Dzięki uprzejmości Muzeum Macedonii w Skopje, krakowska publiczność oraz goście odwiedzający nasze miasto podczas trwania Festiwalu Kraków 2000 mają rzadką w Polsce okazję obcowania z dziełami bizantyńskiego i pobizantyńskiego malarstwa ikonowego z terenów obecnej Republiki Macedonii. Wśród prezentowanych na wystawie trzydziestu ikon z okresu od XI do XIX wieku, znajdują się dzieła o najwyższej randze artystycznej, należące do kanonu historii sztuki bizantyńskiej. Wystawa, niezależnie od dostarczania przeżyć religijnych i bodźców estetycznych, stwarza możliwość prześledzenia przemian stylowych w malarstwie ikonowym Macedonii - słowiańskiego kraju leżącego w sercu Balkanów, który u zarania swoich artystycznych dziejów potrafił twórczo skorzystać z bezpośredniego sąsiedztwa najważniejszych ośrodków cywilizacji bizantyńskiej (Konstantynopola, Salonik, Góry Athos), a po upadku Cesarstwa Bizantyńskiego (1453), w warunkach niewoli tureckiej, kontynuował wywodzące się z Bizancjum tradycje w zakresie treści, formy i funkcji sztuki religijnej, wzbogacając je o nowe elementy, również o genezie zachodniej. Ekspozycja pomyślana została jako swego rodzaju synteza, panorama najważniejszych zjawisk formalnych w malarstwie ikonowym tego regionu w przeciągu ośmiu stuleci. Właściwe eksponaty, ikony, zostały uzupełnione o pełnowymiarowe, wpółczesne kopie wybranych malowideł ściennych powstałych między XI a XV wiekiem. Pozwala to osadzić zjawiska malarstwa ikonowego tego okresu w szerszym kontokśrip
