STARY PODRĘCZNIK HUTNICTWO OGÓLNE SZKOŁY HUTNICZE

21-02-2014, 19:46
Aukcja w czasie sprawdzania nie była zakończona.

Aktualna cena: 59.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 3962011959

Miejscowość Kraków

Koniec: 21-02-2014 19:45:00

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI -
AUTOR -
WYDAWNICTWO -
WYDANIE -
NAKŁAD - EGZ.
STAN KSIĄŻKI - JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).
RODZAJ OPRAWY -
ILOŚĆ STRON -
WYMIARY - x x CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)
ILUSTRACJE, MAPY ITP. -

DARMOWA WYSYŁKA na terenie Polski niezależnie od ilości i wagi (przesyłka listem poleconym priorytetowym, ew. paczką priorytetową, jeśli łączna waga przekroczy 2kg), w przypadku wysyłki zagranicznej cena według cennika poczty polskiej.

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

Z. KROTKIEWSKI, Z. WERNICKI, WŁ. DOBRUCKI, R. USZOK
HUTNICTWO OGÓLNE
PODRĘCZNIK DLA ZASADNICZYCH SZKÓŁ HUTNICZYCH
WYDANIE DRUGIE
WARSZAWA 1954 PAŃSTWOWE WYDAWNICTWA SZKOLNICTWA ZAWODOWEGO
PRACA ZBIOROWA Poszczególne części opracowali: WŁ. DOBRUCKI - Przeróbka plastyczna Z. KROTKIEWSKI - Wielkopiecownictwo R. USZOK - Metale nieżelazne Z. WERNICKI - Stalownictwo i koksownictwo
Redaktor: mgr inż. A. Stupnicki Okładkę projektowała: Z. Jurakowska-Nowicka
Redaktor techniczny: L. Rząsowska Korektor: Cz. Cybianka

