PRZEDMOWA
„A co się tyczy poezyi — i tu Ci wbrew zaprze­czę twojego zdania. Co ty mi chcesz stosować poe-zyę do ducha czasu?! Alboż poezya jest nałożnicą marnych okoliczności ? Literatura romansów, dzisiej­sza francuska literatura, oto mi nałożnica za pie­niądze. Ale poezya tyczy się rodu człowieczego ca­łego, a nie jednego kraju, jednego łachmana czasu i przestrzeni. Ona wieczność i nieskończoność gar­nie pod skrzydła swoje i dlatego właśnie była za­wsze i być zawsze musi religijną, to jest mówić o za­gadce wielkiej, którą Bóg zadał ludzkości, o prze­czuciach innego życia, o wspomnieniach tego, co po­przedziło nasze przybycie na ziemię, o nadziejach i bojaźniach, o tem wszystkiem, co się zowie uczu­ciem istoty, żyjącej w granicach, a przeznaczonej kiedyś do życia bez granicrt.
Tak pisał w roku 1834. dwudziestodwuletni Zy­gmunt Krasiński w liście do przyjaciela.
Nie trzeba zresztą ścisłej daty, gdy się ma ten
Od wydawcy.
Tom niniejszy Myśli Krasińskiego o sztuce za­wiera tylko część materyału, który poeta zostawił. Nie objęte tu są — ze względów od nas nie zależ-nycł) — te myśli, które ujawnią się w koresponden-cyi z Cieszkowskim i z Delfina Potocką, gdy kores-pondencye owe ukażą się w wydawnictwach Książka nasza zawiera przeto szereg spostrzeżeń Krasińskiego z jego wcześniejszej doby rozwoju, w której zresztą zagadnienia estetyczne najsilniej go przejmo­wały. Ze względu na jednolitość chronologiczną tycl) myśli odłożyliśmy do dalszej edycyi uwagi Krasińskiego o sztuce zawarte w listach do Ary Scfyeffera, które wiążą się z epoką korespondencyi do Cieszkowskiego. Umieściliśmy natomiast kilka wynurzeń z późniejszej epoki poety, by czytelnik już dziś mógł uzyskać obraz przemian, jakie zaszły w estetyce Krasińskiego.

&

              Tytuł: