1. Od autora
2. Wiadomości wstępne
3. Graficzny zapis wysokości dźwięków – nuty
4. Wartości nut
5. Pauzy – rodzaj ciszy w muzyce
6. Ćwiczenia dla prawej i lewej ręki
7. Ćwiczenia w takcie dwie czwarte
8. Ćwiczenie w takcie trzy czwarte
9. Podwójne nuty (dźwięki) – ćwiczenie
10. Potrójne nuty (dźwięki) – tzw. akordy
11. Tempo
12. Wartości nut – ciąg dalszy. Ósemki
13. Gama (Skala)
14. Znaki chromatyczne
15. Wartości nut – ciąg dalszy. Ćwierćnuta z kropką
16. Interwały
17. Znaki chromatyczne znajdujące się przy kluczu
18. Takty – ciąg dalszy
19. Przednutki pojedyncze
20. Wartości nut – ciąg dalszy
21. Gamy (skale) molowe
22. Podwójne znaki chromatyczne
23. Wartości rytmiczne nut – ciąg dalszy. Triola
24. Synkopa
25. Gama (skala) chromatyczna
26. Ćwiczenia: repetycja dźwięków
27. Ozdobniki (przednutki)
28. Ozdobniki – ciąg dalszy. Mordent
29. Ozdobniki – ciąg dalszy. Tryl
30. Ozdobniki – ciąg dalszy. Obiegnik (grupetto)
31. Utwory na cztery ręce
32. Najczęściej używane oznaczenia tempa, dynamiki, interpretacji i inne
33. Gamy durowe, pasaże, kadencje
34. Gamy molowe, pasaże, kadencje

Recenzja

Po przejrzeniu i analizie podręcznika do nauki gry na fortepianie Pana Mieczysława Fryca chciałbym go gorąco polecić nauczycielom i uczniom (rodzicom). Od lat nie było w naszej polskiej pedagogice fortepianowej podręcznika, który uwzględniłby nowocześniejsze poglądy na temat nauczania muzyki, bo to jest wprawdzie podręcznik do nauczaniu gry na fortepianie, ale przede wszystkim do nauczania muzyki. Jest to jego ogromną zaletą. Myślę, że zapewnia on też materiały, których brak jest  w przeciętnych podręcznikach, np. gamy i pasaże, słowniczek pojęć używanych w muzyce i wyjaśnienie elementów budzących kontrowersje - jak wykonanie ozdobników czy problemy artykulacji.
Godny podkreślenia jest też fakt, iż autor sięgnął do twórczości największych twórców XX wieku, jak Strawiński czy Bartók. Także sięgnięcie do wzoru najlepszych szkół: rosyjskich czy amerykańskich, polegających m.in. na korzystaniu ze specjalnie opracowanych utworów z klasyki światowej, w tym muzyki ludowej i popularnej, uważam za znakomite połączenie tradycji z nowoczesnością.

Jacek Weiss

Fragment

        Fortepian (włoska nazwa pianoforte, czyli cicho – głośno) został skonstruowany przez Batolomeo Cristofori we Florencji około roku 1710. W przeciwieństwie do klawesynu (poprzednika fortepianu), gdzie struny są szarpane, wydobycie dźwięku polega na uderzaniu młoteczkami w struny, co daje mocniejsze brzmienie.

        Fortepian w zależności od swej wielkości posiada około 80 czarno-białych klawiszy, które połączone są mechanizmem młoteczkowym. Tworzy to tzw. klawiaturę. Po jej lewej stronie – to dźwięki niskie (basowe), zaś po prawej – wysokie (wiolinowe). W zapisie nutowym posługujemy się dwoma kluczami: wiolinowym – dla prawej ręki (od c₁ w górę) i basowym – dla lewej (od c₁ w dół). Niekiedy ręce się krzyżują: prawą ręką gra się niskie dźwięki, zaś lewą – wysokie.

        Nuty – to znaki graficzne, służące do określenia wysokości i czasu trwania dźwięków (szczegóły w dalszym materiale).

        Siadając do fortepianu konieczne jest, abyśmy swobodnie panowali nad klawiaturą! Należy więc:

– usiąść w połowie głębokości krzesła;

– siedzieć w takiej odległości od klawiatury, aby ręce nie były skrępowane;

– rozluźnić nie tylko mięśnie, ale i całe ciało – absolutnie nie dopuścić do jakiegokolwiek skrępowania w stawach, mięśniach zarówno palców, jak i ramienia, czy przedramienia.

        To postawa warunkująca swobodne poruszanie się po klawiaturze. Ułatwi ona koncentrację podczas grania. Przy codziennych ćwiczeniach należy wyrobić nawyk takiej postawy!

        Przy pierwszym zetknięciu się z klawiaturą, należy zwrócić uwagę aby dźwięk były pewnie, zdecydowanie zagrany, ale „miękki”, nie ostry. Próbować grać najpierw jedną, potem drugą ręką – osobno. Pierwsze ćwiczenia grać portato, czyli dźwięki należy wyraźnie oddzielać jedne od drugich, z oparciem ręki na każdym dźwięku (klawiszu). W dalszych ćwiczeniach – próbować łączyć wszystkie dźwięki ze sobą, czyli grać legato.

        Rytm – jako podstawowy element muzyki, w tym i kształcenia muzycznego idzie w parze z wyrobieniem techniki grania, do czego służą ćwiczenia, etiudy, gamy, w końcu utwory. Wszystkie ćwiczenia podporządkowane są problemowi zawartemu w utworze. Każdy utwór poprzedzony jest takimi ćwiczeniami, ale to tylko wzór, którego problemy zawarte w nim należy uzupełniać podobnymi ćwiczeniami.

        Bardzo ważnym elementem procesu nauczania gry na instrumencie jest nabycie umiejętności grania gam, pasaży, kadencji.

        W sposób dość szczegółowy (na tym etapie nauczania) przedstawione zostały dwie podstawowe gamy: C dur i a mol oraz zestaw ćwiczeń opartych na nich. To też tylko wzór, który należy wykorzystać do pozostałych gam, umieszczonych na końcu tej Szkoły.

        Każdy uczący się grać na instrumencie, winien wyrabiać wyobraźnię muzyczną m.in. poprzez nie tylko granie, ale i śpiewanie nauczonego utworu, lub jego fragmentu. Spróbować zapamiętać nie tylko melodię, ale i relację między poszczególnymi akordami (akord – współbrzmienie złożone z trzech, lub więcej dźwięków).