Stosunek Szymanowskiego do Chopina i jego dzieł bywał różny i wahał się od fascynacji po lekceważenie. Jednak niezaprzeczalnym pozostaje fakt, że pod wpływem Chopina nastąpiła głęboka przemiana w światopoglądzie artystycznym Szymanowskiego w ostatnim okresie jego twórczości.
Pierwsza praca została napisana dla miesięcznika Skamander (ukazała się w nrach 28 i 29-30 w 1923 r.). Dotyczyła rewizji dotychczasowych poglądów Szymanowskiego na temat Chopina, także próby zwrócenia uwagi na prawdziwą wartość twórczości chopinowskiej, bez oplątywania jej bezkrytycznym, sentymentalnym kultem.
Fryderyka Chopina mit o duszy polskiej to tytuł przemówienia napisanego z okazji uroczystego koncertu Filharmonii Warszawskiej w dn. 16.11.1924 roku w 75-tą rocznicę śmierci Chopina.
W listopadzie 1930 roku Szymanowski wygłosił przemówienie pt. Chopin na akademii zorganizowanej przez Uniwersytet Warszawski z okazji wmurowania tablicy pamiątkowej w gmachu uniwersyteckim, w którym mieszkał Chopin. Autor odniósł się do trwałości i niesamowitej głębi twórczości Chopina, do jej ogromnej wartości dla sztuki w ogóle, wychodząc w ten sposób poza krąg wąskich, muzycznych rozważań.
Ostatnia praca powstała dla paryskiego miesięcznika muzycznego La Revue Musicale do numeru poświęconego Chopinowi, który ukazał się w grudniu 1931 roku (Frédéric Chopin et la musique polonaise moderne; pol. tł. J. Iwaszkiewicz: Fryderyk Chopin a polska muzyka współczesna). Szymanowski podjął temat obecności w utworach Chopina cech tzw. narodowych i tych należących do wielkiej sztuki.

[Redakcja]