Carolina Hehenkamp Fenomen indygo
Dzieci nowych czasów
KOS Katowice 2005
okładka miękka
274 strony
książka jest nowa
Ludzie na całym świecie odkrywają, że coraz więcej dzieci zachowuje się zupełnie inaczej i nie przystosowuje się do przyjętych zasad tak łatwo, jak pokolenia żyjące przed nimi. Dzieci te nazywa się "nowymi dziećmi"albo "dziećmi nowych czasów".
Teorią kolorów życia zajmowała się jako jedna z pierwszych amerykańska terapeutka Nancy Ann Tappe, która opisała ją w wydanej przed wielu laty książce Understanding Your Life Through Color (Zrozumieć swoje życie poprzez kolor). Jej teoria została przyjęta i skutecznie wykorzystana przez wielu terapeutów. Zakłada ona, że każdy człowiek ma swój kolor życia, czasami dwa albo i więcej. Kolory życia są jak barwne powłoki, które są wyraźnie widoczne w aurze, a jednakowe kolory określają podobne cechy osobowości. Każda z nich wyraża określone cechy człowieka, które są łatwo rozpoznawalne, o ile wiemy, na co zwrócić uwagę.
W swojej książce opisuje dzieci nowych czasów, zwane także dziećmi indygo, ponieważ kolorem ich życia jest indygo. Kolor ten przejawia i wyraża cechy osobowości indygo. Każde dziecko ma swój własny podstawowy kolor życia, np.: czerwony, zielony, żółty, niebieski albo połączenie dwóch lub więcej kolorów. Dziecko, którego kolorem życia jest indygo, posiada nowe cechy osobowości i charakteru, do których nie jesteśmy przyzwyczajeni i które są częściowo trudne do przyjęcia i zaakceptowania przez nasze społeczeństwo. W ciągu szeregu lat rodzice i nauczyciele byli zmuszeni do zmiany sposobu myślenia i postępowania z dziećmi, którymi się opiekowali. Ze szkół i przedszkoli pojawia się wiele sygnałów, że dzieci indygo są "zupełnie inne". Określenie dla tych dzieci wywodzi się od koloru życia indygo, który określa tylko jedną z cech tych dzieci pojawiających się obecnie na naszej planecie, lecz jest tak charakterystyczny, że amerykańscy terapeuci nazywają je dziećmi indygo albo Indigos. Być może za kilka lat, kiedy o tych dzieciach będziemy wiedzieli więcej, zdołamy dokładniej opisać ich rozmaite zadania, zasób ich możliwości, ich przymioty i być może uda nam się nawet dokonać podziału na grupy, według poszczególnych cech.
Oto kilka ogólnych cech osobowości dzieci indygo:
- Wewnętrznie czują tylko prawdę.
- Kierują się w życiu wzniosłymi zasadami.
- Wiedzą, że powinniśmy żyć w równowadze ze sobą i z naszym środowiskiem.
- Często łączą w sobie cechy męskie i żeńskie.
- Wiedzą, że istnieje coś więcej niż to, co widzimy.
- Wierzą, że materia i życie fizyczne są jedynie złudzeniem.
- Wiedzą, że życie składa się z energii albo żyjącej świadomości.
- Wiedzą, że we wszechświecie wszystko jest wzajemnie połączone. Czas, przestrzeń, odległość i forma nie są od siebie oddzielone, tak jak to widzimy.
- Czują, że każde istnienie zasługuje na szacunek, uczciwość, miłość i współczucie.
- Rozumieją lepiej życie duchowe niż świat materialny...
Książka w twórczy i otwarty sposób podejmuje temat zadań życiowych nowych dzieci, dzieci indygo. Wydaje się, że poczyniły one pewien skok ewolucyjny – w porównaniu z dziećmi „normalnymi” posiadają zdolności paranormalne, a w życiu kierują się przede wszystkim intuicją. Dzieci indygo żyją zgodnie z własnymi zasadami, nie dają się zmusić do niczego ani podporządkować, nie pasują do naszego utrwalonego sposobu myślenia, a wręcz sprzeciwiają się mu, choć jest to tylko opór bierny. Ich sprzeciw przejawia się często problemami w nauce i w zachowaniu w szkole. To powoduje, że z objawami ADHD, nadpobudliwością, dysleksją, uczuleniami na artykuły spożywcze albo alergiami dzieci te trafiają do psychiatrów i terapeutów. W sposób zrozumiały dla wszystkich autorka wyjaśnia przyczyny i znaczenie niezwykłego zjawiska dzieci indygo. Dzieląc się swoimi rozwiązaniami, spostrzeżeniami oraz doświadczeniami, chce zachęcić czytelnika do zmiany myślenia i ukazuje nowe, niezwykłe zrozumienie złożonych związków pomiędzy dziećmi indygo, ich rodzicami i społeczeństwem.
O autorce:
Carolina Hehenkamp urodziła się w roku 1947 w Holandii, gdzie mieszkała do roku 1966. Po ukończeniu szkoły przeprowadziła się do Paryża, gdzie studiowała projektowanie mody. Jako projektantka, redaktorka i dziennikarka mieszkała i pracowała przez wiele lat w Hiszpanii, Francji i Niemczech. W roku 1989 zrezygnowała z projektowania, aby poświęcić się życiu duchowemu. Na początku lat dziewięćdziesiątych nauczyła się technik Aura-Soma i została nauczycielem oraz doradcą w tej dziedzinie. Od 10 lat jest znaną i uznaną nauczycielką, uzdrowicielką i terapeutką w takich dziedzinach jak praca z ciałem świetlistym, terapia światłem i kryształami. Jesienią 1999 roku założyła międzynarodową grupę Pierścień Światła Dzieci Indygo, pomagając zarówno rodzicom jak i dzieciom.
