STIEGLITZ GALANT KATECHEZY O NAUCE WIARY 1909

04-07-2014, 20:05
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Cena kup teraz: 59.99 zł Aktualna cena: 49.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 4363085677

Miejscowość Kraków

Koniec: 04-07-2014 19:55:00

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI -
AUTOR -
WYDAWNICTWO -
WYDANIE -
NAKŁAD - EGZ.
STAN KSIĄŻKI - JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).
RODZAJ OPRAWY -
ILOŚĆ STRON -
WYMIARY - x x CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)
ILUSTRACJE, MAPY ITP. -
KOSZT WYSYŁKI 10 ZŁ - Koszt uniwersalny, niezależny od ilośći i wagi, dotyczy wysyłki priorytetowej na terenie Polski. Zgadzam się na wysyłkę za granicę (koszt ustalany na podstawie cennika poczty polskiej).

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

SZCZEGÓŁOWO KOZWINIĘTE
KATECHEZY
o
NAUCE WIARY.
OPRACOWAŁ
KS. HENRYK STIEGLITZ,
PROBOSZCZ W MONACHIUM. PRZEŁOŻYŁ NA POLSKIE ZA ZEZWOLENIEM AUTORA
KU. Dr. WOJCIECH SALANT,
PROFESOR TEOLOGII W PRZEMYŚLU, PODKOMORZY JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚCI PIUSA X.
MIKOŁÓW-WARSZAWA.
NAKŁADEM KAROLA MIARKI. 1909.
Pozwalamy drukować.
Od Ordynaryatu Biskupiego lać.
Przemyśl, 11-go stycznia 1909.
Józef Sebastyan,
BISKUP

Spis rzeczy.

Krótkie objaśnienie sposobu nauczania monachijskiego . VII
1 Katecheza: Cel i zadanie życia......... 1
2 „ Objawienie Boskie.........
3 „ Kościół —- nauczyciel objawienia .... 12
4 „ Pismo święte i tradycya....... 17
5 „ Konieczność wiary......... 24
6 „ Własności wiary.......... 29
7 „ Wyznanie wiary.......... 36
8 „ Istota i przymioty Boga....... 41
9 „ Przymioty Boga.......... 48
10 „ . Przymioty Boga.......... 54
11 „ Bóg istnieje........... 60
12 „ Trójca Przenajświętsza — tajemnica wiary 66
13 „ Dzieło stworzenia i opatrzność Boga . . 71
14 „ Aniołowie Boży.......... 79
15 „ Człowiek — wyobrażeniem Boga .... 86
16 „ Grzech pierworodny......... 93
17 „ Obietnica zesłania Odkupiciela .... 100
18 „ Jezus Chrystus — zwiastowany Odkupiciel 107
19 „ Jezus Chrystus — prawdziwy Bóg. (Części) 115
20 „ Jezus Chrystus — prawdziwy Bóg. (Część 2) 121
21 „ Jezus Chrystus — Bóg człowiek .... 127
22 „ Młodość Jezusa.......... 133
23 „ Publiczne życie Jezusa....... 140
24 „ Świętość, cuda i proroctwa Jezusa . . . 143
25 „ Męka Jezusa........... 149
26 „ Zadośćuczynienie Chrystusa..... 157
27 „ Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa . . 165
28 „ Wniebowstąpienie Chrystusa..... 173
29 „ Chrystus — naszym sędzią . . ... 180
30 „ Dar Zielonych Świątek........ 188
31 „ Założenie i rozszerzenie Kościoła .... 196
32 „ Ustrój Kościoła.......... 202
33 Katecheza : Zadanie Kościoła......... 209
34 ., Znamiona Kościoła......... 215
35 ., Prawdziwy Kościół Chrystusa..... 221
36 ., Kościół nieomylny......... 231
37 ., Jedynie zbawiający Kościół...... 238
„Świętych obcowanie"........ 244
Śmierć — sąd - czyściec...... 252
40 „ „Ciała zmartwychwstanie"...... 250
41 .. Piekło.............. 265
42 ., Niebo.............. 274

Krótkie objaśnienie sposobu nauczania monachijskiego.