SPIS TREŚCI

Przedmowa........... 4
Wstęp............ 5
CZĘSC I. HUTNICTWO ŻELAZA
Rozdział I. Wielkopiecownictwo..... 7
§ 1. Wiadomości wstępne...... 7
§ 2. Rola wielkiego pieca w przemyśle hutniczym ?
§ 3. Kształt wielkiego pieca.....
§ 4. Profil wielkiego pieca...... 9
§ 5. Materiały do budowy wielkiego pieca . ^
§ 6. Konstrukcja wielkiego pieca ... H
I. Ogólne urządzenia wielkiego pieca ^
II. Fundament....... J2
III. Gar......... 2
IV. Spadki i przestron..... Yt
V. Pierścień oporowy. Kolumny . . :f.
VI. Szyb......... %
VII. Gardziel........ Jg
VIII. Zamknięcie gardzielowe .... -,„
IX. Odprowadzanie gazu..... ,o
X. Wodociąg wielkopiecowy . - - 19
§ 7. Urządzenia pomocnicze...... jg
I. Składowisko tworzyw .... ^g
II. Wyciąg........ 20
III. Dmuchawy....... 20
IV. Nagrzewnice....... 21
V. Oczyszczanie gazu wielkopiecowego 22
VI. Urządzenia do odlewania surówki 23
VII. Kadzie na surówkę i żużel . . 23
VIII. Mieszalniki....... 24
§ 8. Materiały wsadowe....... 24
I. Paliwo........ 24
II. Rudy......... 28
III. Topniki........ 28
§ 9. Procesy zachodzące w wielkim piecu
I. Procesy fizykochemiczne zachodzące
w wielkim piecu..... 29
II. Gaz wielkopiecowy ..... 31
III. Bilans materiałowy i cieplny . . 32
IV. Surówka i żużel...... 32
V. Produkty uboczne..... 33
§ 10. Człowiek przy wielkim piecu ... 34
Rozdział II. Stalownictwo.......35
§ 11. Stal i jej rodzaje....... 35
§ 12. Materiały ogniotrwałe...... 36
§ 13. Wytwarzanie stali....... 38
I. Wytwarzanie stali metodą konwertorową ........ 41
II. Wytwarzanie stali metodą marte-nowską........ 45
III. Wytwarzanie stali w piecach elektrycznych ........ 65
§ 14. Załoga stalowni........ g7
§ 15. Rozwój produkcji stali w Polsce ... g8 Rozdział III. Przeróbka plastyczna .... gg § 16. Wstępne wiadomości o przeróbce plastycznej 69 I. Odkształcenie plastyczne ... 71 II. Rodzaje przeróbki plastycznej . . 71 III. Zależność międlzy przeróbką plastyczną, a składem i strukturą stali 72
§ 17. Walcownictwo........ 73
I. Ogólne wiadomości o walcowaniu . 73
II. Nagrzewanie wsadu..... 34
III. Walcowanie półwyrobów ... 87
IV. Walcowanie wyrobów gotowych na walcowniach bruzdowych ... 94
V. Walcowanie blach..... 108
VI. Wyrób rur stalowych . . . . 121
VII. Wyrób obręczy i kół wagonowych 127
§ 18. Ciągarstwo......... 128
I. Ogólne wiadomości o ciągnieniu . 128 II. Przebieg procesu technologicznego
w ciągami....... 129
III. Ciągarki........ 129
§ 19. Kuźnictwo......... 132
I. Uwagi ogólne...... 132
II. Warsztat kowalski..... 132
III. Czynności kowalskie..... 135
IV. Kuźnia mechaniczna .... 139 V. Kucie w foremnikach .... 145
§ 20. Obróbka cieplna.......146
I. Określenie oraz podział metod obróbki cieplnej.......146
II. Zastosowanie obróbki cieplnej do
wytworów hutniczych .... 147
III. Wyposażenie oddziału obróbki cieplnej 147
CZĘŚĆ II. HUTNICTWO METALI NIEŻELAZNYCH
Rozdział IV. Otrzymywanie i zastosowanie metali
nieżelaznych......... 149
§ 21. Zarys metalurgii metali nieżelaznych . . 149
I. Miedź (Cu)....... 149
II. Cynk (Zn) ....... 150
III. Ołów (Pb)....... 151
IV. Glin (Aluminium - Al) . . . 152 § 22. Stopy metali nieżelaznych..... 152
I. Brąz......... 152
II. Mosiądz .... ' .... 153
III. Stopy łożyskowe...... 153
IV. Stopy metali lekkich .... 154
Rozdział V. Przeróbka plastyczna metali nieżelaznych ...........155
§ 23. Urządzenia walcownicze i typy walców stosowanych do walcowania metali nieżelaznychJ55
§ 24. Walcowanie na zimno blach i taśm . . 156
§ 25. Przeciąganie na zimno i wyżarzanie między-
operacyjne.........158
§ 26. Polepszanie własności mechanicznej metali
nieżelaznych za pomocą przeróbki plastycznej i obróbki cieplnej......159
§ 27. Wyroby z metali nieżelaznych stosowane
w przemyśle........160
§ 28. Bezpieczeństwo i higiena pracy w przemyśle
metali nieżelaznych.......160
§ 29. Rozwój przemysłu metali nieżelaznych . 161
CZĘŚĆ III. KOKSOWNICTWO
Rozdział VI. Wytwarzanie koksu i jego własnością
§ 30. Węgiel i jego przemiany w czasie suchej
destylacji.........162
I. Węgiel jako podstawowe paliwo hutnicze .........163
II. Rodzaje i własności węgla kamiennego 163 III. Przemiany węgla w czasie suchej destylacji i otrzymane produkty . . 164 § 31. Proces suchej destylacji węgla . . . 164 I. Przygotowywanie węgla . . . 164 II. Koksowanie.......166
Rozdział VII. Produkty uboczne koksowania
§ 32. Chwytanie gazu koksowego i oddzielanie
smoły..........171
I. Przystawka hydrauliczna . . . 171
II. Chliodtodice .......171
III. Końcowe oddzielacze smoły . . . 172
§ 33. Ssawy..........172
§ 34. Oddzielanie amoniaku i wytwarzanie siarczanu amonu........173
I. Otrzymywanie amoniaku z wody pogazowej ........173
II. Wytwarzanie siarczanu amonu . 173
§ 35. Odsiarczanie ........ 173
§ 36. Oddzielanie benzolu...... 174
§ 37. Zastosowanie gazu w hutnictwie . . . 175
Wykaz literatury....... 176
Tablice.......... 177

