Wydanie: pierwsze

Kluczowym elementem książki jest analiza systemowa w perspektywie długiego terminu. Włosi zmieniali swój system polityczny co najmniej trzykrotnie: bardzo radykalnie w latach 1922 i 1946 oraz w całkiem odmiennej sytuacji po 1994 r. Problem stabilności politycznej ujęty został zgodnie z tradycją Schumpetera, która pozwala określić systemy polityczne XX wieku jako demokracje w takim stopniu, w jakim decydenci życia zbiorowego wybierani są równych, uczciwych i okresowych wyborach. Przeprowadzane reformy polityczne we Włoszech poddane zostały ocenie na podstawie kryteriów ustrojowych (stabilność), wydajności (problem władzy), elastyczności (problem gospodarczy) oraz sprawności (problem kultury). Autor stawia tezę, że alternacja władzy sprowadza się do wielu funkcji, a prowizoryczność i tymczasowość (precarieta) pozostają nadal główną bolączką Włoch i Włochów.