Był już Omen, był Egzorcysta. Widzieliśmy już opętanych, lewitujące ciała i Lucyfera przywdziewającego ludzką postać. Nieważne! Teraz nadeszły Stracone dusze. Było bez dwu zdań pewne, że gdy film Janusza Kamińskiego wejdzie do regularnej dystrybucji, obok głosów zachwytu rozlegną się głosy niezadowolonych: że nic nowego, że reżyser nadużywa „ziarnistych” ujęć. Zwolennicy rozwodzili się nad znakomitymi, budzącymi ciarki na plecach scenami. Były też całkiem słusznie zachwyty się znakomitą grą aktorską i argument, że „film się ogląda”.

W Straconych duszach jest dwójka bohaterów. Maya Larkin (Winona Ryder) oraz Peter Kelson (Ben Chaplin). On jest pisarzem, autorem bestsellerów, ona jako świecki pomocnik uczestniczy przy kościelnych egzorcyzmach. Spotkają się, gdy Maya rozszyfruje sens zdań wypowiedzianych przez opętanego, którego poddano działaniu krzyża i świętych słów. Kelson stanie przed trudnym zadaniem nie popadnięcia w szaleństwo. Wszyscy zaczną mu bowiem wmawiać, że to on... Film Kamińskiego zawiera kilka momentów wywołujących prawdziwe przerażenie. I nie są one wzbudzane metodami używanymi choćby przez Wesa Cravena w serii Krzyk, gdzie nieliczne momenty przerażenia wywoływane są poprzez nagłe nagłośnienie muzyki albo pokazanie kota, który nagle wyskakuje z boku ekranu. W Straconych duszach wszystko dzieje się subtelniej. Kelson dowiaduje się na przykład, że po jego łóżkiem znajduje się pentagram. Szuka go – i nic. W końcu skojarzy, że jego dziewczyna schodziła po coś piętro niżej. Zejdzie do tego mieszkania i zrzuci dykty z sufitu, odkrywające... pentagram. Innym razem chwyci go na ulicy stara kobieta, chroniąc go tym samym przed wpadnięciem pod samochód. Odwraca się do osłupiałego pisarza i pokazuje mu na moment język. Te wydarzenia narastają wraz z rozwojem fabuły. Widz czuje, że coś jest bardzo nie tak – i o to właśnie chodzi w rasowym horrorze. Udało się Kamińskiemu zwerbować do filmu naprawdę świetną obsadę aktorską. Oprócz wspomnianych Ryder i Chaplina, na drugim planie pojawiają się Elias Koteas, znany z Magnolii i Utalentowanego pana Ripleya Philip Baker Hall, John Hurt i John Diehl. Wszyscy grają na najwyższym poziomie, zwłaszcza Chaplin i Baker Hall, którego rola wymaga wiele samozaparcia, by ją odegrać z pełną powagą.

Nikt nigdzie nie powiedział, że dobry horror musi „coś mówić”. Stracone dusze są banalne pod względem fabularnym, jednocześnie straszą i przerażają. Do tego są wyjątkowo sprawnie zrealizowane.

WYSYŁKA 1-4 PŁYT WYNOSI 8 ZŁ

WYSYŁKA 5-10 PŁYT WYNOSI 10 ZŁ