Metoda, jakiej Autor niniejszego dzieła trzyma? się przy wykładaniu religii, znana jest pod nazwą „psychologicznej", albo „monachijskiej." Ażeby dać krótki zarys używanego sposobu nauczania, przytaczamy na wstępie kilka uwag, skreślonych przez samego Autora.
Oto, co pisze:
Przy opracowywaniu trzymałem się z góry kilku określonych zasad. Pierwsza i najważniejsza zasada opiewa: Każda katecheza ma tworzyć odrębną „metodyczną całość." Rozumiem przez to kwestyę jednolitą, jednostkową całość naukową, względnie lekcyjną, n. p. Objawienie Boże, grzech pierworodny, hierarchia kościelna itp. Zasada ta jest i nowa i nie nowa; nie nowa
0 tyle, że od dawna przepisaną była dla każdego wykładu religijnego, - nowa, bo w praktyce pomijano ją bardzo często. Katecheta powinien starać się skupiać o ile możności myśli dzieci, a nie rozpraszać je. Stąd konieczność doboru tematu jednolitego, czyli „metodycznej całości." Nie jest to jednak wymogiem absolutnym. Nie będzie więc bynajmniej błędem, jeśli się jakąś katechezę szczególnie ważną, n. p. „O Piśmie św. i tradycyi" (4-ta katecheza), „O prawdziwym Kościele Chrystusa" (35-ta katecheza) — rozdzieli na dwie lekcye. Tak postępuje każdy nauczyciel
1 toż samo prawo ma także nauczyciel religii. W praktyce jednak rzadko zachodzi potrzeba takiego rozdzielania tego samego tematu.
Druga zasada: Każda katecheza wykazuje pięć stopni, — trzy stopnie główne: Przy-
gotowanie wraz z podaniem celu, wzoru, wykładu, streszczenia, zastosowania. Schemat cały przedstawia się, jak następuje:
Przygotowanie i cel. I. W z ó r. II. W y k f a d.
Streszczenie. III. Zastosowanie.
1. Pierwszym stopniem ubocznym jest przygotowanie z podaniem celu. Jakież jest zadanie tego stopnia? — Przy nauczaniu gra bardzo ważną rolę aper-cepcya lub assocyacya, to znaczy dostosowanie nowych wyobrażeń i pojęć do dawnych, już istniejących, i wytworzenie Jączności między niemi. Każde nowo odebrane wyobrażenie wywołuje w duszy dziecka ruch wielki; wyobrażenia i pojęcia dawniejsze uświadamiają się natychmiast, witają niejako nowego przybysza, zaprzyjaźniają się z nim i jednoczą ściśle. Pierwszem pytaniem przy rozpoczynaniu każdej katechezy będzie przeto zawsze: Co wiedzą już dzieci o tym przedmiocie? Przygotowanie jest więc zawsze powtórzeniem albo dawniej poznanych szczegółów, albo najczęściej ostatniej lekcyi. Co ma obejmować w szczegółach każde takie przygotowanie, o tem rozstrzygać może tylko każdy odnośny katecheta osobiście. Zarys podany dla szerokich warstw nie może być ani wyczerpującym ani wystarczającym w poszczególnych wypadkach. Zresztą chodziło mi tu przedewszystkiem o to, by podać jak najbardziej wyczerpująco sam materyał nauki. — Przygotowanie ma jeszcze drugie zadanie: Ma objaśnić w krótkości te punkty, które są niezbędnie potrzebne dla początkowego choćby powierzchownego zrozumienia wzoru.
Z przygotowaniem łączy się bezpośrednio podanie celu, podobnie jak w kazaniu następuje po wstępie podanie tematu. Cel jest niejako gwiazdą przewodnią całej lekcyi. Dzieci muszą wiedzieć dokładnie, o co rzecz chodzi, w jakim kierunku się je prowadzi, inaczej myśli ich zejdą łatwo na ubocza, wezmą szczegół uboczny za rzecz główną i na odwrót. Równocześnie ma to podanie celu
wzbudzić w dzieciach zainteresowanie; dzieci mają pomyśleć sobie: „Ach, to radbym bardzo wiedzieć."
