Jeżeli kogoś zmęczyły mentalno-genitalne potyczki Metabaronów, znudziło Przed Incalem, rozczarowali Technokapłani, a samego Incala z jego mieszaniną mistycyzmu i nieokiełznanej space opery uważa za zabytek z minionej epoki i już doszedł do wniosku, że Alexandro Jodorowsky jest scenarzystą (łagodnie mówiąc) złym, to koniecznie musi przeczytać Szaloną z Sacre-Cour. Inni też mogą (a nawet powinni) sięgnąć po ten komiks, bo jest to kawał naprawdę dobrej roboty na najwyższym poziomie tak rysunkowym (wiadomo Moebius) jak i (uwaga: niespodzianka) scenariuszowym.

Historia jest z gatunku tych, które Jodorowsky lubi najbardziej: profesor Alan Mangel, szanowany i podziwiany wykładowca filozofii na Sorbonie zostaje porzucony najpierw przez żonę, a potem przez studentów, następnie zaś uwiedziony przez pilną słuchaczkę jego wykładów. Mangel szybko zrywa znajomość ze swoją przygodną kochanką, ale ona i tak w pewnym momencie powraca, by oznajmić mu, że zostanie ojcem oraz, że jego dziecko będzie nowym Janem Chrzcicielem. Troska o nienarodzone dziecko sprawia, że Alan daje się wciągnąć w intrygę, która zaczyna się od porwania ze szpitala dla psychicznie chorych nowego wcielenia Najświętszej Marii Panny, a kończy na drugiej półkuli w jaskini starej indiańskiej szamanki. Alan Mangel jest bohaterem pod wieloma względami podobny do Johna Difoola - tchórzliwy, samolubny, zrzędliwy i absolutnie sceptyczny. Nie wierzy w cuda, nawet w te, które mu się przydarzają i absolutnie nie nadaje się do roli, którą przyszło mu pełnić. Umieszczenie tej postaci we współczesnym świecie sprawiło jednak, że ironia Jodorowsky'ego nabrała niesamowitej ostrości, a rozmaite absurdalne sytuacje ujawniły swój komiczny potencjał. Historia rozwija się w naprawdę szybkim tempie, nie szczędząc czytelnikom gwałtownych zwrotów akcji i błyskotliwych dialogów. Nadęty autorytet, jakim jest profesor Sorbony, okazuje się być znacznie zabawniejszą figurą niż detektyw klasy R z odległej przyszłości. No i seksu jest tu trochę więcej niż w Incalu, a gadania o genitaliach znacznie mniej niż w Metabaronach.

Polskie wydanie Szalonej z Sacre-Cour zawiera trzy tomy wydania oryginalnego (jest zachowana autorska numeracja plansz, więc łatwo się zorientować, gdzie przypadają przerwy między częściami). Tu trzeba odnotować, że trzeci tom powstał po kilkuletniej przerwie, co widać w zmianie sposobu rysowania - rysunki są w nim prostsze niż w poprzednich częściach i na stronie opowieści mieści się ich więcej. Korzyść z tego jest taka, że w finałowej części komiksu opowieść płynie jeszcze bardziej wartko.

Opowiadanie o tym, co należy oglądać (to jest o rysunkach), trochę mija się z celem. Warto chyba jednak zwrócić uwagę na pracę Moebiusa rysującego z niezwykłą swobodą i precyzją jednocześnie. Najpierw urzeka nas precyzją oddania wyglądu szacownych zabytków Paryża, potem bawi dokładnością i lekkością rysowania damskiej bielizny, sposobem planowania scen zbiorowych i zdolnością uchwycenia zmian emocji na twarzach bohaterów, a potem zaskakuje płynnymi przejściami ku karykaturze i radykalnemu uproszczeniu w celu zwiększenia ekspresji (na szczególną uwagę zasługuje pies żebraczki spod Sacre-Cour).

O ile o tym scenariuszu Jodorowsky'ego można powiedzieć, że zasługuje na przeczytanie więcej niż jeden raz, o tyle o rysunkach Moebiusa trzeba powiedzieć, że zasługują na oglądanie ich godzinami.

Rysunek: Moebius
Wydawnictwo: Hella Komiks
Rok wydania polskiego: 8/2008
Tytuł oryginalny: Le Coeur couronné
Wydawca oryginalny: Les Humanoïdes Associés
Rok wydania oryginału: 1[zasłonięte]992-19
Liczba stron: 192
Format: 205x285 mm
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Papier: kredowy
Druk: cz.-b.
Dystrybucja: księgarnie, internet
ISBN-13: 978-83-[zasłonięte]733-1-6
Wydanie: I