Pojawienie się na polu walki niemieckich ciężkich czołgów "Tiger", średnich "Panther" oraz ciężkich dział samobieżnych "Ferdinand", a także doniesienia wywiadowcze o pracach prowadzonych przez Niemców nad skonstruowaniem jeszcze potężniejszej, nowej generacji czołgów ciężkich i superciężkich, sprawiły, że na najwyższych szczeblach władzy sowieckiej uświadomiono sobie absolutną konieczność wprowadzania do uzbrojenia wojsk pancernych Armii Czerwonej nowych ciężkich czołgów i dział samobieżnych, zdolnych do podjęcia walki z nowymi wozami bojowymi Panzerwaffe. Decyzje władz na Kremlu zaowocowały podjęciem prac badawczo-konstrukcyjnych nad następcą, jeszcze do niedawna najpotężniejszego na froncie wschodnim czołgu sowieckiego typu KW. Tym razem jednak potęga nowego czołgu miała być tak wielka, że nazwa zaczerpnięta od inicjałów "zwykłego" marszałka ZSRS, Klima Woroszyłowa miała okazać się niewystarczająca. Potrzebny był znacznie groźniejszy autorytet. Nowy sowiecki czołg ciężki i cała wywodząca się od niego linia pojazdów pancernych miała otrzymać inicjały samego Wodza - generallisimusa Józefa W. Stalina. Najpotężniejszym czołgiem ciężkim Armii Czerwonej w okresie II wojny światowej był czołg ciężki IS (Iosif Stalin). Stanowił on zaawansowane rozwinięcie wcześniej produkowanych czołgów KW. W okresie wojny oprócz armii sowieckiej "Staliny" były używane bojowo przez oddziały Wojska Polskiego i czechosłowackiej 1. Brygady Pancernej w ZSRS. Czołgi IS wzięły udział w wielu konfliktach zbrojnych jeszcze długo po zakończeniu II wojny światowej m.in. w Korei i na Bliskim Wschodzie.