„To rzekł Zaratustra. Książka dla wszystkich i dla nikogo” to jedno z najbardziej znanych i najwybitniejszych dzieł Fryderyka Nietzschego – filologa klasycznego i filozofa, którego twórczość wywarła tak wielki wpływ na umysły XX wieku. Jest to również książka, którą sam Nietzsche uważał za swoje najlepsze dokonanie. Mimo iż stanowi niejako syntezę idei, teorii i przemyśleń, które wszystkie zaistniały już w jego wcześniejszych dziełach, pełne jest odniesień intelektualnych, gier słownych i symboliki, a użyty język, metaforyka i biblijna stylizacja sprawiły, że dzieło to zyskało miano „nowej Biblii”.

Tytułowy mędrzec Zaratustra, samotnie spędzając czas w górach na przemyśleniach i dochodzeniu prawdy, stwierdza pewnego dnia, iż powinien zejść do ludzi i szerzyć wśród nich swoje nauki. Tak rozpoczyna się jego misja, podczas której głosi prawdy o naturze ludzkiej, afirmacji bytu i o wiecznym powrocie, a także podważa tradycyjne pojęcie moralności. Nietzsche pod postacią Zaratustry jest kimś w rodzaju reformatora religijnego, który przewartościowując wszelkie wartości, pragnie stworzyć człowieka od nowa. Warunkiem zaistnienia nadczłowieka – jako bytu wyższego – może być bowiem tylko przezwyciężenie ludzkiej natury i samounicestwienie człowieka, jak również pożegnanie Boga, który dla Nietzschego jest głównym urojeniem rodzaju ludzkiego.

"Czy to byc może?! Ten świętobliwy starzec nic jeszcze nie słyszał w lesie o tym, że Bóg nie żyje!"
- F. Nietzsche, "To rzekł Zaratustra" (1883)