Stygmaty (Stigmata)
reżyseria:	Rupert Wainwright
występują:	Ann Cusack, Dick Latessa, Enrico Colantoni, Gabriel Byrne, Jonathan Pryce, Nia Long, Patricia Arquette, Patrick Muldoon, Portia de Rossi, Rade Serbedzija, Thomas Kopache
produkcja:	USA 1999
nośnik:
czas trwania:	98 min.

Ten film przez niemal dwa lata nie mógł znaleźć polskiego dystrybutora kinowego. Zanosiło się na to, że ze względu na, oględnie mówiąc, dość negatywny stosunek do katolicyzmu film zostanie półkownikiem, a taka "legenda" pomoże mu stać się przebojem wideo i DVD. A co co chodzi w samym filmie? Oto kościół chce się jakoś uporać z niewygodnym faktem odkrycia gnostyckiej Ewangelii św. Tomasza. Jeden z pracowników Watykanu, ojciec Paulo Alameida, uważa ją za Ewangelię samego Chrystusa, a Bóg potwierdza to cudownymi wydarzeniami. Jednym z nich jest naznaczenie stygmatami niewierzącej fryzjerki Frankie Paige. Przez jej usta przemawia zmarły Almeida, wykazując obłudę kościoła, który w obronie swej struktury i wpływów, chce zatuszować prawdę zamysłu Chrystusa, utrwaloną w Ewangelii Tomasza: kościół miał być duchowy, a nie instytucjonalny.Ot i cały atak. Przez cały film przewija się wyjęte z tekstu owej „zakazanej” Ewangelii: „Królestwo Boże jest w was, a nie w budowlach z drewna i kamienia”. Trudno to uznać za prawdę godzącą w katolicki katechizm. Twórcy zdawali sobie sprawę z tej słabości i wzmocnili swój atak poprzez obraz Watykanu, pokazanego niczym totalitarne imperium, strzegące swych sekretów i zdolne do wszystkiego (nawet morderstwa), by wymusić posłuszeństwo. To także trudno uznać za atak celny, bo jeśli nawet założymy, że taki obraz jest prawdą, to po cóż niby Watykan miałby mordować w imię tajemnicy, której ujawnienie w niczym mu nie zagraża. Tak więc Stygmaty jedynie pozornie podejmują temat poważnie. Zatrzymują się w gruncie rzeczy na poziomie potocznej spiskowej mitologii.



Dodatki: komentarz audio Ruperta Wainwrighta, dokument "Święte miejsca: Historia stygmatów", sceny usunięte, teledysk Nathalie Imbrugli, zwiastun.