SZABLA POLSKO - KOZACKA DRAGOŃSKA XVII W Z POCHWĄ

Prezentowany model jest wierną repliką oryginału (waga i wymiary jak w oryginale).

Producent: Płatnerze Hiszpańscy

długość 100 cm


waga: 1,6 kg

Model ten wykonany jest z wysokowęglowej stali toledańskiej. Szabla nie jest naostrzona ani przystosowana do ostrzenia.

Na głowni napis: "aut vincere, aut mori" - "albo zwyciężyć, albo umrzeć"

Druga strona ostrza jest gładka przystosowana do grawerowania.

Pochwa jest wykonana z drewna i skóry naturalnej

Cena nie dotyczy prezentowanego na zdjęciach stojaka.

"Dragoni – żołnierze formacji wojskowej zwanej dragonią, „wynalezionej” przez Henryka IV, króla Francji w końcu XVI wieku. Walczyli pieszo (rodzaj piechoty), a poruszali się wierzchem (konno). Używali zarówno broni palnej, jak i białej. Od XVIII w. regimenty dragonii coraz częściej walczyły również konno. W Rzeczypospolitej Obojga Narodów byli żołnierzami autoramentu cudzoziemskiego.

Nazwa prawdopodobnie wzięła się od dużego nasycenia bronią palną, stąd porównanie do smoka (draco – niektóre źródła podają, że pierwotnie była to nazwa krótszego muszkietu, na którym widniał stylizowany smok, co następnie przeniesiono na samych żołnierzy).

Pierwsza jednostka dragonii pojawiła się w wojsku litewskim w roku 1617. Była to licząca 150 żołnierzy chorągiew dowodzona przez Ceridona.

W Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w XVII w., były to jednostki walczące pieszo, podobnie jak pierwowzór, a uzbrojone w muszkiety, arkebuzy, półhaki, pistolety oraz szable, pałasze bądź rapiery. Najczęściej stosowanym zestawem uzbrojenia był muszkiet lontowy, dwa pistolety kołowe i szabla lub pałasz. Natomiast jako rodzaj lekkiego stroju ochronnego, mniej więcej od początku lat 40. XVII w. noszono kolety. Dragonów organizowano w samodzielne chorągwie (niekiedy nazywane kompaniami), skwadrony (nie należy mylić ze szwadronami) lub regimenty.

W armii koronnej pierwszą znaną nam jednostką dragonii była najemna chorągiew Seja, licząca 200 ludzi, wynajęta w roku 1618 na kampanię moskiewską królewicza Władysława. Od połowy XVII w. dragonia stanowiła około połowy całości sił zbrojnych Rzeczypospolitej. Jej liczba rosła od lat 20. XVII wieku wraz ze zwiększaniem się potrzeby używania na polu walki jednostek dysponujących dużą siłą ognia - w 1649 r. dragonia stanowiła 22,5% armii litewskiej, w 1650 roku 24%[1], a w roku 1661 roku dragoni stanowili już 40% całej armii litewskiej[2].
Szczególny typ dragonów stanowili semeni umundurowani na wzór Kozaków niżowych.