 | | | Ewa Dąbek - Derda
TADEUSZA SŁOBODZIANKA
NIE - BOSKIE HISTORIE
Dramaturgia w kręgu mitu
wyd. Katowice 2003 , stron 146 , oprawa karton foliowany
format ok. 23,5 cm x 16,5 cm
Nakład tylko 220 + 50 egzemplarzy !!!
Książka Ewy Dąbek-Derdy Tadeusza Słobodzianka nie-boskie historie stanowi omówienie
sześciu sztuk teatralnych, opublikowanych na łamach „ Dialogu" w latach 1[zasłonięte]987-19.
Autorka dowodzi, że osadzone w rzeczywistości pogranicza i prowincji teksty Słobodzianka
nawiązują do uniwersalnych wartości różnych wyznań, tradycji, ideologii, że prowokują do
rozszyfrowywania tropów literackich, historycznych, kulturowych, do odnajdywania motywów,
wątków, obrazów. Dramaty autora Merlina wpisane są w szeroki kontekst mityczny,
nawiązują do zamkniętego repertuaru archetypów i symboli. Słobodzianek nie tylko odzwierciedla
ów proces mityzacji rzeczywistości, uniwersalizując problemy bohaterów jego sztuk, ale także sam
poddaje tę rzeczywistość mityzacji.
W pierwszym rozdziale książki znajdują opracowanie zagadnienia miejsca mitu w strategiach narracyjnych
Słobodzianka, problematyka otwartości tych sztuk oraz funkcjonowania w nich elementów poetyki literatury oralnej.
W kolejnym poruszono kwestię symboliki religijnej oraz motywów mitycznych, by następnie zatrzymać się
nad problemem poetyckiej reinterpretacji mitu celtyckiego, mitów białoruskiej baśni i argentyńskiej legendy.
W ostatnim rozdziale podjęto rozważania na temat bliskich związków dramatów Słobodzianka z mitami
upadku w rozumieniu Paula Ricouera.
Fragment wstępu :
„ Najlapidarniej zawartość niniejszej książki można by określić — parafrazując tytuł głośnego dramatu Luigiego Pirandella
— „sześć sztuk teatralnych w poszukiwaniu wartości". Sztuki te: Car Mikołaj, Obywatel Pekosiewicz, Turlajgroszek,
Prorok llja, Merlin i Kowal Malambo, w latach 1987—1993 ukazały się na łamach „Dialogu".
Ich autor został obwołany „moralistą z prowincji", „wielkim nieobecnym", „Obywatelem Paradoksiewiczem",
„zainteresowanym religią filozofem", wreszcie: „nie kwestionowanym dramaturgiem numer jeden".
Krytycy prześcigają się w próbach nazwania fenomenu, jakim niewątpliwie jest we współczesnym polskim teatrze
Tadeusz Słobodzianek. Pośród dzisiejszych dramaturgów postać to tyleż ciekawa co kontrowersyjna,
z pewnością zaś intrygująca. Artystyczny życiorys Słobodzianka jest równie złożony jak jego dramaturgia.
Autor sztuk ma za sobą studia teatrologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, dyplom eksternistyczny reżysera
lalkowego oraz terminowanie w fotelu recenzenta „Studenta" i „Polityki". W teatrze występował już w roli kierownika literackiego,
konsultanta programowego, adaptatora, reżysera, wreszcie dramaturga.
W latach 1978—1981 najpierw na łamach „Studenta", a następnie „Polityki" publikował recenzje teatralne pod pseudonimem
Jan Koniecpolski. Zasłynął surowym i bezkompromisowym ocenianiem przedstawień. „Miałem wtedy jakąś potrzebę pisania o teatrze
— wspomina Słobodzianek — takim, jak go wówczas widziałem. Przyznaję: nie przebierałem w środkach; pisałem, trochę naśladując
młodych gniewnych, takich jak młody Mochnacki czy Brzozowski. Atakowałem świętości i partyjności w imię teatru jakichś bliżej
nieokreślonych, nadchodzących nowych czasów." Nie lubiła go za to, jak pisze Jerzy Koenig, ani Warszawa, ani Kraków... "
SPIS TREŚCI :
Wstęp
Słobodziankowe mitologizowanie
Mit w strategiach narracyjnych Słobodzianka
Białostocki rapsod
Trud zbawiania świata
Ofiara Ilji, czyli cud mniemany powtórnego zmartwychwstania
Ofiara Kosmy, czyli mord w świątyni
Ofiara Pekosiewicza, czyli wygnanie fałszywego bohatera
W drodze na Golgotę, czyli grzybowska via crucis
Być w centrum świata, czyli budowanie Nowego Jeruzalem
Zaprzedani diabłu
Każdy w służbie czorta
Pan Bóg go nie chce, diabli się go boją
Civitas dei et civitas diaboli
Zakończenie
Bibliografia
Summary
Zusammenfassung
Niewielkie przypadkowe zagięcie narożnika okładki,
wewnątrz stan idealny.
Nie wysyłam za pobraniem ! |
| |
| | |