2. Pierwszy stopień główny stanowi przedstawienie nowej prawdy, czyli podanie wzoru. W tem właśnie leży odrębna cecha metody monachijskiej. Środowiskiem całej katechezy jest jakieś opowiadanie, o ile możności z historyi biblijnej, albo, jeśli to jest wskazane, także z żywotów Świętych, z historyi kościelnej, z życia kościelnego. Można także zastosować jakiś obraz lub zdarzenie z życia dziecięcego, zwłaszcza przy nauczaniu dzieci całkiem małych. Użycie podobieństwa uważam za stosowne tylko w klasach wyższych. Jeśli katecheza nosi charakter historyczny, n. p. o zmartwychwstaniu Chrystusa, o ustanowieniu Sakramentu Pokuty, wtedy wzór nastręcza się sam przez się. Jeśli chodzi o wykład dogmatu, należy szukać takiego wzoru, któryby mieścił w sobie tę nową prawdę w formie konkretnej, niejako ucieleśnioną. Zarzucano nam, że w praktyce nie stosujemy się do tej zasady. Odpowiadam na to: Żadnej zasady nie należy wyciskać do ostatka, jak cytryny. Wzór ma od-zwierciadlać w sobie wszystkie pojęcia i to możliwie najjaśniej. Jeśli jednak wynalezienie takiego idealnego przykładu nie jest możliwe, wtedy można te braki uzupełnić z zasobu dotychczasowej wiedzy dzieci, przez psychologiczną analizę, przez hypotetyczne pytania. Tego chyba nie można nazwać błędem, jak to uparcie twierdzą przeciwnicy. Dlaczego jednak przestrzegać należy jednolitego poglądu? Bo w ten sposób .osiąga się najdoskonalej podwójny cel katechezy, wykształcenie rozumu i woli. System poglądowy jest najpewniejszą drogą do zrozumienia. Czego nieraz nie nauczy się dziecię przez długie wywody, to zrozumiałem stanie mu się natychmiast na trafnym przykładzie. Prawda, że i z kilku małych przykładów można także wyprowadzić przez porównanie jasne i zrozumiałe pojęcia; ale ta droga jest już nieco za-wilszą i nieco trudniejszą dla zakresu pojęć dziecięcych. A więc tylko jednolity pogląd! Przykład poglądowy jest także najlepszym środkiem do działania wprost na uczucie, a więc i na wolę. Przykład podany nie powinien być za krótki, bo wtedy nie tak łatwo wbije się w umysł
dziecka. Serce potrzebuje koniecznie pewnego czasu, by mogło się rozgrzać. I to jest właśnie przyczyną, że przy katechezach, które częściowo tylko podają nowe pojęcia, nie opieram się na pojęciach dawnych, ale raczej na nowym poglądzie.
Wielu jest jeszcze zwolenników t e j teoryi, że katecheza ma w pierwszym rzędzie odnosić się do rozumu dziecka, a potem dopiero do jego serca. Na to nie godzę się. Cała katecheza ma być pełna życia i uczucia, ma oddziaływać na całą zmysłowo-duchową naturę dziecka. I to jest właśnie główną zaletą metody monachijskiej; żadna inna metoda nie potrafi jej w tym kierunku dorównać. Rozum i serce traktowane są tu na równi. Dajemy rozumowi, co należy do rozumu, a sercu, co należy do serca. Dlaczego rozgraniczać te dwie władze duszy, które przecież pozostają w ścisłym związku i mogą być zupełnie dobrze kształcone równocześnie!
3. Drugim stopniem głównym jest wykład czyli objaśnienie. Co ma się objaśniać? Bynajmniej nie odnośne pytanie katechizmu, tylko przytoczony poprzednio konkretny przykład, jednak na podstawie i w świetle katechizmu. Jako rzeźbiarz, ma katecheta wypracować z wzoru odnośne pytanie katechizmowe; narzędziem w ręku jego są słowa katechizmu. Gdzie katechizm stosuje zwroty lub wyrażenia mniej zrozumiałe, należy użyć wyrażeń łatwiejszych, a potem dopiero podstawić odnośne słowo katechizmu. Przykład !; Omawiając właściwości wiary, obrałem Piotra na wzór. Przy wykładzie nie używam wyrażeń ogólnych, tylko trzymam się konkretnego wzoru. Jaką była wiara Piotra? Przy tem używam o ile możności wyrażeń katechizmowych. Potem dopiero uogólniam przykład. Jak musimy wierzyć? To przejście od pojęć szczegółowych do ogólnych nie nastręcza przy dobrej chęci żadnej trudności.
Zawsze jeszcze można słyszeć zarzuty, jakoby nasza metoda obniżała znaczenie katechizmu; do objaśnienia ' rzeczowego należy więc tu jeszcze dodać krótkie objaśnienie formalne; najpierw prawda katechizmowa, a potem jej brzmienie. To jednak jest zupełnie zbyteczne i niepotrzebne. Wszak wraz z prawdą podaje się dzieciom także
i słowa. Do objaśnienia rzeczowego używa się przecież wyrażeń katechizmu.
