Od dawna wielu fanów i krytyków muzycznych zadaje sobie pytanie: jaka jest recepta na stworzenie rock'n'rollowej gwiazdy? Czy w naszych post-modernistycznych czasach, gdzie wszystko już było, da się jeszcze wykreować prawdziwe ikony tej muzyki?Biorąc pod uwagę wszystkich obiecujących debiutantów, którzy pojawili się w ciągu ostatnich kilku lat, z ręką na sercu można przyznać, że tylko jedna grupa wyrasta ponad wszystkie inne: The Drums. Składająca się z czterech muzyków formacja z Nowego Jorku pojawiła się w połowie ubiegłego roku zupełnie znikąd. Brzmieli i wyglądali tak wyjątkowo, że aż trudno w to uwierzyć. The Drums mają w sobie "to coś", co tworzy naprawdę wpływowy zespół, a za co inne niezależne grupy dałyby się pokroić. Okazuje się, że by to posiąść wcale nie trzeba odkrywać Ameryki. Wystarczy zebrać czwórkę przyjaciół, mieć jasno sprecyzowaną wizję tego jak się chce brzmieć, i wielką wiarę w każdą nutę, którą się gra. Trzeba również posiadać w swoim repertuarze kilka ponadczasowych, melodyjnych hymnów. Na epce "Summertime", zawierającej zarówno anty-hymn "Let's Go Surfing", jak i chwytliwy "I Felt Stupid" The Drums łączą błyskotliwe, pełne desperacji melodie z lodowatym, okraszonym pogłosem brzmieniem. W magiczny sposób udaje im się połączyć muzykę lat sześćdziesiątych z nową falą z początku lat osiemdziesiątych oraz synth-punkiem końca tej dekady. Taka mieszanka wywołała wielkie poruszenie w mediach.
W procesie tworzenia debiutanckiego albumu grupy zatytułowanego "The Drums", udało się uniknąć pułapek towarzyszącym sztucznie promowanym zespołom - wydawania w pośpiechu dużych płyt, zaraz po tym jak pierwsze single odniosły sukces. Mimo silnej promocji, The Drums już po zaledwie kilku koncertach zyskali zwolenników we wszystkich zakątkach globu.
Gdy singiel "Let's Go Surfing" nabierał siły w żagle i jego popularność opanowywała cały świat, zaczęło rosnąć zainteresowanie mediów, i wszyscy, od Rolling Stone'a po NME, zacierali ręce, nie mogąc nie zgodzić się, że mają do czynienia z najbardziej interesującym debiutem niezależnej muzyki pop od niepamiętnych czasów. The Drums szybko zagościli na okładce NME i wkrótce stali się gwiazdą wieczoru na swojej trasie, by w końcu zdobyć nagrodę Philip Hall Radar, wcześniej przyznaną grupom Franz Ferdinand i The Kaiser Chiefs. Prawdą jest jednak, że gros albumu powstało w trakcie wakacji na Florydzie. Temat lata spinał te siedem utworów we wspólną całość, nowo skomponowane bliższe będą temu co Jonny opisuje jako "trudy zimy". W związku z tym na dużą płytę weszły tylko dwa utwory z epki. Pierce, zapewnia, rozwiewając jakiekolwiek wątpliwości, że nie zrezygnowali z typowego dla siebie, ciepłego nastroju lo-fi, jednocześnie nadając nowym utworom wystarczająco dużo blasku, by mogły szturmem zdobyć rozgłośnie radiowe.
Łatwo wskazać inspiracje The Drums. Jacobowi z trudem udaje się ukryć fascynację avant-popem lat osiemdziesiątych. Trudno też nie zauważyć obsesji Jonny'ego na punkcie produkcji Phila Spectora. Doo-bop lat pięćdziesiątych i synth-pop lat osiemdziesiątych są tu wszechobecne. Trudniej jest wyjaśnić dlaczego The Drums mimo to brzmią tak nowocześnie. Czy sprawiają to użyte przez nich pętle i sample? Czy dlatego, że mamy tu do czynienia z post-modernistycznym patchworkiem odniesień? A może dlatego, że The Drums chwytają ducha, który nigdy się nie starzeje. Łączą szczęście ze smutkiem, ciemność ze światłem.
UTWORY:
1. Best Friend 2. Me And The Moon 3. Let's Go Surfing 4. Book Of Stories 5. Skippin' Town 6. Forever And Ever Amen 7. Down By The Water 8. It Will All End in Tears 9. We Tried 10. I Need Fun In My Life 11. I'll Never Drop My Sword 12. The Future
