Wesele Stu Tysięcy Barbarzyńców jest baśnią przepojoną liryzmem albo pełną fantazji satyrą, nade wszystko jednak - melancholijnym hymnem do miłości i przyjaźni. Opowiada nam o dziwnych stosunkach łączących pewnego bezdomnego psa z Księżycem, zadzierzgniętych w starożytnym Rzymie cezarów i zakończonych w sposób wzruszający w naszych czasach rakiet atomowych, komputerów i skażenia środowiska (...) Autor z właściwą sobie ironią, przechodzącą niekiedy w jawne szyderstwo, lecz osobliwie stowarzyszoną z nutą liryczną, przedrzeźnia zarówno pewien sposób pisania o historii, jak i samą historię, przydając jej cech groteskowych.
Warto polecić tę lekturę tym, którzy od literatury nie oczekują wyłącznie głębi przemyśleń czy oryginalności formalnej, ale również poczucia humoru, pogodnego (nie zawsze) liryzmu, polotu.

Wydawnictwo Literackie, 1980,