Proces kształcenia i wychowania stanowił i stanowi funkcję działalności szkół wyższych na całym świecie. Funkcję tę widział jasno znakomity założyciel Uniwersytetu Krakowskiego Kazimierz Wielki, czego wyrazem są cele, jakie zakreślił kreowanej przez się uczelni w akcie erekcyjnym z dnia 12 V 1364 r. Stąd organizacja i ustrój Uniwersytetu od jego początków był dostosowany do celów kształcenia wybitnych fachowców, a młodzież studiująca stanowiła poprzez wieki aktywną część społeczności akademickiej, której były poświęcone wszystkie wysiłki i troski władz uczelni i jej profesorów.
Mimo to dzieje młodzieży akademickiej dalekie są jeszcze od wszechstronnego opracowania. Pomnikowe prace monograficzne Kazimierza Morawskiego czy Henryka Barycza zagadnienie to omawiały, ale nie rozwiązały.
Właściwy początek badaniom nad historią młodzieży studiującej w Alma Mater dał pierwszy, nowożytny badacz jej dziejów, Józef Muczkowski (1795—1858), po śmierci Bandtkiego od 1835 r. bibliotekarz, tj. dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej, a od r. 1836 profesor bibliografii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego fundamentalne wydawnictwo źródłowe „Statuta nec non liber promotionum... in Universitate... Jagiellonica ab anno 1402 ad an-num 2849JJ (Kraków 1849) oraz praca „Mieszkania i postępowanie uczniów krakowskicW (Kraków 1842) zapoczątkowały studia nad młodzieżą akademicką, jej nauczaniem, warunkami życia, obyczajami i zwyczajami.
Dopiero wszakże historyk i pedagog Antoni Karbowiak (1856—1919), autor monograficznego opracowania pt. „Dzieje wychowania i szkól w Polsce w wiekach średnicW (Petersburg-Lwów 1898—1923, t. 1—111), rzucił podwaliny pod wszechstronne na ten temat badania. Obok wielu prac mniejszych fundamentalne znaczenie miały zwłaszcza badania Karbowiaka zawarte w jego „Studiach statystycznych z dziejów Uniwersytetu Jagieł-
