"Teatr, czyli życie
Patrycja Nowak
Ta książka jest wydawnictwem jubileuszowym i nie zostałaby pewnie wydana, gdyby nie okazja, jaką stanowi 50-lecie tarnowskiej sceny zawodowej.
Można by poprzestać na kurtuazyjnym albumie z lukrowaną mową, kilkoma zdj ę-ciami i wykazem najbardziej zasłużonych pracowników i najlepszych spektakli. Jednak znacznie bardziej pasjonującym pomysłem okazało się podjęcie próby namalowania w miarę obiektywnego obrazu tych pięćdziesięciu lat. Choć książka składa się m.in. z części monograficznej, pokazującej rys historyczny teatru, obraz malują głównie rozmowy z teatralnymi twórcami, którzy wpisali się w historię tarnowskiej sceny. Warto j ednak rozpocząć czytanie od części monograficznej, bo wywiady tworzą szkic chaotyczny, rozwichrzony, emocjonalny i bałaganiarski, jako że wspomnienia i słowa przefiltrowane zostały przez pamięć i serce każdego rozmówcy z osobna. Ale na tym chaosie właśnie, na tych sprzecznościach, radościach i bólach, polega wartość publikacji.
Tematem rozmów nie był jedynie Tarnów i jego teatr, ale przede wszystkim sami rozmówcy, w których zawodowe życiorysy, w stopniu ogromnym lub tylko śladowym, wpisany został Tarnowski Teatr.
Przede wszystkim udało się przeprowadzić rozmowy z wszystkimi żyjącymi dyrektorami tarnowskiej sceny. To korowód przeróżnych osobowości, mówiących o teatrze wzniosie, sentymentalnie, gorzko, z dumą i złością, ironią, poczuciem humoru, z powagą i pietyzmem. Rozmaite emocje pojawiają się w tych rozmowach, tak jak rozmaite istnieją w takim organizmie, jakim jest teatr. Nie mogło także zabraknąć wywiadów z nestorami tarnowskiej sceny, tymi aktorami, którzy oddali jej niemal całe swoje życie, których nazwiska na zawsze wpisały się w lokalną historię Tarnowskiego Teatru (Lidia Holik-Gubernat, Andrzej Rausz, Włodzimierz Górny, Zbigniew Kłopocki, Mariusz Szaforz). Ale też - czy to z dumy, czy próżności, czy chęci pochwalenia się gwiazdami (z każdego powodu po kolei) - teatr przedstawia rozmowy z ważnymi, znanymi polskimi artystami, którzy w swym bogatym życiorysie mają Tarnów (m.in. Anna Tomaszewska, Anna Augustynowicz, Jan Peszek, Andrzej Grabowski, Jan Pietrzak, Tadeusz Kwinta, Jerzy Jarocki). Oczywiście tutaj wybór jest nader subiektywny, „dużych" nazwisk mogłoby być więcej, jednak już te, które znalazły się w książce, pozwalają nie tylko rozkoszować się opowieściami o sztuce teatru, ale też spojrzeć na Tarnowski Teatr z szerszej perspektywy.
W rozmowach pojawiają się nazwiska nieżyjących artystów - z którymi, jak choćby z śp. Bronisławem Orliczem czy Jerzym Bińczyckim nie można już przeprowadzić wywiadu - wspomnienia chwil, gdy życie przerastało teatr, jak wtedy, gdy ..."