PRZEDMOWA

Warunkiem osiągnięcia wzrostu produkcji przemysłowej jest wielki rozwój hutnictwa.
Do realizacji tego zadania niezbędne jest pogłębienie wiedzy hutniczej i dokładne poznanie perspektyw rozwojowych naszego hutnictwa żelaza i metali nieżelaznych oraz roli i znaczenia przemysłu hutniczego w planie 6-letnim, w okresie budowy podstaw socjalizmu. Jego realizacja zależy tównież od wprowadzenia w życie zasad postępu technicznego w dziedzinie hutnictwa w oparciu o przodującą technikę Związku Radzieckiego.
Młode pokolenie, które zbuduje w Polsce socjalizm, widzi dobrze wyższość uspołecznionej produkcji hutniczej, opartej na socjalistycznym systemie planowania gospodarczego i nowych socjalistycznych metodach pracy (wysoka wydajność i jakość pracy, współzawodnictwo, racjonalizatorstwo, oszczędna gospodarka mate-
riałowa itp.) nad przemysłem hutniczym w państwach kapitalistycznych, w których klasa pasożytniczych posiadaczy narzędzi produkcji stosuje skrajny wyzysk człowieka przez człowieka i rabunkowy system eksploatacji własnego społeczeństwa.
Podręcznik „Hutnictwo ogólne" ma pogłębić wiedzę i rozszerzyć horyzonty myślowe naszej młodzieży w szkołach zawodowych, by utorować drogę przyszłym hutnikom do opanowania procesów nowoczesnego hutnictwa, tej kluczowej pozycji naszego przemysłu.
PWSZ żywi nadzieję, że treść niniejszej książki uczyni zadość wymaganiom szkolnictwa. Jednocześnie uprasza się Czytelników, aby wszelkie uwagi i wnioski dotyczące braków książki nadsyłane były pod adresem PWSZ, Warszawa, Pankiewicza 3.

