Joanna Kulmowa

Suplement mój.

Opracowanie graficzne Andrzej Jeziorkowski

Poznań, 1990, W drodze, wydanie 1

Str.: 110, dedykacja, oprawa miękka z obwolutą, 20 cm

Stan BDB - . Niewielkie przetarcia obwoluty.

Dedykacja i podpis Joanny Kulmowej dla profesora Adama Schaffa.

Książka z księgozbioru profesora Adama Schaffa.

Joanna Kulmowa, właśc. Joanna Maria Kulma[1] z domu Cichocka (ur. 25 marca 1928 w Łodzi) – polska poetka, prozaik, autorka utworów scenicznych oraz książek dla dzieci i młodzieży, reżyser.

Jako poetka debiutowała w 1952, ogłosiła kilka tomów wierszy, m.in. Fatum na zakręcie (1957), Boże umieranie (1962), Cykuta i Jonasz, czyli nasza epoka (1967), Trefnisiem będąc (1978), Wiersze wybrane (1988).

Jej wiersze są zmienne w nastroju, oprócz liryzmu i refleksji zawierają elementy dowcipu i groteski, chętnie odwołują się do świata wyobraźni i humoru. Joanna Kulmowa jest także autorką utworów scenicznych, librett operowych, cyklu psalmów responsoryjnych, słuchowisk radiowych.

Znaczącą część jej twórczości stanowią utwory adresowane do młodych odbiorców. Wydała tomiki wierszy dla dzieci, m.in. Śpiew lasu (1967), Wiersze dla Kai (1970), Zasypianki (1972), Krześlaki z rozwianą grzywą (1978), Niebo nad miastem (1986), Zagubione światełko (1990).

Kierowana do dzieci poezja poetki odznacza się połączeniem humoru i głębokiego liryzmu.

Autorka chętnie stosuje eksperymenty słowne, odwołuje się do świata dziecięcych przeżyć i wyobraźni.

Zachowując własny, charakterystyczny styl nadaje wierszom postać refleksyjnej i lirycznej zadumy nad światem. 

Jako prozaik opublikowała m.in. pełne poetyckiej fantazji, metaforyczne powieści Wio, Leokadio (1965), Stacja „Nigdy w Życiu” (1967), w których dzieliła się z czytelnikami refleksjami nad podstawowymi treściami ludzkiej egzystencji oraz kształtem współczesnego świata.

W 1984 wydała tom Serce jak złoty gołąb, stanowiący próbę stworzenia nowego typu baśni metaforycznej dla dzieci. 

Od 1961 do lat 90. mieszkała w Strumianach pod Stargardem Szczecińskim. Po wyprowadzeniu się do Warszawy ofiarowała Bibliotece Głównej Uniwersytetu Szczecińskiego liczne pamiątki (obrazy, zabytkowe meble, książki), wykorzystane przy stworzeniu tzw. Sali Strumiańskiej, miejsca spotkań autorskich, promocji książek, wydarzeń kulturalnych. 

W latach 90. pełniła m.in. funkcję prezesa stołecznego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wraz z mężem organizowała międzynarodowe spotkania literackie (w tym VI Warszawskie Dni Literatury).  Zamężna z reżyserem Janem Kulmą.