JAPOŃSKIE SZTUKI WALKI
Serge Mol
Już od ponad pięciuset lat, czyli od chwili, kiedy Zachód na dobre zetknął się z Japonią, czujemy podziw dla waleczności i rycerskiego kunsztu japońskich wojowników. Ale dopiero na przełomie XIX i XX wieku w Europie i Ameryce zaczęto ćwiczyć sztuki walki. Jūjutsu było jedną z pierwszych – o ile nie najpierwszą – z tych, które dotarły na Zachód. Wkrótce potem niezwykłą popularność w Japonii zyskało jūdō, stworzone przez Kanō Jigorō. Wielu zachodnich adeptów jūjutsu, za namową swoich instruktorów, odeszło od starych metod. Jūdō, choć korzystało z doświadczeń jūjutsu, uważane było za coś lepszego, bo „znajdowało oparcie w nauce”. Niektóre dōjō w krajach Zachodu poszły zupełnie własną, odrębną drogą, przy okazji przejmując obce ideały. To z nich zrodziły się współczesne odmiany jūjutsu. Dzisiaj, Europejczyk i Amerykanin ma do wyboru szeroki wachlarz japońskich sztuk walki. Jūdō, aikidō i karate, ale też kendō, iaidō, jōdō i kyudō, znane pod ogólnym określeniem budō, są ćwiczone na całym świecie. Warto pamiętać jednak, że współczesne budō jest produktem o wiele starszych szkół i systemów, zwanych obecnie w Japonii bujutsu (sztukami walki) lub koryū bujutsu (klasycznymi sztukami walki). W ciągu minionych lat adepci budō na tyle „zmądrzeli”, że zaczęli doszukiwać się własnych korzeni. To spowodowało wzrost zainteresowania dawnymi sztukami walki. Miłośnicy aikidō na nowo odkryli aikijutsu, wielu kendōka zaczęło ćwiczyć iaidō, aby lepiej zrozumieć „sztukę miecza”, a z kolei iaidōka wrócili do koryū iaijutsu. I nawet wśród współczesnych fanów ninjutsu widać ciągoty w stronę tradycji jūjutsu. Dawne sztuki walki, praktykowane w bujutsu ryūha, ściśle łączyły się ze sobą. Choćby więc z tego względu mam nadzieję, że moja książka zaciekawi nie tylko miłośników jūjutsu, lecz także zwolenników współczesnego jūdō i aikidō lub nieco starszych dyscyplin, takich jak kenjutsu i iaijutsu. (fragment wstępu autora);
Format: 180x255 mm; 256 stron; twarda oprawa z obwolutą.
TRADYCYJNE BUJUTSU
Tradycyjne bujutsu było produktem niezliczonych wojen domowych, jakie niemal nieustannie nękały feudalną Japonię. Ówczesny wojownik nie tylko musiał wiedzieć, jak efektywnie wykorzystać posiadaną broń, ale też jak przygotować się mentalnie na spotkanie ze śmiercią. W przeciwieństwie do późniejszego budo, trening bujutsu dotyczył bowiem wyłącznie walki na śmierć i życie, w której oprócz odpowiednich cech psychofizycznych liczyła się wszechstronność wyszkolenia i umiejętność adaptacji. Wojownik musiał wiedzieć, jak z mieczem w dłoni sprostać przeciwnikowi uzbrojonemu we włócznię i jak naginatą walczyć z szermierzem. Te umiejętności były przekazywane z pokolenia na pokolenie w poszczególnych szkołach, czy też stylach bujutsu. Jako że nie zaniedbywano żadnej broni ani metody walki, która mogłaby się okazać skuteczną w boju, do siedemnastego wieku pojawiło się nie mniej jak dziewięć tysięcy takich szkół, w których nauczano około sześćdziesięciu różnych systemów walki.
W „Tradycyjnym bujutsu” opisano szerzej szesnaście z nich: od sposobów posługiwania się mieczem i włócznią, poprzez pływanie i jeździectwo, aż po ninjutsu. Jako współczesny bugeisha, czyli przedstawiciel bujutsu, autor kreśli niezwykle żywy i sugestywny obraz dawnych „sztuk wojennych”, opierając się zarówno na własnym doświadczeniu, wyniesionym z różnych szkół bujutsu, jak i na unikalnych dokumentach, które przetrwały do naszych czasów.
Format 180mm x 225mm, 112 stron, twarda oprawa z obwolutą