WSTĘP

Hutą w nowoczesnym rozumieniu nazywamy zakład przemysłowy, który wytwarza metale lub ich stopy w wysokiej temperaturze w stanie płynnym (dawniej półpłynnym), a następnie przerabia je na wyrób surowy, mogący służyć za materiał wyjściowy do dalszej przeróbki w zakładach innego rodzaju.
Zależnie od produkowanego wytworu rozróżnia się hutnictwo żelaza, cynku, miedzi itd.
W rozwoju ludzkości żelazo odgrywa rolę doniosłą, toteż hutnictwo żelaza i w nauce zajmuje miejsce najważniejsze — przed hutnictwem innych metali.
Pierwszym wytworem otrzymywanym bezpośrednio z rud żelaza jest surówka. Pewne gatunki surówki służą do wytwarzania odlewów żeliwnych, inne są przerabiane na stal. Ze stali, zależnie od potrzeb wytwarza się w hucie blachy, szyny kolejowe, rozmaite kształtowniki, druty, pręty itp.
Materiały te służą następnie do budowy wagonów, parowozów, mostów, maszyn, obrabiarek oraz do wyrobu narzędzi, naczyń, gwoździ itp. artykułów, bez których nie może się obyć przemysł, rolnictwo ani komunikacja.
Powstanie jakichkolwiek urządzeń technicznych lub budowli bez metali jest dziś wprost nie do pomyślenia, toteż usprawiedliwione jest ogólnie przyjęte zaliczanie hutnictwa do rzędu przemysłów kluczowych, czyli podstawowych. Rozwój każdej wytwórczości, każdego przemysłu, w ogóle całego. życia gospodarczego musi się oprzeć o hutnictwo.
Historia żelaza łączy się z historią naszego życia i trudno dziś ustalić, kiedy i jak człowiek nauczył się wytwarzać żelazo. Faktem jest, że przyroda nie dała człowiekowi żelaza w stanie gotowym.
Najdawniejsze podania i legendy z czasów przedhistorycznych wspominają o żelazie. Homer w IX księdze Odyssei (ok. ÎO'OO lat przed naszą erą) pisze, że przy „hartowaniu miecza lub topora rozżarzony metal syczy w wodzie strumienia".
Umiano więc już wtedy nie tylko produko-
wać żelazo, ale wyrabiać narzędzia i poddawać je obróbce cieplnej (hartować).
Początkowo żelazo kowalne otrzymywano przez wytapianie bezpośrednio z rud. Żelazo to w stanie ciastowatym, w postaci rozżarzonych brył było zmieszane z żużlem, który usuwano przez przekuwanie brył młotami. Wielokrotne powtarzanie nagrzewania i przekuwania doprowadzało do otrzymania stali, z której wyrabiano broń i narzędzia. Tą drogą otrzymywano jednak niewielkie ilości metalu, toteż wyroby ze stali były wówczas dostępne tylko dla ludzi bogatych.
Zdarzało się, że przy tym sposobie produkcji stali, wbrew woli, otrzymywano pewne ilości płynnego metalu — surówki. Traktowano to jako niepożądane wypadki. Otrzymaną skrzepniętą surówkę wyrzucano jako niezdatną do użytku. Dużo czasu upłynęło, zanim zrozumiano korzyści dwustopniowej produkcji, polegającej na wytworzeniu surówki, a następnie przetworzeniu surówki na stal. Nastąpił wówczas pnzełom w hutnictwie, które od tego czasu rozwija się szybko.
Drugim przełomowym momentem w pro dukcji hutniczej było zastosowanie ok. 1735 r. koksu zamiast węgla drzewnego jako paliwa do pieców hutniczych. Zwiększyło to znacznie wydajność pieców produkujących surówkę.
Następnym etapem było wprowadzenie konwertora (I860 r.) i wreszcie czwartym epokowym wynalazkiem w hutnictwie było zastosowanie gorącego dmuchu wielkopiecowego.
W Polsce pierwsze wzmianki o przemyśle hutniczym spotykamy w „Kronice" Długosza. Dotyczą one roku 1025.
Wielkie lasy dostarczające jedynego wówczas paliwa hutniczego — węgla drzewnego, liczne rzeki dające siłę napędową dla kół wodnych, które poruszały miechy hutnicze i kuźnie, wreszcie „mnogość" (w ówczesnym rozumieniu) łatwych do wydobycia i do przerobu rud darniowych i syderytów stwarzały korzystne warunki dla rozwoju hutnictwa, toteż „kuźnice" i „rudnice" mnożyły się licznie w całym kraju.
Pierwszą na większą skalę kuźnicę buduje Jan Grot w 1333 r. na tym samym miejscu, gdzie dziś istnieją Zakłady Starachowickie. W 1364 r. powstaje kuźnica królewska w miejscowości Panki k/Częstochowy. Kolejno powstają kuźnice i rudnice w Kraszewicach, Zagrzebiu, Szczercowie, Przeczniach, Nowym Sączu itd. W wieku XVI liczba zakładów hutniczych tego typu dochodziła do 2W), a przeciętna produkcja każdego z nich wynosiła ok. 200 centnarów żelaza kutego rocznie.
