To kolejna próba The National, by przebić się do większego audytorium. Melancholijne piosenki, które od początku swojej działalności wykonują, są na "Bokserze" jeszcze bardziej urodziwe, a że żadna z ich poprzednich płyt nie była tak spójna i nie brzmiała tak dobrze, to naprawdę mają szansę. Może tym razem wreszcie się uda!

"Boxer" czaruje od pierwszego na płycie "Fake Empire". Być może to nawet najlepszy utwór  w tym zestawie, ale nie chciałbym odbierać niczego pozostałym, bo zasługują na to jak żadne nigdy wcześniej. Świetnie wprowadza i zapowiada to, co będzie się działo na płycie. Zespół doczekał się w końcu naprawdę znakomitego brzmienia. Zrezygnował z surowych gitar w stylu The Velvet Underground, a wokalista porzucił manierę przypominającą Lou Reeda. Gitary poszły na drugi plan, wyeksponowano bas i pojawiła się w ich muzyce ciekawa przestrzeń. Tym razem The National postawili na klimat od początku do końca i ten zabieg przyniósł nadspodziewane efekty. Zespołowi udało się napisać udane piosenki i w nowej, delikatniejszej oprawie robią wrażenie. Za nowe oblicze The National odpowiada Peter Katis, który współpracuje z zespołem od kilku lat, ale dopiero teraz jest całkowicie odpowiedzialny za produkcję. Dodatkową siłą pozostaje stale interesujący, ciemny i jednocześnie ciepły głos Matta Berningera.  W tej muzyce pobrzmiewają jednocześnie amerykańska tradycja, twórczość Nicka Cave'a, Echo And The Bunnymen i Joy Division, ale raczej to przetransponowane przez Interpol. Świetnym ten ostatni przykład obrazują "Mistaken For Strangers" i "Apartment Story". Ostatni kwadrans to już muzyka tylko do przedziału sypialnego. "Racing At Pro"  w duchu The Waterboys z "The Fisherman's Blues" jest jego najmocniejszą stroną.

Tracklist:
1. Fake Empire
2. Mistaken For Strangers
3. Brainy
4. Squalor Victoria
5. Green Gloves
6. Slow Show
7. Apartment Story
8. Start A War
9. Guest Room
10. Racing Like A Pro
11. Ada
12. Gospel