Szabla polska kawaleryjska wz.1917 Radziwiłłówka z pochwą gładka.


WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).

Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Szabla nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze (głownia) wykonane jest ze stali toledańskiej polerowanej. Polerowanie jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej struktury. Zalecamy aby co jakiś czas głownia i pochwa były konserwowane bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości produktu).
Szabla tego typu przeznaczona była dla oficerów artylerii, kawalerii i taborów. Charakterystyka: replika szabli posiada rękojeść z drewnianym trzonem długości około 12 cm, obciągniętym czarną skórą z 9 poprzecznymi karbowaniami wypełnionymi podwójnie splecionym mosiężnym drutem; krzyżowo-kabłąkowym mosiężnym jelcem z wąsami, od strony grzbietowej przechodzącymi w krótkie ramię zwieńczone łezką skierowaną ku dołowi, a od strony siecznej w owalny kabłąk (wzorowany na rękojeściach francuskiej szabli kawalerii An XI i francuskiej szabli kawalerii lekkiej wz 1822), od której odchodzą dwa obłęki boczne, kabłąk zamocowany na trzpieniu głowni śrubą-głowicą w kształcie rozety; kapturek z warkoczem z blachy mosiężnej zamocowany na trzpieniu pomiędzy trzonem a zakończeniem kabłąka, na nim wytłaczany polski orzeł w koronie na tarczy amazonek.

Ostrze jest całkowicie gładkie specjalnie pod grawer okolicznościowy.



Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

Materiał:
ostrze: wysokowęglowa stal toledańska, skóra, mosiądz
pochwa: wysokowęglowa stal toledańska
DŁUGOŚĆ: 97cm

WAGA: 2,4 kg

"Były to pierwsze po rozbiorach szable zasługujące na mino szabli polskich wykonane przez rodzimych twórców i dla polskich żołnierzy. Ich formy określiły Przepisy i instrukcje, umundurowanie wojsk polskich (kwiecień 1917) wydane przez Departament Wojskowy Tymczasowej Rady Stanu dla formowanej pod protektoratem Niemiec tzw. Polskiej Siły Zbrojnej. Brzmiały one następująco:
Szable I. Dla szeregowych wszystkich broni , jakie będą pobierane wraz z inną bronią; dla oficerów aż do wydania nowego munduru noszone mogą być szable biało metalowe lub oksydowane z gardami polskimi:
a szabla piechoty: dla oficerów wszystkich broni (oprócz artylerii, kawalerii, taborów)
b szabla kawaleryjska: dla oficerów artylerii, ułanów, taborów
Rok 1917, kiedy to wprowadzono do uzbrojenia nowe polskie szable, stał się jednocześnie częścią składową nazwy wszystkich jej wariantów konstrukcyjnych. Od listopada 1918 roku weszły do uzbrojenia Wojska Polskiego jako szable regulaminowe. Szabla wz.1917 występuje w dwóch zasadniczych wariantach konstrukcyjnych rękojeści:
1) tzw. piechotnej - w wersji oficerskiej
2) tzw. kawaleryjskiej - w wersji oficerskiej, podoficerskiej i dla szeregowych
Wersja dla oficera piechoty
Przeznaczona była dla oficerów wszystkich broni oprócz artylerii, kawalerii i taborów.
Projekt rękojeści powstał zimą 1915/1916 r. w Karasinie na Wołyniu, gdzie stacjonowały pułki I Brygady Legionów Polskich. Autorem był prawdopodobnie porucznik Kazimierz Młodzianowski albo Wojciech Jastrzębski, a zastała wykonana w w Zakładach Zieleniewskiego w Krakowie. Pierwszy datowany egzemplarz szable tego wzoru pochodzi z 27 czerwca 1916 roku jest to szabla pamiątkowa generała (wtedy podpułkownika) Władysława Sikorskiego.
Typowe egzemplarze szabel tego wzoru charakteryzowały się drewnianym trzonem rękojeści, przeważnie obciągniętym czarną skórą, z poprzecznymi karbowaniami wypełnionymi podwójnie splecionym mosiężnym drutem (trafiały się również egzemplarze bez oplotu); krzyżowo-kabłąkowym jelcem z trójkątnymi wąsami jego krzyż w części środkowej jest grubszy i szerszy, od strony grzbietowej przechodzi w krótkie ramię w kształcie tzw. półstrzemieniowym, zamocowany na trzpieniu głowni śrubą-głowicą w kształcie rozety; od kabłąka głównego odchodzą od strony zewnętrznej dwa obłęki boczne (usuwane przy niektórych egzemplarzach) - jeden z nich łączy się z krzyżem przed wąsami, drugi (dłuższy) - z wąsami; kapturek z warkoczem z blachy mosiężnej (znane są również egzemplarze bez warkocza) zamocowany na trzpieniu pomiędzy trzonem a zakończeniem kabłąka, na nim wytłaczany polski orzeł w koronie na tarczy amazonek. Na jelcu grzbietowym od strony głowni widniał w owalu znak producenta np. J. Jagiełło i Ska - Warszawa, L. Morawski i Ska w Warszawie.