Największy rozkwit hutnictwa w Polsce datuje się od XVI wieku. Polscy hutnicy słyną wówczas ze swych wyrobów w całej Europie, a szable „batorówki" i „zygmuntówki" miały w tym czasie i później ustaloną sławę.
Pierwszy wielki piec w Polsce został wybudowany w XVII w. W 1725 r. staje wielki piec w Ząbkowicach w Zagłębiu Węglowym, w 1728 r. w Parszowie, w 1788 r. w Stąporkowie, w 1750 r. w Ruskim Brodzie, w 1755 r. w Janowie Opoczyńskim itd.
Największy wzrost produkcji stali (obok równoczesnego wzrostu produkcji innych metali) wykazuje Związek Radziecki. W wyniku planowej gospodarki, w ciągu kilku kolejnych pięciolatek, Związek Radziecki zwiększył produkcję stali tak znacznie, że obecnie wysuwa się coraz bardziej na czoło najbardziej uprzemysłowionych państw świata. Wg uchwał XIX Zjazdu KPZR produkcja surówki w Związku Radzieckim osiągnie w r. 1960—50 milionów ton, a produkcja stali 601 milionów ton.
Również w Polsce produkcja stali wzrasta z każdym rokiem. Na początku bieżącego stulecia w 1918 r. na terenach, które po pierwszej imperialistycznej wojnie weszły w skład Państwa Polskiego, wyprodukowano ok.[zasłonięte]17000 ton stali. Cyfra ta nie daje prawdziwego obrazu istotnych możliwości produkcyjnych naszego kraju, krępowanych egoistyczną polityką międzynarodowego kapitału. Jeszcze gorsze warunki dla rozwoju hutnictwa panowały w ciągu 2*0 lat okresu międzywojennego, kiedy produkcja stali spadła do 570 000 ton w 1932 r. Największa produkcja tego okresu przypada na rok 1937, kiedy to wyprodukowano 1 450 00ü ton stali. Analogicznie przedstawiała się produkcja surówki.
Spadkowi produkcji hutniczej w Polsce towarzyszył spadek ogólnej produkcji przemysłowej i spadek stopy życiowej oraz wielkie zubożenie ludności, jako zresztą naturalne następstwo gospodarki kapitalizmu dążącego do osiągnięcia wielkich zysków i w drodze wyzy-
sku. Niedostateczny rozwój przemysłu to również skutki politycznej strategii międzynarodowej finansjery, widzącej w nieuprzemyslowio-nej Polsce uzależnionego gospodarczo i politycznie wasala.
Zniszczenia wywołane wojną i okupacją, nie oszczędziły także hutnictwa. Jednak gdy po-wyzwoleniu w r. 1'945 władzę objął lud pracujący z klasą robotniczą na czele i gdy uspołeczniono podstawowe środki produkcji, kraj szybko podniósł się ze spustoszeń wojennych, a następnie przed narodem polskim otworzyły się niezwykłe perspektywy rozwoju i przebudowy gospodarczej, których realizacja uczyni nasz kraj bogatym i szczęśliwym. Plan 6-letni jest pierwszym etapem tej przebudowy. Według jego założeń w 1'955 r. wyprodukujemy 3,2 razy więcej stali aniżeli w 1938 roku. Zadanie to będzie wykonane dzięki ukończeniu przy pomocy Zw. Radzieckiego pierwszego etapu budowy Huty im. Lenina k/Krakowa, dzięki rozbudowie Huty im. B. Bieruta w Częstochowie, gruntownej przebudowie i rozbudowie oraz unowocześnieniu starych zakładów hutniczych oraz dzięki ruchowi racjonalizatorskiemu i współzawodnictwu pracy, które dało nam bohaterów hutnictwa, mistrzów szybkościowych wytopów.
Realizując program budowy nowego socjalistycznego hutnictwa polskiego niwelujemy przepaść, jaka dzieliła nasze zacofane hutnictwo od hutnictwa w nowoczesnym tego słowa znaczeniu.
Nasze socjalistyczne huty w porównaniu z przedwojennymi to olbrzymy. Roczna produkcja jednej tylko Huty im. Lenina k/Krakowa będzie większa niż produk-cja wszystkich polskich hut razem wziętych przed drugą wojną światową. Huta w nowoczesnym zrozumieniu to huta o produkcji 1-1,5 milionów ton stali rocznie. Nowoczesna huta obejmuje koksownię wraz z fabryką wykorzystania produktów ubocznych, wielkie piece, stalownię marte-nowską, tomasowską lub obie razem, oraz różne walcownie, poza tym szereg działów pomocniczych z elektrownią na czele. Rys. 1 przedstawia schematycznie gospodarkę materiałową i energetyczną nowoczesnej huty. Na rysunku widzimy kolejność i ilościowy stosunek przepływu materiałów i półwytworów oraz zasadnicze etapy gospodarki gazowej i energetycznej huty, tj. podstawowych źródeł energii. Podane liczby wyrażają przeciętne ilości potrzebne do wytworzenia IOW) ton gotowych wyrobów walcowanych.

