T. Seweryn, Polskie malarstwo ludowe, Kraków 1937

02-01-2015, 22:30
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Najwyzsza cena licytacji: zł Aktualna cena: 80 zł

Użytkownik bibliofil323

numer aukcji: 4928180535

Miejscowość @

Licytowało: 1 Wyświetleń: 51

Koniec: 02-01-2015 21:44:37

Tadeusz Seweryn, Polskie malarstwo ludowe, wyd. Muzeum Etnograficznego w Krakowie, 1937; format 28, 5 x 21 cm, okładka twarda, introligatorska, zachowana oryginalna, kartonowa okładka, 114 s., liczne ilustracje. Stan bdb, jedynie nieco rozchylona okładka introligatorska (leżała w bardziej wilgotnym mieszkaniu, a u mnie przeschła "na wiór").

Kliknij, aby zobaczyć duże zdjęcia

TuFotki.pl

Tadeusz Seweryn ps. "Białowąs", "Boryna", "Socha", "Maksymilian Kulesza" (ur. 21 sierpnia 1894 w Żabnie k. Dąbrowy Tarnowskiej, zm. 17 stycznia 1975 w Krakowie) – etnograf, malarz, grafik, muzeolog i badacz sztuki ludowej. Był synem Wojciecha i Antoniny z Kwiecińskich. Miał siostrę i czterech braci. W 1906 roku ukończył szkołę powszechną w Jeleśni. Uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu i Krakowie gdzie zdał maturę w 1913 roku. Następnie podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (studiował historię sztuki, literaturę i prawo). Równolegle studiował na Akademii Sztuk Pięknych. Na obu uczelniach uzyskał absolutorium, należał do Związku Strzeleckiego. Wraz z wybuchem I wojny światowej wstąpił do Legionów, ale ze względu na stan zdrowia po kilku dniach został zwolniony ze służby. Od lutego 1917 pracował w Archiwum Legionów. Zgodnie z rozkazem Józefa Piłsudskiego, by nie składać przysięgi na wierność cesarzowi austriackiemu zdezerterował. Aresztowany przez żandarmerię austriacką, osadzony został w obozie jeńców legionowych w Witkowicach. Wkrótce otrzymał przydział na front włoski, po czym zbiegł do Królestwa Kongresowego i zatrzymał się w Janowie Lubelskim pod przybranym nazwiskiem Maksymilian Kulesza. W 1918 roku wraz z W. Jabłońskim i uczniami miejscowego gimnazjum w którym uczył łaciny i niemieckiego, zorganizował kampanię przeciw stacjonującemu w mieście oddziałowi austriackiemu, doprowadzając do rozbrojenia i wypędzenia żołnierzy. Rok później utworzył w Janowie regionalne muzeum i prowadził wraz z uczniami akcję zbierania materiałów etnograficznych. Podczas wojny polsko-bolszewickiej uformował 2 szwadrony ochotników-uczniów i wstąpił do partyzanckiego oddziału F. Jaworskiego walczącego w województwie Lubelskim i na Podlasiu. Po zakończeniu wojny uczył historii w seminarium nauczycielskim w Tomaszowie Mazowieckim (do 1929 roku), prowadził badania terenowe, założył Koło Krajoznawcze, a pod jego kierunkiem uczniowie opracowali materiał pt. Zamki drewniane przy drzwiach (Prace Kom. Etnogr. PAU 3, 1927). Za jego sprawą, i przy udziale uczniów, powstało w Tomaszowie Muzeum Regionalne, a w 1926 tygodnik "Echo Mazowieckie". W 1924 uzyskał stypendium, dzięki któremu odbył 2-letnie studia we Włoszech i Francji. W 1926 roku został członkiem Komisji Etnograficznej Polskiej Akademii Umiejętności, w 1929 na stałe przeprowadził się do Krakowa i podjął pracę w I Państwowym Gimnazjum Im B. Nowodworskiego jako nauczyciel rysunków. W tym samym czasie pracował w Muzeum Etnograficznym w Krakowie (od 1930 roku na stanowisku kustosza). W 1930 roku uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy Pokucka majolika ludowa. W tym samym roku opuścił Polskę, by prowadzić badania porównawcze w Jugosławii, Czechosłowacji i na Węgrzech. Poza pracą etnografa Tadeusz Seweryn udzielał się w zrzeszeniach artystycznych, należał m.in. do Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Tworzył obrazy olejne, akwarele i drzeworyty, które były wystawiane w wielu miastach Polski. Po śmierci Seweryna Udzieli objął stanowisko dyrektora Muzeum Etnograficznego w Krakowie i kierował nim do 1965 roku (poza okresem okupacji). W 1939 roku uzyskał habilitację na Uniwersytecie Poznańskim u Eugeniusza Frankowskiego. Wybuch wojny uniemożliwił zatwierdzenie habilitacji przez ministerstwo. Podczas wojny działał w Związku Walki Zbrojnej, po zdekonspirowaniu w lutym 1941 roku, do końca okupacji ukrywał się pod fałszywymi nazwiskami; pełnił funkcję kierownika Walki Cywilnej w okręgu krakowskim. W 1943 roku kierował Ruchem Oporu Społecznego okręgowej delegatury rządu londyńskiego, zajmował się likwidacją konfidentów i sabotażem niemieckich kontyngentów żywnościowych i karaniem kolaborantów. W lutym 1943 utworzył na terenie Krakowa Radę Pomocy Żydom "Żegota", pisał również ulotki, odezwy i artykuły w prasie konspiracyjnej. 13 kwietnia 1945 aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa, zwolniony po kilku miesiącach powrócił na stanowisko dyrektora Muzeum Etnograficznego. W 1948 roku założył periodyk Kwartalnik Muzealny i przez 2 lata był jego redaktorem naczelnym. Poza działalnością muzealną zajmował się sztuką. W latach 1945–1975 opublikował 151 tekstów, m.in. na temat ikonografii etnograficznej, żelazorytu, wycinanek, ubiorów ludowych i teorii sztuki ludowej. Poza pracą naukową angażował się w działalność społeczną i dydaktyczną: prowadził wykłady o sztuce ludowej na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Od 1948 roku członek korespondent PAU, od 1954 – profesor nadzwyczajny. Działał w Polskim Towarzystwie Ludoznawczym, w latach 1945–1950 redaktor Ludu, w latach 1949–1961 współredagował Atlas Polskich Strojów Ludowych, a w latach 1957–1966 członek komitetu redakcyjnego Literatury Ludowej. W latach 1956–1961 – prezes Zarządu Głównego PTL, od 1972 – członek honorowy towarzystwa. W latach 1957–1967 był członkiem zespołu redakcyjnego Polskiej Sztuki Ludowej. Był również współredaktorem Słownika starożytności słowiańskich (napisał do niego 32 hasła). W roku 1964 roku został honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, w którym przez wiele lat działał. Do roku 1956 wystawiał swoje prace w salonach malarskich pod patronatem TPSP w krakowskim Pałacu Sztuki. Odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, otrzymał też stopień majora. Od 1931 roku był żonaty z Teresą z Sobolewskich, miał dwie córki. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.