Status Quo to prawdziwa legenda muzyki rockowej. Płyty zespołu sprzedały się w łącznym nakładzie 112 milionów egzemplarzy, a w Top Ten brytyjskiej listy przebojów znalazły się aż 22 utwory Status Quo. Specyficzny dźwiękowy kolaż bluesa, country i rocka fascynuje już trzecie pokolenie fanów, a rockmeni dalecy są od przejścia na muzyczną emeryturę.
Korzenie Status Quo tkwią z londyńskiej beatowej grupie Spectres, której członkami byli Francis Rossi i Alan Lancaster. Zespół wydał trzy, słabo przyjęte single, zanim zmienił styl i zaczął grać psychodelicznego rocka, jednocześnie zmieniając nazwę na Traffic Jam. Kiedy ukazał się kolejny singiel, który nie wzbudził zainteresowania słuchaczy, w sierpniu 1967 roku do zespołu dołączył Rick Harrison, a grupa ponownie zmieniła nazwę, tym razem na Status Quo.
Już pod koniec roku ukazał się pierwszy singiel formacji, zatytułowany „Pictures of Matchstick Men” i wkrótce znalazł się na 7. miejscu brytyjskiego zestawienia, a już po kilku miesiącach był 12. w USA. W 1968 roku zespół wydał single „Black Veils of Melancholy” i kolejny przebój - „Ice in the Sun”. W tym samym roku ukazał się debiutancki album zespołu - „Picturesque Matchstickable Messages from the Status Quo”.
Przez następne lata muzycy próbowali powtórzyć sukces jaki odniosły pierwsze single i tworzyli materiał w podobnym, psychodelicznym klimacie. W końcu, w 1970 roku, postanowili zmienić styl i wydali singiel „Down the Dustpipe”, o ciężkim, bluesowo-boogie-rockowym brzmieniu. Utwór zapowiadał hard-rockowy album „Ma Kelly’s Greasy Spoon”, który jednak wtedy nie wzbudził specjalnego zainteresowania. Wówczas zespół zaczął grać dużo koncertów i stawał się coraz popularniejszy w całej Anglii.
Niebawem Status Quo podpisali kontakt z Vertigo Records i pierwszy singiel wydany przez tę wytwórnię - „Paper Plane” - zaczął podbijać listy przebojów w 1973 roku. Również album „Piledriver” (1972) utrzymywał się w czołówce notowania. Płyta „Hello!”, wydana również w 1973 roku stała się numerem 1. wśród brytyjskich albumów, a promujący ją singiel „Caroline” uplasował się na miejscu 5.
W latach 70. zespół postawił na sprawdzone brzmienie i każdy kolejny longplay Status Quo trafiał do pierwszej piątki najlepszych albumów na Wyspach Brytyjskich, natomiast single - „Down Down” (1974), „Roll Over Lay Down” (1975), „Rain” (1976), „Wild Side of Life” (1976), i cover „Rockin’ All Over the World” (1977) - zajmowały miejsca w pierwszej dziesiątce. Pomimo tych sukcesów na Starym Kontynencie, Ameryka pozostawała głucha na Status Quo.
W latach 80. nastąpiły zmiany personalne w zespole - najpierw perkusistę Johna Coughlana zastąpił Pete Kircher. Słychać go już na płycie „Never to Late” z 1982 roku. Później nasiliły się nieporozumienia między Lancasterem, a gitarzystami Rossim i Parfittim, którzy tworzyli większość materiału. W konsekwencji Lancaster opuścił zespół i wytoczył kolegom proces o zakaz używania nazwy „Status Quo”, który jednak przegrał. Ostatecznie miejsce Lancastera zajął John Edwards, a Kirchera - Jeff Rich. Na klawiszach grał Andy Brown.
Kolejne płyty grupy cieszyły się dużym powodzeniem w Wielkiej Brytanii i w Europie, a koncerty były prawie całkowicie wyprzedawane. W 1994 roku singiel „Come on You Reds” znalazł się 1. miejscu UK Top Ten.
Zespół nagrał w sumie 33 albumy, z których najnowszy, pod wiele mówiącym tytułem - „The Party Ain’t Over Yet”, ukazał się we wrześniu 2005 roku. Przy tej płycie Rossi ponownie współpracował z Bobem Youngiem, współautorem największych przebojów zespołu. Na pierwszym singlu znalazł się utwór tytułowy.