WYKAZ LITERATURY

1. Krasawcew i Sirowski. Oczerki po mietałłurgiji czuguna 1947.
2. Orłowski. Hutnictwo żelazne w Polsce przedwrze-śniowej (Hutnik 1946).
3. Nowospasski. Konstrukcja domiennych pieczej. 1938.
4. Nowospasski. Sowremiennaja domiennaja piecz. 1950.
5. Akad. Pawłów. Mietałłurgija czuguna. 1949.
6. Mamlejew. Obszczaja mietałłurgija. 1949.
7. Krasawcew i Ostrouchow. Rabota mastiera na so-wremiennoj domiennoj pieczi 1949.
8. Margolin. Sprawocznik po domiennomu proizwod-stwu. 1947.
9. E. Mazanek. Obsługa wielkiego pieca. 1950.
10. Ossan. Lehrbuch der Eisenhüttenkunde. 1926.
11. „,Maszgiz" 1946. Mietałłurgiczeskoje oborudowanije (katalog) 1946.
12. H. Kuczewski. Metalurgia żelaza. PWT. 1951—1952.
13. Kuczewski. Martienowskoje proizwodstwo stali. 1947.
14. Ludkiewicz. Elektrometalurgia stali. 1950.
15. Buel. Martenowskaja piecz. 1945.
16. Miroszniczenko. Stalewar martenowskoj pieczi. 1946. '
17. Okorokow. Elektrospławilnyje pieczi czornoj mie-tałłurgii. 1950,
18. Merlin. Materiały ogniotrwałe w stalownictwie. 1946.
19. Zajcew. Kładka martienowskich pieczej. 1951.
20. Wolf. Oborudowanije dla rozdiełki łoma. 1950.
21. Prof. inż. Ludwik Zarnowski. Gorąca przeróbka plastyczna żelaza i stali. Cz. I
22. Prof. inż. Klaudiusz Filasiewicz. Technologia metali.
23. Prof. W. Trinks. Kalibrowanie walców.
24. Inż. Cezary Murski. Uzbrojenie walców i oprowad-nice.
25. M. L. Zainołszicizyńslkfi. Prakatteia afcali
26. I. G. Kulbaczny. Miechaniczeskoje oborudowanije prokątnych cechów.
27. Puppe. Walzwerkswesen, t. II i III.
28. Dr inż. Feszczenko-Czopiwski. Metaloznawstwo. cz. I
29. A. J. Bielajew. Elektroliza i rafinacja aluminium.
30. K. Awdiejew. Obogaszczenije rud cwietnych mie-tałłow.
31. S. Gałłaj, Ja. Gurewicz. Chołodnaja prokatka listów.
32. M. Schneider. Metalurgia metali kolorowych
33. Drahtweltbuch.
34. Czyżewski. Koksownictwo. 1947.
35. Agroskin, Czyżewski. Koksowanie. 1948.
36. Karwat. Maszyny i urządzenia do obsługi pieców koksowniczych. 1949.
37. Kozłowski. Poradnik koksochemika, 1951.
38. Winter. Taschenbuch für Gaswerke, Kokereien, Schwelereien u. Teerdestilationen. 1950.
39. Prof. inż. K. Filasiewicz. Walcownictwo — Skrypt.
40. Nikołajewski. Prokatka i oddiełka stalnych trub

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.