszawie, następnie proboszcz parafii św. Antoniego. Ksiądz Trzeciak był jednym z założycieli prometejskiej placówki – Instytutu Wschodniego w Warszawie. W latach 1[zasłonięte]926-19 zasiadał w zarządzie tej placówki, był również wykładowcą funkcjonującej w murach Instytutu Szkoły Wschodoznawczej.

Jednym z największych sukcesów Trzeciaka było doprowadzenie do ograniczenia, a następnie całkowitego zakazu prawnego uboju rytualnego – szechity. Był zdania, że rytualny ubój nie jest wymagany przez prawo Mojżeszowe,stanowi natomiast źródło znacznych dochodów dla gmin żydowskich i ekonomicznego wyzysku ludności chrześcijańskiej. Znaczny udział Żydów w branży mięsnej miał powodować, że 95-100% bydła było ubijane rytualnie, co biorąc pod uwagę fakt, że od jednego zwierzęcia gmina otrzymywała od kilku do 10 zł, powodowało znaczną podwyżkę ceny mięsa; przytaczane przez Trzeciaka dane świadczyły, że dochody z szechity stanowiły blisko 50% wszystkich dochodów żydowskich gmin wyznaniowych w II RP. Równolegle do prowadzonej przez Trzeciaka kampanii przeciw ubojowi rytualnemu grupa posłów sanacyjnych, z posłanką Janiną Prystorową jako wnioskodawczynią, wniosła w lutym 1936 do Sejmu projekt ustawy o zakazie uboju rytualnego, co motywowano "okrucieństwem i brakiem humanitaryzmu tej metody uboju zwierząt"; akcję poparło także Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami; sprawa wzbudziła liczne kontrowersje; inicjatywę Trzeciaka poparła prasa katolicka i narodowa, przeciwstawiła się jej natomiast w całości prasa żydowska, twierdząc, że byłoby to ograniczenie swobody kultu religijnego; sprzeciw wyraziły nawet pisma żydowskiej lewicy, m.in. Bundu, podkreślające dotąd swoją laickość i brak zainteresowania sprawami religijnymi. Podczas debaty parlamentarnej Trzeciak został powołany przez komisję sejmową jako rzeczoznawca; jego ówczesne wystąpienie zostało opublikowane w broszurze Ubój rytualny czy mechaniczny? Opinia rzeczoznawcy wypowiedziana na posiedzeniu Komisji Administracji i Gospodarki Sejmu Polskiego 5 III 1936 (Warszawa 1936); ostatecznie 1 stycznia 1937 weszła w życie ustawa o zakazie powszechnego uboju rytualnego, ograniczająca stosowanie szechity tylko dla potrzeb religijnych; 1939 ustawa została znowelizowana i ubój rytualny został zakazany całkowicie, jednak wybuch wojny uniemożliwił jej ratyfikowanie przez senat.

Ksiądz Trzeciak sympatyzował z antysemicką polityką hitlerowską. Międzynarodową sławę zdobył jako ekspert nazistowskiego Instytutu badania problemów żydowskich z Erfurtu.

Trzeciak był uważany przed wojną za czołowego teoretyka akcji antyżydowskiej w Polsce. Napisał kilkadziesiąt prac naukowych, w tym wiele poświęconych kwestii żydowskiej. Powszechnie uchodził za najlepszego wśród polskich duchownych katolickich znawcę Talmudu. Jego dorobek naukowy został w szerokim zakresie wykorzystany przez Feliksa Konecznego w powstałej w okresie wojny pracy Cywilizacja żydowska (Londyn 1974, wyd. pośmiertnie).

W październiku 1939 roku współtworzył NOR. Razem z Władysławem Studnickim tworzył w Narodowej Organizacji Radykalnej frakcje umiarkowanych przeciwnych faszyzującym politycznym koncepcjom Erazma Samborskiego i Andrzeja Świetlickiego oraz pronazistowskiemu eksterminacyjnemu antysemityzmowi S. Brochwicza, po Pogromie Wielkanocnym, zerwał z organizacją wszelkie kontakty.

Dalsza działalność księdza jest niejasna. Podlewski w książce "Przemarsz przez piekło", utrzymuje, że ceniony przez okupantów ksiądz pomagał aresztowanym.

Zginął od niemieckiej kuli w czasie powstania warszawskiego 9 sierpnia 1944 r. Szczegóły śmierci opisane są w książce Podlewskiego "Przemarsz przez Piekło". Podobno ksiądz pokazał Niemcom pacyfikującym Stare Miasto, bardzo wysokie odznaczenie i jakieś papiery. Niemcy bardzo się z tym liczyli. Jednak kilka godzin później, ksiądz gnany razem z ludnością, został zastrzelony, przez szeregowego żołnierza.