kliknij na zdjęcie, aby je powiększyć

maj 2012

kwiecień 2012 „TERAZ I ZAWSZE”

W naszym codziennym życiu często doświadczamy problemów, smutku i tragedii. Przechodząc przez „ciemną dolinę”, pogrążamy się we własnym cierpieniu, nie zauważając nikogo i niczego wokół. Ale nie tego chciał dla nas Jezus. On zachęca, abyśmy radowali się zawsze, w każdej sytuacji. Ta radość to nie są jedynie przeżywane emocje, lecz stan naszego ducha. Jak to możliwe, że w najtrudniejszych chwilach możemy mieć w sobie radość? O tym wyjątkowym połączeniu czytamy w kolejnym wydaniu „Teraz i Zawsze”.
Bożą radością i pokojem obdarzony był Barnaba. Artykuł o nim czyta się jak powieść sensacyjno-przygodową. W cieniu wielkich apostołów głosił on Ewangelię i służył nowo powstającym zborom, przy jego boku wyrastali duchowi „giganci”. O jego niezwykłej postawie, która inspiruje współczesnych duszpasterzy, dowiemy się z magazynu „Teraz i Zawsze”.Gorąco polecam
Ula Grabczan

marzec 2012

luty 2012

Człowiek, który patrzy przed siebie

Chyba wszyscy wolą czytać o ludziach niż o ideach, choćby były najsłuszniejsze. Człowiek to zawsze ktoś, z kim możemy się porównać (nie myślę o rywalizacji, ale o inspiracji), by móc inaczej spojrzeć na swoje własne życie. Parę stron dalej piszę o człowieku, którego życie, gdy je poznałem, nie daje mi spokoju.

Niespełna 30-letni Australijczyk, Nick Vujicic, który urodził się bez rąk i bez nóg, udowadnia, że bycie szczęśliwym zależy nie od tego, że „niczego nam nie brakuje”. To łatwe. O ileż trudniej nauczyć się czerpać szczęście z tego, kim się jest i kogo ma się wokół siebie, niż z tego, co tworzy nasz naturalny stan posiadania. Bo w jego przypadku bilans tego ostatniego wypada nader skromnie.

Kiedyś natrafiłem na słowa starej amerykańskiej pieśni (pewnie negro spirituals), które brzmiały: „Byłem smutny, bo nie miałem butów, dopóki nie spotkałem człowieka, który nie miał nóg”. Taka konfrontacja zmienia punkt widzenia. Czasem bardzo radykalnie.

My jednak często mówimy: dlaczego mam się porównywać do tych, którzy mają gorzej, a nie do tych którzy mają lepiej? Sam tak mawiałem w chwilach frustracji, kiedy w życiu różne sprawy nie układały się idealnie. Aż zrozumiałem, że rzecz nie polega na tym, by się porównywać i licytować, kto ma lepiej lub... gorzej. I obliczać, które z tych aktywów są bardziej wartościowe – bogactwo czy intelekt, zdrowie czy zbawienie. Bo możemy nawet znaleźć kogoś, kto jest piękny, młody, zdrowy, bogaty, mądry, kochany... i wierzący, czyli „ma wszystko”. Takich ludzi na pewno nie ma zbyt wielu, ale jednak są na tej planecie. Czy jednak naprawdę mają wszystko? Co to w ogóle jest to „wszystko”?

Postawa Nicka Vujicica (a przed nim Joni Earecson) uczy nas, że to, co nas ogranicza, może stać się jednocześnie tym, co nada życiu głębszy sens. Chęć służenia innym, wspierania ich w problemach poprzez przykład własnej postawy, a w końcu (a może przede wszystkim) zdolność czerpania radości życia od Boga, a nie z tego, co sami jesteśmy sobie w stanie zapewnić.

Każdy z nas staje przed wyborem popadania w zgorzknienie i zniechęcenie z powodu tego, czego nie ma i nigdy nie będzie mieć, któremu będzie towarzyszyć pytanie: dlaczego ja, Panie? Albo zgodzenia się z tym, że jest czymś ograniczony i czegoś pozbawiony, ale jednak nie ograbiony i nie pozostawiony swojemu losowi.

Młody Australijczyk stanął przed wyborem: gryźć się całe życie tym, że wielu rzeczy nie będzie w stanie robić, czy zacisnąć zęby i wykorzystać to, co posiada – siłę charakteru, przyjazne nastawienie do świata i zaufanie pokładane w Bogu, by krok za krokiem czynić możliwym to, co takim może się stać. Nawet w sytuacji tak ogromnych ograniczeń, jakie są jego udziałem. Iluż z nas, mając na starcie znacznie więcej niż on, osiąga tak niewiele. Jego brak rąk i nóg nie pozbawił zdolności osiągania tego, o czym marzył, z wykorzystaniem tego, co miał. Nam często posiadanie rąk i nóg nie jest w stanie pomóc przybliżyć się do realizacji naszych pragnień bycia szczęśliwymi. Bo skupiamy się nie na tym, na czym trzeba. Widzimy ograniczenia, braki, przeszkody, zamiast patrzeć na sposobności i możliwości. Widzimy przed sobą jedynie niedostępne góry, nie dostrzegamy pomiędzy nimi łagodnych przełęczy.

To nie jest coś, co przychodzi łatwo, co osiągamy raz na zawsze, co zmieni się z dnia na dzień. Przeciwnie, wymaga to wysiłku, determinacji, uporu. I wiary w to, że nie musimy toczyć tej walki w pojedynkę, a także w to, że ona nie jest ponad nasze siły.

Lubię myśl Margaret Fuller: „Wszystko jest trudne, zanim stanie się proste”. Nasze ograniczenia pozostaną. Nick Vujicic nadal nie ma rąk i nóg, ale wykorzystując możliwości, jakie dał mu Bóg, jest w stanie dojść znacznie dalej, niż człowiek posługujący się wszystkimi kończynami, któremu brakuje wiary, nadziei i miłości. Bo ktoś skupiony tylko na sobie, zawsze będzie widział brak czegoś, co chciałby mieć dla siebie, za to ktoś skupiony na drugim człowieku, będzie wdzięczny za każdą okazję, by obdarzyć go tym, co sam posiada. Zawsze możemy patrzeć na siebie lub przed siebie.

WŁODEK TASAK

„TERAZ I ZAWSZE” to czasopismo z założenia niedenominacyjne. Chcemy zachęcać, inspirować, czasem bawić, czasem wzruszać; pokazywać, że chrześcijanie mają światu coś wartościowego do zaoferowania.

Nie interesuje nas wytykanie błędów innym Kościołom, tropienie fałszywych nauk, straszenie kogokolwiek przed czymkolwiek. Kieruje nami idealistyczne przekonanie, że wskazywanie na dobro, które jest w Bogu, to lepsza droga niż skupianie się na złu, którego i tak wszędzie jest nadmiar.

Ale bez obaw - punktem wyjścia jest dla nas tradycyjna, biblijna, ewangeliczna etyka i teologia, inaczej mówiąc: fundamentem jest dla nas Chrystus.