Bogato ilustrowana i znakomicie udokumentowana książka przedstawia architekturę, sztukę książki i rzemiosło artystyczne w poszczególnych regionach świata islamu od Andaluzji i Maroka, przez Afrykę Północną, Arabię, Bliski Wschód, Turcję, Irak, Iran, kraje Azji Środkowej, po Indie Północne, od połowy XIII wieku do początków wieku XIX. Są to stulecia, w czasie których zanikała dominacja muzułmańskiej sztuki arabskiej, rozkwitała natomiast muzułmańska sztuka perska i turecka. Uwidaczniało się to w odmiennościach stylowych i zróżnicowaniach ikonograficznych, jednak z zachowaniem tradycyjnych kanonów estetycznych. Prezentowana książka jest drugą częścią historii sztuki islamu wydanej już w Polsce (Sztuka i architektura islamu[zasłonięte]650-12, autorstwa Richarda Ettinghausena, Olega Grabara i Marylin Jenkins-Madiny, Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2007). Autorzy drugiego tomu, Sheila S. Blair i Jonathan M. Bloom, opisali działania artystyczne w poszczególnych regionach świata islamu w kontekście uwarunkowań historyczno-kulturowych. Analizowaną epokę podzielili na dwa okresy - pierwszy od 1250 do 1500 roku i drugi od 1500 do 1800 roku. Rok 1250 określa w przybliżeniu początek najazdów Mongołów, a rok 1500 - początek rozwoju sztuki muzułmańskiej powstającej z jednej strony pod patronatem perskich szachów safawidzkich na rozległym obszarze Iranu i Azji Środkowej, z drugiej zaś pod patronatem tureckich sułtanów osmańskich w Anatolii, na Bliskim Wschodzie i w części krajów Afryki Północnej. Wydarzeniem zamykającym analizowaną epokę jest inwazja Napoleona na Egipt.