Ta strona wykorzystuje pliki cookies. Korzystając ze strony, zgadzasz się na ich użycie. OK Polityka Prywatności Zaakceptuj i zamknij X

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

22-07-2015, 11:29
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.
Cena kup teraz: 530 zł     
Użytkownik galeriareplik-pl
numer aukcji: 5524941854
Miejscowość Poznań
Wyświetleń: 4   
Koniec: 22-07-2015 11:28:37
info Niektóre dane mogą być zasłonięte. Żeby je odsłonić przepisz token po prawej stronie. captcha

 

Cena: 530,00 zl

Waga: 1.7kg

Model: 1750 OGP

Płatności
Sklep oferuje Klientom następujące formy płatności:

a) Płatność w formie przedpłaty przelewem na konto firmy:

COLT PH IMPORT-EXPORT VIOLETTA RULEWICZ
UL.MIASTKOWSKA 58 60-184 POZNAŃ
67 1090 [zasłonięte] 1[zasłonięte]3460001 [zasłonięte] 046138
W tytule przelewu należy podać dane klienta i nr aukcji.

b) Płatność w formie pobrania przy odbiorze przesyłki

c) Gotówka przy odbiorze osobistym w siedzibie firmy

Odbiór osobisty należy wcześniej ustalić telefonicznie lub mailowo z pracownikami firmy.

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP - 1750 OGP ()