Przepis określający formę szabli wz. 1917 mówił jedynie o wyglądzie jej rękojeści, nie wspominał natomiast o głowni i o pochwie, poza stwierdzeniem, że mają być biało metalowe lub oksydowane. Dlatego też, do szabel tych stosowano głownie wąskie o małej krzywiźnie (choć sporadycznie trafiają się też i o dużej), różnej długości, głównie produkcji austriackiej, niemieckiej i polskiej. Pochwy ze stalowej blachy miały w zasadzie to samo pochodzenie co głownie. Były to pochwy z dwoma koluszkami z jednym pierścieniem nośnym, bądź też z koluszkiem i zaczepem nośnym do karabińczyka na stronie wewnętrznej.
Ciekawostką jest fakt, iż Józef Piłsduski podczas bitwy warszawskiej nosił szablę oficerską piechoty wz.1917.


Wersja dla oficera kawalerii
Przeznaczona dla oficerów artylerii, kawalerii i taborów. Typowy egzemplarz tego wzoru charakteryzował się rękojeścią z drewnianym trzonem długości około 12 cm, obciągniętym czarną skórą z 8-10 poprzecznymi karbowaniami wypełnionymi podwójnie splecionym mosiężnym drutem; krzyżowo-kabłąkowym mosiężnym jelcem z wąsami, od strony grzbietowej przechodzącymi w krótkie ramię zwieńczone łezką skierowaną ku dołowi, a od strony siecznej w owalny kabłąk (wzorowany na rękojeściach francuskiej szabli kawalerii An XI i francuskiej szabli kawalerii lekkiej wz 1822), od której odchodzą dwa obłęki boczne, kabłąk zamocowany na trzpieniu głowni śrubą-głowicą w kształcie rozety; kapturek z warkoczem z blachy mosiężnej zamocowany na trzpieniu pomiędzy trzonem a zakończeniem kabłąka, na nim zawsze był wytłaczany polski orzeł w koronie na tarczy amazonek.
W szablach tego wzoru występowały dwa rodzaje rękojeści. Oba rodzaje rękojeści były wykonane z mosiądzu, a jelec, kabłąk i obłęki miały identyczne. Różniły się sposobem wykonania kapturka i rysunkami elementów dekoracyjnych umieszczonych na wąsach. Jeden rodzaj produkowała firma G. Borowski, L. Morawski i Ska, oraz firma Sztorca z Krakowa. Wąsy rękojeści z kapturkiem tłoczonym (produkcji G. Borowskiego, L.Morawskiego i firmy Sztorca) były dekorowane ornamentem roślinnym
Drugi rodzaj był prawdopodobnie produkowany przez warszawską (lwowska?) firme ARMA ( tytuł fabryki M. Gredeńskiego i G. Kaweckiego). Rękojeści były z kapturkiem odlewanym , ozdobione zarysem elipsy, umieszczonym pośrodku wąsów, z promieniście rozchodzącymi się liniami. Poza tym kapturek był masywniejszy, w górnej części owalnie zamknięty z głębokim wcięciem na kabłąk.


