Tryb x.v. colour zapewniający żywe, bardziej realistyczne kolory.

Urządzenia Full HD umożliwiają odbiór sygnału w rozdzielczości 1920x1080.

Standard telewizji cyfrowej DVB nadawanej naziemnie, opublikowany po raz pierwszy w roku 1997. Cyfrowe wideo, dźwięk i dane dodatkowe są przesyłane w strumieniu transportowym MPEG przy użyciu modulacji COFDM. Do kompresji audio/wideo wykorzystano standard MPEG-2, zastąpiony ostatnio przez MPEG-4 (H.264).

Cyfrowa kompresja obrazu i dźwięku (w standardzie MPEG-2 lub coraz częściej MPEG-4) umożliwia przesłanie wielokrotnie większej liczby programów telewizyjnych i radiowych niż w przypadku analogowej telewizji kablowej przy wykorzystaniu podobnego zakresu częstotliwości. Programy przesyłane drogą cyfrową mają lepszą jakość obrazu i dźwięku. Przekaz cyfrowy cechuje również mniejsza podatność na zakłócenia.

Sygnał w systemie cyfrowej transmisji programów DVB-C doprowadzany jest do terminali abonenckich (Set-Top-Box). DVB-C pozwala na dystrybucję sygnałów pochodzących z dowolnej sieci szkieletowej (ATM, SDH, IP, satelitarna), a także programów i usług jakie oferuje lokalny operator sieci kablowej.

Oznaczenie grupy standardów kodowania audio i wideo wraz z pokrewnymi technologiami, opracowanej przez grupę ISO/IEC MPEG. Wprowadzony pod koniec 1998. Główne zastosowania MPEG-4 to media strumieniowe w sieci Web, dystrybucja CD, wideokonferencje i telewizja.

MPEG-4 przejął wiele elementów standardów MPEG-1, MPEG-2 i pokrewnych, dodając nowe możliwości, takie jak (rozszerzona) obsługa VRML dla renderowania 3D, zorientowane obiektowo pliki złożone (zawierające obiekty audio, wideo i VRML), obsługa technologii DRM (zdefiniowanych jako zewnętrzne standardy) i różnoraką interaktywność.

To, jakie elementy zaimplementowane będą w obrębie MPEG-4, pozostawiane jest jako indywidualna decyzja programisty. Oznacza to, że prawdopodobnie w chwili obecnej nie istnieje pełna implementacja całego zestawu standardów składających się na MPEG-4. Rozwiązanie tego problemu osiągnięto poprzez koncepcję "profili" i "poziomów", pozwalających konkretnym zbiorom możliwości być zdefiniowanymi w sposób odpowiedni dla podzbioru aplikacji.

Telewizory z technologią 600Hz Max Sub-field Driving zapewniające idealną ostrość obrazu, sprawiają, że widz czuje się tak jakby był w samym środku akcji. Dzięki wzbudzaniu pikseli 10 razy na cykl, zamiast standardowych 8 razy, obrazy nawet bardzo szybkich akcji są niezwykle dokładne i wyraźne.

Funkcja zapewniająca idealnie płynny ruch w filmach poprzez zwiększanie liczby wyświetlanych klatek. Zamienia ona standardowe 24 klatki na sekundę na 96 klatek co skutkuje znacznym podniesieniem komfortu oglądania filmów wysokiej rozdzielczości.

Technologia Deep Colour umożliwia odtwarzanie obrazów z 12-bitową gradacją, pozwalającą uzyskać 4096 przejść. Efektem są niezwykle bogate, naturalnie wyglądające kolory. Przejścia tonalne są płynne i szczegółowe, a efekt niewłaściwego przenikania kolorów praktycznie nie występuje.

Viera Link to inteligentny sposób zapewniania wysokiej jakości dźwięku i obrazu. Dzięki złączom HDMI sygnały audio i video oraz sygnały sterujące można przesyłać jednym kablem łączącym dwa elementy cyfrowe.

Digital Theatre System. DTS jest to jeden z najnowocześniejszych systemów dźwięku wywodzących się z kina. Ma podobne cechy jak Dolby Digital, choć ma inny sposób kompresji danych (dużo mniejsza kompresja) i może dać jeszcze lepsze efekty dźwiękowe.

Dolby Digital Plus to kodek bazujący na rozwiązaniach Dolby Digital. Pozwala na obsługę kanałów o większej ilości niż np 7.1. W porównaniu z Dolby Digital wyróżnia się większą przepustowością (strumień danych dla Dolby Digital wynosi 640 Kb, w Dolby Digital Plus został poszerzony do 6 Mb), przez co wzrasta jakość dźwięku.