Wykład ma również obejmować materyał dowodowy danej nauki. Można przy wykładzie albo dopiero przy zastosowaniu przytaczać niektóre zarzuty przeciw danej prawdzie i odpierać je. Lecz w zasadzie nie należy wysuwać na pierwsze miejsce tego pierwiastka apologetycz-nego i polemicznego; dzieci nie interesują się tem wiele, ani nie bardzo na tem rozumieją.
4. Po wykładzie następuje drugi stopień uboczny, streszczenie, jako przeciwstawienie do podania celu. Już podczas wykładu upamiętniam główne punkty katechezy na tablicy krótkiemi słowy. Szczegół to bardzo ważny, nastręczający wielkie korzyści. Taki krótki przegląd ułatwia ogromnie zapamiętanie sobie prawdy, a zarazem i jej brzmienia. — Cel katechezy jest zatem osiągnięty. Teraz powtarza się poznane prawdy, poczem można zaraz odczytać odnośne pytania katechizmowe. Dalsze objaśnienie słowne nie jest już potrzebne, co najwyżej czasami objaśnienie jakiegoś zdania, czyli jaka zachodzi łączność między pojedynczemi częściami zdania. Upamiętnienie nauki nie przedstawia już teraz żadnej trudności. Dzieci, przynajmniej zdolniejsze, będą już bez wątpienia umiały na pół odnośne pytania.
5. Trzeci stopień główny, a zarazem ostatni, to - zastosowanie. Poznane prawdy mają dzieci przyswoić sobie na zawsze; nie mają one być dla nich martwym kapitałem, ale przynosić mają owoce dla życia doczesnego i wiecznego. W uwzględnieniu tego da się cel zastosowania streścić krótko w słowach: Wykształcenie wiedzy i woli religijnej. Uwzględnienie obu tych czynników naraz nie jest konieczne. Dla wykształcenia wiedzy można wskazać na dawniejsze opowiadania, ujawniające daną prawdę; można także dodać kilka nowych przykładów i w ten sposób zaostrzać i rozwijać u dziecka zdolność myślenia i sądzenia o rzeczach. Można także przytaczać tu zarzuty przeciw danej prawdzie, a uczniowie niech próbują sami je odpierać. Dla wykształcenia woli można zażądać od dzieci, by porównały własne swe życie z nową prawdą, a więc, by odbyły rachunek sumienia
i wzbudziły akt skruchy. Można jeszcze raz napomknąć o smutnych następstwach złego, o wspaniałej nagrodzie cnoty, by w ten sposób poddać dzieci zupełnie wpływowi nowej prawdy. Zakończeniem katechezy ma być zwyczajnie jakieś trafne przysłowie, modlitewka albo pieśń.
Oto krótki obraz monachijskiej metody psychologicznej. Każda praca katechetyczna przejść musi trzy główne stopnie: poglądu, wykładu i zastosowania. To droga najzwyklejsza i najbardziej wskazana. Czy w pojedynczych wypadkach złączy się w jedno dwa pierwsze stopnie albo dwa ostatnie, to rzecz podrzędnej wagi; głównie chodzi o to, by uwzględnione były wszystkie te trzy działy. Oba stopnie uboczne nie są już tak niezbędne, ale jednak potrzebne, i usunięcie takowych nie byłoby bez szkodliwego wpływu na całą katechezę.
Udzielanie poszczególnych katechez zabiera, z małymi wyjątkami, około 30 do 40 minut czasu. Odpowiadają więc one także wymogom szkół niepodzielonych. Nie potrzeba dzielić szkoły, jak zwyczajnie, na trzy oddziały, lecz tylko na dwa, niższy i wyższy. Dla starszych uczniów ma się więc do rozporządzenia około 45 minut. Czas ten wystarcza zupełnie dla udzielenia katechezy (może czasem z małemi skróceniami).
Co do sposobu udzielania należy zapamiętać jeszcze: Przytoczenie wzoru jest wyłącznie rzeczą katechety, gdyż dzieci słuchają tylko. Jeśli wzór znany już jest z biblii, wtedy może który z uczniów wygłosić go. Jeśli będą przytem zbyt wielkie niedokładności, co zdarzy się najczęściej, wtedy pożyteczniej będzie, jeśli katecheta sam wzór wygłosi. Począwszy od wykładu muszą już dzieci współdziałać. Odnośne prawdy mają być rozwijane w formie dyalogu między katechetą i dziećmi. Ta wzajemna wymiana myśli w formie pytań i odpowiedzi nie da się dokładnie sformułować ani przepisać. Dlatego też w niniejszych katechezach wplatałem pytania takie tylko gdzieniegdzie, o ile dało się to zrobić bez uszczerbku dla poglądu na całość.

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.