Głownie szabel tego wzoru były przeważnie produkcji polskiej , wykonywane z polerowanej stali, długości 80-90 cm, szerokości około 3,5 cm, krzywiźnie od 5,5 cm do 7,5 cm, zwykle zaopatrzone w jedną bruzdę (niekiedy dwie, rzadziej trzy). Produkowały je firmy: G. Borowskiego, A Manna,( używając też czasem nazwy "AMA" po 1920 r), i G. Kaweckiego i M. Gredeńskiego z Warszawy (używająca też nazwy "ARMA" ). Na zastawach niektórych głowni umieszczano trawione ornamentacje w postaci orała na tarczy amazonek, napisu, np. "Za wiarę i Ojczyznę", " Bóg Honor Ojczyzna", dat ( od 1917 do 1921), inicjałów (bardzo rzadko), znaku okrągłej pieczęci z literami GUZA (Główny Urząd Zaopatrzenia Armii) i wizerunkiem polskiego orła w koronie. Pochwy z niklowanej blachy miały dwa pierścienie z ogniwkami i ruchomymi koluszkami, a także ostrogę.
W przepisowe rękojeści oprawiano również głownie obce, o różnym ukształtowaniu płazów: austriackie, niemieckie i po 1918 roku rosyjskie.
Szable te, po wycofaniu z uzbrojenia Wojska Polskiego, przekazano Konnej Policji Państwowej, gdzie były używane aż do 1939 roku. Przeszły tam "operacje" usuwania obłęków bocznych oraz niklowania rękojeści.

Wersja dla podoficera kawalerii
Typowy egzemplarz tego wzoru charakteryzował się rękojeścią z drewnianym trzonem długości 11 cm, lakierowanym na czarno, z 7-8 lekko ukośnymi karbowaniami bez metalowego oplotu, jelec nie miał wąsów. Reszta oprawy rękojeści była identyczna ze wzorem oficerskim. Głownie były przeważnie sygnowane znakiem GUZA (Główny Urząd Zaopatrzenia Armii). Głownia i pochwa - jak w szablach wzoru oficerskiego.


Wersja dla szeregowego kawalerii
Pierwsza szabla produkowana od początku w niepodległej Polsce. Została wprowadzona do uzbrojenia Wojska polskiego w 1919r. Były one masywniejsze i mniej starannie wykonane niż szable w wersji oficerskiej i podoficerskiej. Podstawową różnicą było bielenie cynkiem opraw rękojeści. Trzony nie były lakierowane, z lekka ukośnie karbowane (bez metalowego oplotu). Jelce nie miały wąsów. Głownie były zawsze ciągnione w jedną bruzdę. Zaopatrywane w znak GUZA (Główny Urząd Zaopatrzenia Armii). Blaszane pochwy (o konstrukcji takiej jak szabel oficerskich i podoficerskich) malowane były na zielono. W 1919 roku, szable tego wzoru wytwarzała firma G. Borowskiego (przekazała 5318 tych szabel wojsku) oraz warszawska "ARMA" (przekazała wojsku 2646 sztuk tych szabli). Były one również później produkowane przez firmę "Dąb i Ciężar" (2989 szabel) oraz firmę Konrada Jarnuszkiewicza (117 szabel).
Szable te po 1919 roku otrzymał w darze 12 Pułk Ułanów Podolskich od księżnej Izabeli Radziwiłłowej ( w pułku tym służył jej mąż), dlatego też zwano je "radziwiłłowkami". W latach 1[zasłonięte]919-19 uzbrojony w nie był Szwadron Naczelnego Wodza. Po 1921 roku szable przekazano Konnej Policji Państwowej"1.

1- "Dzieje szabli w Polsce" Włodzimierz Kwaśniewicz wyd II, Bellona 1999
''Dług honorowy" R.F.Karolevitz i R.S.Fenn
http://www.weu1[zasłonięte]918-19.pl/kawaleria/szable/1917/
departament_kawalerii_szable_1917.html