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP
Przedstawiamy Państwu wyjątkową replikę z obustronnie grawerowaną głownią i oryginalną rękojeścią
SZABLA POLSKA z 1750 roku NR 1750 OGP
DANE TECHNICZNE:
Prezentowana replika powstała na wzór szabli, której powstanie jest związane z Królem Janem III Sobieskim za czasów którego powstały ciężkozbrojne oddziały husarii. Miała ona pomóc w przywróceniu potęgi polskiego wojska. Szabla nazywana także „czarną” służyła do zadawania ciosów z konia, miała zamkniętą rękojeść i charakteryzowała się prostym jelcem. Do dnia dzisiejszego znawcy tematy mówią o niej : jedyna prawdziwie „polska szabla”. Szabla polska husarska używana była najczęściej przez oficerów i elitę jazdy konnej.
Przedstawiamy Państwu wyjątkową replikę z obustronnie grawerowaną głownią i oryginalną rękojeścią (po jednej stronie głowni, wśród ornamentów roślinnych napis: JESUS MARIA JOSEF, po drugiej: HUSSARIA). Elementy metalowe wykonane z wysokowęglowej stali polerowanej. Polerowanie jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej struktury. Prosimy nie używać szabli do fechtunku - służą jako doskonały artykuł dekoracyjny wyposażenia wnętrz, pamiątka czy prezent. Zalecamy aby głownia i pochwa co jakiś czas były konserwowane bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości produktu) Idealnie nadaje się do grawerowania dedykacji.
Materiał: stal wysokowęglowa, skóra, mosiądz
Długość: 92 cm
Waga: 1,5 kg
UWAGA:
Replika nie jest naostrzona i nie nadaje się do ostrzenia. Głownia produkowana z niehartowanej, polerowanej stali i nie nadaje się do walki. Oferowany przez naszą firmę asortyment ma charakter dekoracyjny i nie posiada cech użytkowych zgodnie z Ustawą o broni i amunicji. Nasze produkty nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako imitacje mogą być kupowane bez zezwoleń.
HISTORIA:
„Husarz kopije jeno co swe złoży
Niejeden na szpil zostaje wetchniony,
Co ich nie tylko zamiesza, lecz strwoży,
Sztych nieuchronny i nie odłożony,
Bo kogo trafi, tyrańsko się sroży
Biorący czasem i po dwie persony,
A drudzy pierzchną tak skwapliwym tropem,
Jak muchy przykrym sobie przed ukropem”.
Husaria (z węg. huszár, serb. husar, gusar) – polska jazda należąca do autoramentu narodowego, znana z wielu zwycięstw formacja kawaleryjska Rzeczypospolitej, obecna na polach bitew od początków XVI do połowy XVIII wieku. Była wykorzystywana do przełamywania sił nieprzyjaciela poprzez zadawanie rozstrzygających uderzeń w postaci szarż, które w najważniejszym okresie jej istnienia kończyły się zazwyczaj zwycięstwami.
Ze względu na nietypowe uzbrojenie i taktykę husaria jest zaliczana do najskuteczniejszych formacji wojskowych w dziejach kawalerii.
Nazwę husarii wywodzi się z języka węgierskego huszár bądź serbskiego husar, gusar, która oznacza rozbójnika. W czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów stosowanSwe powstanie husaria zawdzięcza Serbom, którzy po klęsce na Kosowym Polu w 1389 szukali okazji do pomsty na Turkach Jan Długosz opisał ich udział w bitwie nad Sawą w 1463. Po śmierci króla Macieja Korwina, racowie mieli przybyć z Węgier do Polski by kontynuować walkę z Turkami. W tamtych czasach (początek XVI wieku) Serbowie i Węgrzy służący „po usarsku” albo nie używali żadnego uzbrojenia ochronnego, albo jedynie drewnianych tarcz „tureckich” o kształcie ptasiego skrzydła. Ich podstawową bronią było „drzewo”, czyli kopia, dużo lżejsza (dzięki odmiennemu procesowi produkcji) od swego rycerskiego pierwowzoru doby średniowiecza. Husaria była więc z założenia jazdą lekką.
Za czas narodzin polskiej husarii uważa się początek XVI wieku, gdyż pierwsza wzmianka o czterech husarzach na polskim żołdzie pochodzi z roku 1500. W 1503 Sejm powołał do życia pierwsze chorągwie autoramentu narodowego, w tym husarskie. Chorągwie husarskie nazywano początkowo chorągwiami rackimi, które od powszechnych wówczas chorągwi kopijniczych różniły się brakiem uzbrojenia ochronnego jeźdźców i koni. Tak rozpoczęła się ponad dwustuletnia historia tej formacji, znaczona między innymi zwycięstwami w bitwach pod Orszą (1514), Obertynem (1531), Lubiszewem (1577), Byczyną (1588), Kokenhausen (1601),Kircholmem (1605), Kłuszynem (1610), Chocimiem (1621), Trzcianą (1629),Martynowem (1624), Ochmatowem (1644), Beresteczkiem (1651), Połonką (1660),Chocimiem (1673), Lwowem (1675), Wiedniem (1683), Hodowem (1694).
Na obrazie anonimowego malarza, przedstawiającego bitwę pod Orszą, widać wyraźnie liczne zastępy husarzy, czyli lekkiej jazdy rackiej, ale trzon armii – jazdę ciężką – stanowili jeszcze kopijnicy. Dopiero w drugiej połowie XVI wieku husaria stała się stopniowo główną siłą uderzeniową wojsk Rzeczypospolitej. Pod Obertynem i Lubiszewem siła uderzeniowa polskiej jazdy to już przede wszystkim husaria. Po wojnie Rzeczypospolitej z Gdańskiem nowa jazda, za sprawą Stefana Batorego, stała się podstawowym rodzajem kawalerii polskiej ilitewskiej. Wtedy to właśnie ukształtowała się powszechnie znana w ikonografii forma husarii. Był to jednak proces długotrwały.
Husaria w czasach Stefana Batorego stanowiła do 90% jazdy narodowej, w latach 1[zasłonięte]600-16 – 60-70%, w latach 1[zasłonięte]627-16 – 40-50%. Dopiero po roku 1598 husaria stała się ową „niezwyciężoną siłą” polskich i litewskich sił zbrojnych.
