Wydawnictwo TNKUL 2011, s. 478

W lubelskiej szkole filozoficznej ks. Tadeusz Styczeń wykonał olbrzymią pracę na rzecz określenia pozycji tradycyjnej etyki tomistycznej w konstruktywnej i dialogicznej konfrontacji ze światem dwudziestowiecznych teorii etyki, ujętych w granicach nowej subdyscypliny etycznej zwanej „ metaetyką ". Jego krytyczne badania metaetyczne nie pozostały w rezultacie bez wpływu na metodologiczną reorientację etyki w swoim środowisku, respektującą jednak ramy arystotelesowsko-tomistycznej tradycji. Tom metaetyczny stanowi niezbędny fundament dla zrozumienia natury tej reorientacji oraz analizy dalszych wątków tematycznych twórczości Stycznia.
Traktuję wybór tekstów zawartych w niniejszym tomie jako z jednej strony zarys ewolucji myśli etycznej ks. Stycznia, z drugiej strony jako obraz otwierania się ufundowanej w tradycji klasycznej etyki na współczesne spory metaetyczne. Owoc tego otwarcia jawi się czytelnikowi całego dorobku reprezentatywnego lubelskiego etyka z KUL-u jako interesujący i płodny także na kolejnych piętrach refleksji etycznej. Uznanie też budzi konsekwencja w różnicowaniu perspektywy etycznej i teologiczno-moralnej, a także - jak się wydaje słuszna postawa troski o równowagę otwarcia na potrzebę rozumienia nowych trendów w etyce oraz respektu dla tego, co zachowuje ważność metodologiczną i moralną w dłuższym dystansie historycznym.
Etyka szkoły lubelskiej jest zjawiskiem zbyt ważnym w polskiej filozofii i etyce, by jej czołowy reprezentant nie miał szansy oddziaływać na kolejne pokolenia całością swojej uporządkowanej i rzetelnej metodologicznie refleksji etycznej. Waga tej refleksji polega przede wszystkim na zdolności trafiania do środowisk o różnej orientacji światopoglądowej, wnoszenia do tej debaty wrażliwości na humanistyczną/personalistyczną empirię moralną, na prawdę i logikę dyskursu etycznego.