Po odpaleniu gry i obejrzeniu / pominięciu intra przywita Was ładne, proste i przejrzyste menu. Macie tu do dyspozycji tryby Arcade, Chalenge, Versus, rozgrywki przez sieć oraz galerię. Arcade mode jest głównym trybem dla jednego gracza (tutaj będzie Wam dane odkryć dodatkowe, ukryte postacie). W sumie w grze zawarto ponad 20 charakterów (na początku dostępnych jest 16) - mamy zarówno starych znajomych z "dwójki" (wszystkich ośmioro - Ken, Ryu, Guile, Blanka, Dhalsim, Chun Li, Zangief, Edmond Honda), czterech ówczesnych bossów (Balrog, Vega, M.Bision, Sagat) oraz czterech nowych wojowników. Z nowych postaci możecie sprawdzić m.in. Abela czy C.Viper – tajną agentkę, która nieźle wymachuje łapami. Sam tryb Arcade zmusza do pokonywania kolejnych przeciwników, by na końcu zmierzyć się z rywalem dla danej postaci (dla każdej jest inny) oraz z głównym bossem: Sethem. Ten ostatni naprawdę wymiata - o ile w pierwszej rundzie jest przeważnie w miarę spokojny, tak w drugiej mocno szaleje. Oczywiście każda z postaci ma własną fabułę, intro i outro. Te ostatnie nie są oparte na silniku gry i przypominają film anime - pewnie niektórym będzie się to podobać, innym nie.

Wszystkie intra czy outra oraz artworki pojawiają się w galerii, która jest dostępna w menu głównym gry, można sobie obejrzeć więc wszelkie dodatki jeszcze raz. Z ciekawszych trybów mamy tu jeszcze Challenge, który jest podzielony z kolei na Trial, Survival oraz Time Attack. W pierwszym musicie wypełniać różne wytyczone z góry zadania, coś dobrego dla początkujących z serią SF. Time Attack i Survival to przyjemny standardzik, który znamy z innych mordobić - należy odpowiednio pokonać jakąś ilość przeciwników zanim limit czasowy spadnie do zera, a w Survival jak najdłużej utrzymać się przy życiu. Twórcy dostarczyli też klasyczny trening, gdzie można potrenować na sucho różne kombinacje ciosów.

Mechanika gry powróciła do korzeni, więc przejście na konsole obecnej generacji przebiegło bezboleśnie (wiadomo, że martwili się o to chyba wszyscy fani „płaskich” Street Fighterów). Grafika jest oczywiście w pełnym 3D, natomiast postacie nadal się poruszają się niczym w bijatyce 2D - nie ma więc uskoków w głąb ekranu. Zachowano także typowo komiksową kolorystykę, która zanadto się nie różni od poprzednich części (pomimo przejścia w trójwymiar). Jest komiksowo, w stylu filmików anime. Cel-shadingowa grafika udała się Capcom wyśmienicie - twórcy odwalili kawał dobrej roboty. Z lokacjami tez sprawy nie zawalono. Mamy między innymi dobrze znane lotnisko z poruszającym się samolotem w tle (plus obsługa lotniska), czy statek na tle zachodzącego słońca. Klimatycznie. Z ciekawszych można jeszcze wymienić scenę z trybunami na których siedzą ludzie i uważnie przyglądają się trwającej bitwie, zaś na pierwszym planie oprócz walczących przechadza się hostessa z tabliczką, która zawiera numer trwającej rundy. Albo rynek, na którym są gapie, którzy oczywiście przyglądają się walce (w tle przejeżdża rowerkiem jakiś facet, który w pewnym momencie spada ze swojego pojazdu, wstaje i jak gdyby nic odjeżdża. Lubię takie smaczki, takich specjałów w grze jest bardzo dużo. Same walki są bardzo dynamiczne, na ekranie dużo się dzieje, przy czym animacja ani myśli coś zgubić, co się ceni.