TRADYCYJNE BUJUTSU
Tradycyjne bujutsu było produktem niezliczonych wojen domowych, jakie niemal nieustannie nękały feudalną Japonię. Ówczesny wojownik nie tylko musiał wiedzieć, jak efektywnie wykorzystać posiadaną broń, ale też jak przygotować się mentalnie na spotkanie ze śmiercią. W przeciwieństwie do późniejszego budo, trening bujutsu dotyczył bowiem wyłącznie walki na śmierć i życie, w której oprócz odpowiednich cech psychofizycznych liczyła się wszechstronność wyszkolenia i umiejętność adaptacji. Wojownik musiał wiedzieć, jak z mieczem w dłoni sprostać przeciwnikowi uzbrojonemu we włócznię i jak naginatą walczyć z szermierzem. Te umiejętności były przekazywane z pokolenia na pokolenie w poszczególnych szkołach, czy też stylach bujutsu. Jako że nie zaniedbywano żadnej broni ani metody walki, która mogłaby się okazać skuteczną w boju, do siedemnastego wieku pojawiło się nie mniej jak dziewięć tysięcy takich szkół, w których nauczano około sześćdziesięciu różnych systemów walki.
W „Tradycyjnym bujutsu” opisano szerzej szesnaście z nich: od sposobów posługiwania się mieczem i włócznią, poprzez pływanie i jeździectwo, aż po ninjutsu. Jako współczesny bugeisha, czyli przedstawiciel bujutsu, autor kreśli niezwykle żywy i sugestywny obraz dawnych „sztuk wojennych”, opierając się zarówno na własnym doświadczeniu, wyniesionym z różnych szkół bujutsu, jak i na unikalnych dokumentach, które przetrwały do naszych czasów.
Format 180mm x 225mm, 112 stron, twarda oprawa z obwolutą