Początek XVII wieku to czas największych zwycięstw husarii. Wtedy właśnie zdobyła przydomek najgroźniejszej jazdy świata. Dzięki wybitnym wodzom i stosowanej przez nich taktyce możliwe były tak miażdżące zwycięstwa, jak:
• Bitwa pod Cutrea de Argesz (25 XI 1600), gdzie armia polska pod dowództwem Jana Potockiego, licząca 1450 żołnierzy (w tym 950 husarzy), pobiła armię wołoską (7000 żołnierzy), dowodzoną przez Udreę
• Bitwa pod Kircholmem (27 IX 1605), gdzie armia Wielkiego Księstwa Litewskiego (3750 żołnierzy, w tym 1750 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, pobiła trzykrotnie liczniejszą armię szwedzką (12 300 żołnierzy) dowodzoną przez przyszłego króla szwedzkiego Karola IX (ówcześnie księcia Karola Sudermańskiego)
• Bitwa pod Kłuszynem (4 VII 1610), gdzie dysproporcja sił była jeszcze większa, bo 5:1 (35 000 Rosjan i zaciężnych cudzoziemców przeciwko ok. 6800 wojsk polskich, dowodzonych przez Stanisława Żółkiewskiego). Właśnie w tej bitwie najbardziej uwidoczniła się wartość bojowa husarii. Husarzy było pod Kłuszynem 5556. Niektóre roty musiały szarżować po 8-10 razy, by pobić pięciokrotnie liczniejszego wroga. W tej bitwie pokazali swoją uniwersalność. Doskonale radzili sobie z lekką jazdą typu wschodniego, jak i ciężką zachodnioeuropejską rajtarią; bez większych problemów poradzili też sobie z piechotą zachodniego typu
• Bitwa pod Chocimiem, 7 IX 1621, kiedy to 600-640 jazdy polsko-litewskiej (w tym 520-560 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, rozbiło ok. 10 000 jazdy i piechoty tureckiej.
Dopiero początek XVIII wieku przyniósł stopniowy zanik siły bojowej tej formacji, który związany był z ogólnym kryzysem państwa, jak i stopniowym ubożeniem szlachty. Przyjmuje się, że ostatnie wykorzystanie tej formacji w konflikcie zbrojnym miało miejsce 19 lipca 1702 w bitwie pod Kliszowem.
Uzbrojenie husarza
W rejestrach wojskowych (tzw. rollach) można poznać roty husarskie po powszechnie stosowanym skrócie p.t.d.p., który oznaczał pancerz, tarczę, drzewo i przyłbicę.Szabli husarskiej, jako broni oczywistej w omawianej epoce, nie wymieniano; dochodziły do tego koncerz i pistolety, a wcześniej (w XVI wieku) łuk i nadziak; długa broń palna początkowo zalecana, w XVII wieku stała się obowiązkowa dla pocztowych.
Husaria była z początku jazdą lekką. Racowie ubierali się w kaftany, a ich podstawową bronią defensywną była drewniana „tarcza turecka” o charakterystycznie wydłużonym jednym rogu. Niedługo potem zaczęto używać lekkich zbroi i szyszaków. Broń ofensywną stanowiła długa kopia (4,5 do 6,2 metra Beauplan podaje, że długość kopii wynosiła 19 stóp, co daje – przyjmując stopę polską (29,8 cm) – 5,66 m Była drążona w środku i wzmacniania oplotem z rzemienia, a przez to lekka, stanowiąca opracowany w Polsce wariant rozwojowy kopii typu węgierskiego. Charakterystycznym jej elementem był długi na 2,5-3 metry proporzec w barwach danej roty. Technologia wytwarzania kopii husarskich polegała na doborze drewna i takim okręcaniu skórą (z użyciem utwardzającego kleju) by uzyskać bardzo lekką, a jednocześnie doskonale sztywną broń o znacznym zasięgu. Kopie te w trakcie szarży nie wyginały się w dół pod własnym ciężarem (jak np. kopie używane przez husarię zorganizowaną na polski wzór przez Rosjan). Środek ciężkości kopii husarskiej był przesunięty do tyłu (stosunkowo ciężka przeciwwaga-kula, służąca także jako osłona dłoni żołnierza), co ułatwiało manewrowanie bronią. Grot kopii przedłużały dwa około półtorałokciowe stalowe „wąsy” (lub „pióra”), wzmacniające drzewce i uniemożliwiające odrąbanie grota. Kopie, jako jedyny rodzaj broni autoramentu narodowego, dostarczane były przez władze wojskowe. Chodziło o to, by broń ta – jednorazowego użytku – była jak najbardziej jednolita.
Po reformach Stefana Batorego husaria zaczęła się przekształcać w jazdę nieco cięższą Zaczęto używać półpancerzy o wzmocnionej do 8 mm w środku napierśnika „ości” i masywniejszych szyszaków, w tym także typu kapalinowego. Uzupełnienie napierśnika i naplecznika (w okresie późnym odrzuconego i zastąpionego krzyżującymi się pasami ze skóry) były karwasze i – tylko przez krótki okres – nabiodrniki. Tarczę podłużną zastąpił okrągły turecki kałkan, który w XVII wieku wyszedł z użytku. W połowie XVI wieku dodano husarzowi koncerz (o długości do 160 cm), służący do kłucia, ewentualnie rozdzierania kolczug, a używany w boju po skruszeniu kopii. Pod koniec XVII wieku w formacjach husarskich i pancernych pojawiła się zbroja karacenowa. Była ona cięższa i droższa od zbroi płytowej, a przy tym stanowiła słabszą od niej ochronę, toteż była używana głównie przez dowódców i to jako zbroja paradna.
„Andzar za pasem, demeszka złocona
Przy boku, wszystka turkusy sadzona;
Emalja wisi mu aże na brzuchu
Na złotym w ziarnka grochowe łańcuchu.
Na głowie szturmak soboli z zaponą,
Ten pod nożykiem wdział na bakier stroną
Lub też zażyje czasem czaplej kity,
A w ręku nadziak trzyma złotolity...”
ŹRÓDŁO: http://pl.wikipedia.org/wiki/Husaria

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

! SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP

Generated by Allegro module - Copyright © 2013 by addonsPresta.com