| Opis | ECKERT W., Fortyfikacje nadodrzańskie w procesie rozwoju nowożytnej sztuki fortyfikacyjnej w XVII – XIX w., s. 484, oprawa twarda, 21 x 21 cm, Oficyna Wydawnicza UZ, 2007Zazwyczaj w rozważaniach nad historią bu-downictwa fortyfikacyjnego więcej uwagi przywiązuje się do kryterium czasu, a mniej do kryterium przestrzeni. Wydaje się jednak, że nie jest po-trzebne, a nawet możliwe, rozdzielenie i różnicowanie tych kategorii. Rozwijające się fortyfikacje kształtowały przestrzeń zarówno w bezpośrednim swoim sąsiedztwie, jak i w dużo szerszym otoczeniu (np. regulacja rzek, niwelacja terenu, tworzenie zalewów). Ale również przestrzeń miała wpływ na kształtowanie się fortyfikacji jako systemu miejskiego oraz na kształt poszczególnych dzieł (np. położenie miasta przy rzece, topografia terenu, dostępność i rodzaj materiałów bu-dowlanych). Przestrzeń będąca przedmiotem niniejszej anali-zy została ograniczona do terenu wyznaczonego przez sześć wielkich miejskich systemów fortyfikacyjnych leżących wzdłuż Odry. Przestrzeń tę nazwano „Osią Odry”. Przez włączenie tej przestrzeni w tło historyczne można uzyskać wyznaczniki czasu oraz związek z twórczą działalnością człowieka. Fortyfikacje nadodrzańskie w czasach nowożytnych były ogniwami łańcucha tworzącego cały system twierdz bronią-cych dużych przestrzeni. Były to twierdze usytuowane wzdłuż wschodnich rubieży państwa pruskiego. Twierdze Koźle (Ko-sel), Brzeg (Brieg), Wrocław (Breslau) i Głogów (Glogau) służyły do utrzymania Śląska tworzącego cypel wysunięty pomiędzy Polskę, Saksonię i Austrię. Kostrzyn (Küstrin) i Szczecin (Stettin) chroniły Prusy wraz z Pomorzem od ataku ze wschodu. W niniejszym opracowaniu fortyfikacje nad-odrzańskie widziane są jako zespół budowli inżynierskich służących do obrony miejsca, ale także jako wielki system ufortyfikowania granic.  Fortyfikacje nadodrzańskie w czasach nowożytnych były ogniwami łańcucha tworzącego cały system twierdz broniących dużych przestrzeni. Były to twierdze usytuowane wzdłuż wschodnich rubieży państwa pruskiego. Twierdze Koźle (Kosel), Brzeg (Brieg), Wrocław (Breslau) i Głogów (Glogau) służyły do utrzymania Śląska tworzącego cypel wysunięty pomiędzy Polskę, Saksonię i Austrię. Kostrzyn (Küstrin) i Szczecin (Stettin) chroniły Prusy wraz z Pomorzem od ataku ze wschodu. W niniejszym opracowaniu fortyfikacje nadodrzańskie widziane są jako zespół budowli inżynierskich służących do obrony miejsca, ale także jako wielki system ufortyfikowania granic. [Ze Wstępu] Obecnie nadodrzańskie fortyfikacje są tematem zainteresowań wielu pasjonatów historii, badaczy architektury obronnej, jak i również młodzieży. |
