Szabla polska kawaleryjska wz.1917 Radziwiłłówka z pochwą PLUS TABLO


WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).



Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Szabla nie jest naostrzona ani przystosowany do ostrzenia (nie nadaje się do fechtunku). Ostrze (głownia) wykonane jest ze stali toledańskiej polerowanej. Polerowanie jest wykonywane do uzyskania jednolitej, matowej, gładkiej struktury. Zalecamy aby co jakiś czas głownia i pochwa były konserwowane bardzo cienką warstwą oliwki lub innego natłuszczającego środka (pomoże to w utrzymaniu wysokiej jakości produktu).

Szabla tego typu przeznaczona była dla oficerów artylerii, kawalerii i taborów. Charakterystyka: replika szabli posiada rękojeść z drewnianym trzonem długości około 12 cm, obciągniętym czarną skórą z 9 poprzecznymi karbowaniami wypełnionymi podwójnie splecionym mosiężnym drutem; krzyżowo-kabłąkowym mosiężnym jelcem z wąsami, od strony grzbietowej przechodzącymi w krótkie ramię zwieńczone łezką skierowaną ku dołowi, a od strony siecznej w owalny kabłąk (wzorowany na rękojeściach francuskiej szabli kawalerii An XI i francuskiej szabli kawalerii lekkiej wz 1822), od której odchodzą dwa obłęki boczne, kabłąk zamocowany na trzpieniu głowni śrubą-głowicą w kształcie rozety; kapturek z warkoczem z blachy mosiężnej zamocowany na trzpieniu pomiędzy trzonem a zakończeniem kabłąka, na nim wytłaczany polski orzeł w koronie na tarczy amazonek. Na ostrzu napis: "HONOR I OJCZYZNA"






Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI


SZABLA
Materiał:

ostrze: wysokowęglowa stal toledańska, skóra, mosiądz
pochwa: wysokowęglowa stal toledańska chromowana
DŁUGOŚĆ: 97cm
WAGA: 2 kg


TABLO
Materiał: drewno
DŁUGOŚĆ: 110cm
WYSOKOŚĆ: 30cm
ROZSTAW WIDEŁEK: 58cm
WAGA: 2,6kg


Były to pierwsze po rozbiorach szable zasługujące na mino szabli polskich – wykonane przez rodzimych twórców i dla polskich żołnierzy. Ich formy określiły „Przepisy i instrukcje, umundurowanie wojsk polskich” (kwiecień 1917) wydane przez Departament Wojskowy Tymczasowej Rady Stanu dla formowanej pod protektoratem Niemiec tzw. Polskiej Siły Zbrojnej. Brzmiały one następująco:
„ Szable I. Dla szeregowych wszystkich broni , jakie będą pobierane wraz z inną bronią; dla oficerów aż do wydania nowego munduru noszone mogą być szable biało metalowe lub oksydowane z gardami polskimi:
a szabla piechoty: dla oficerów wszystkich broni (oprócz artylerii, kawalerii, taborów)
b szabla kawaleryjska: dla oficerów artylerii, ułanów, taborów”
Rok 1917, kiedy to wprowadzono do uzbrojenia nowe polskie szable, stał się jednocześnie częścią składową nazwy wszystkich jej wariantów konstrukcyjnych. Od listopada 1918 roku weszły do uzbrojenia Wojska Polskiego jako szable regulaminowe. Szabla wz.1917 występuje w dwóch zasadniczych wariantach konstrukcyjnych rękojeści:
1) tzw. piechotnej - w wersji oficerskiej
2) tzw. kawaleryjskiej - w wersji oficerskiej, podoficerskiej i dla szeregowych