Emocje. To one przede wszystkim są widoczne na tych fotografiach. Na każdej, bez wyjątku. Spotkania z Tomaszem Sikorą – obojętnie czy to podczas koncertów Męskiego Grania, czy poza nimi – były dla mnie zawsze wspaniałą lekcją profesjonalizmu i nieudawanej otwartości na ludzi. Pamiętam Jego wizytę sprzed kilku lat w Trójce, w audycji „Scena kariery”. Studio im. Agnieszki Osieckiej pękało w szwach. Opowiadał o swojej pasji w taki sposób, że każdy nie-fotografik mógł chyba poczuć się jak wielki artysta. Bez pretensjonalnego lansu, bez epatowania techniczną i jakąkolwiek inną wiedzą. W samym centrum tych opowieści były wrażenia, jakie robili na Nim ludzie, miejsca i doświadczenia pozyskane podczas podróży po całym świecie. To podczas tej audycji, a później na koncertach Męskiego Grania w genialny sposób potwierdził, jak obcym terminem może być niedostępność. Bo byłem pewny, że gdyby każdy z widzów i słuchaczy chciał z Nim porozmawiać, znalazłby czas. Dużo czasu. A przecież jest to facet, którego twórczością i Nim samym możemy się chwalić gdziekolwiek. Piszę te słowa, mając świadomość, że ekipa Męskiego...