PIĘKNY STARY SLĄSKI PÓŁMISEK Z CZASÓW WIELKIEGO KRYZYSU 1925 C.T.ALTWASSER

Biała porcelana z czasów kryzysu- wielka dewaluacja- złoto znika nie tylko z rynku ale także z porcelany- modna staje się biała porcelana- produkują ją w tym czasie najlepsze fabryki- a styl art deco- nawiązujący do szlachetnej prostoty antyku- znajduje wsparcie w słynnej szkole wzornictwa przemysłowego Bauhaus.

Półmisek jest w stanie bardzo dobrym. Mała technologiczna plamka na dnie półmiska wynika z niedolania glazury… pod spodem minimalny odprysk na rancie podstawy- niewidoczny

Wymiary:

Długość 32,3 cm szerokość 22 cm wysokość 3,5 cm- duzy ładny funkcjonalny- przyciąga wzrok…

Altwasser (today Stary Zdrój):

Stary Zdrój (Altwasser)

·         Carl Tielsch & Co. (1845 - 1918)

·         - Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. AG (1918 - 1932)

·         - Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. Abt. C.M. Hutschenreuther Arzberg (1932 - 1945)

·         - Polska Fabryka Porcelany Tielsch (1945 - 1952)

·         - Zakłady Porcelany Stołowej Wałbrzych (1952 - 1992)

·         - Zakłady Porcelany Stołowej Wałbrzych S.A. (1992 - 2007)

·         - Fabryka Porcelany Wałbrzych S.A. (2007 - )

Notatka historyczna SYGNATURY 24

W 1845 roku, radca handlowy Carl Tielsch, założył w Starym Zdroju (Altwasser) k. Wałbrzycha drugą co do wielkości fabrykę porcelany na Śląsku. Dzięki nakładom finansowym Carla Tielscha, fabryka miała zapewniony znakomity start i szybki rozwój. W 1864 roku zatrudniała już 1400 pracowników.
Wyroby fabryki Tielscha szybko zdobyły sobie uznanie za swą wysoką jakość i walory artystyczne, doceniane na wielu wystawach. Posiadały bogate zdobienia i efektowne fasony, a ich jakość była porównywana do wyrobów manufaktur z Berlina, czy nawet Miśni.

W 1882 roku zmarł w wieku 67 lat, założyciel i dobry duch fabryki, Carl Tielsch. Jego śmierć opłakiwali nie tylko pracownicy, ale i mieszkańcy miasta. Był to bowiem nie tylko znakomity przedsiębiorca, ale także wspaniały człowiek, który m.in. wprowadził fundusze emerytalne dla pracowników i osób niepełnosprawnych.

Zarząd objął jego syn Egmont von Tielsch. Kontynuował dzieło swego ojca (także zaangażowanie w sprawy socjalne) i wkrótce zaczął planować nową lokalizację dla rozszerzenia produkcji. Zaowocowało to uruchomieniem kolejnego zakładu 1 stycznia 1906 roku.
W tym samym roku, dyrektor fabryki Georg Feist, Fugeron z Montereau i Vereinigte Chamotte Fabriken, vorm. C. Kulmitz GmbH z Saarau, zakończyli pomyślnie próby i uruchomili pierwszy piec tunelowy do wypalania porcelany. Piec miał długość 64 m i był opalany węglem.

Za swoje zasługi dla rozwoju przemysłu oraz pracę socjalną, Egmont von Ritter uhonorowany został Medalem Orła Czerwonego IV klasy, a to wyróżnienie i nowy tytuł Kawalera i Radcy Handlowego dały Egmontowi nowy impuls do zwiększenia rozwoju i sprzedaży.

W 1913 roku firma zatrudniała 1500 pracowników, w tym 270 ceramików i 110 dekoratorów, a na krotko przed wybuchem I Wojny Światowej 1914 roku, katalog wyrobów zawierał 1637 pozycji.
Przez lata wojny spółce wiodło się dobrze, aż do 1917 roku, kiedy urzędnicy miejscy orzekli, że Egmont Tielsch powinien ograniczyć produkcję do 60% osiągniętego poziomu w celu zachowania zasobów, a dla wyrównania strat w dochodach powinien zastanowić się nad przekształceniem firmy w korporację, co dało mu dużo do myślenia.

Tak też się stało i w 1917 roku, Egmont Tielsch przekształcił firmę w spółkę akcyjną Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. AG. Udziałowcami spółki zostały znane osoby ze świata przemysłu porcelanowego, m.in. sam dyrektor fabryki Georg Feist, bracia Arnold (właściciele Bankhaus Gebrüder Arnold w Dreźnie) posiadający udziały w Porzellan- und Feinsteingutfabrik Max Roesler w Rodach. Wreszcie Hugo Auvera, dyrektor spółki C.M. Hutschenreuther w Hohenbergu, za sprawą którego wyroby fabryki Tielascha sprzedawane były w USA pod sygnaturą Blach Knight (importer: Graham & Zenger) z dopiskiem Waldenburg Studios.
W tej konstelacji własnościowej fabryka dobrze prosperowała do krachu na giełdzie w 1929 roku, kiedy klienci nie byli w stanie zapłacić za swoje zamówienia i zarząd został zmuszony do zmniejszenia zatrudnienia do 1200 osób w 1930 roku. W tym samym roku zmarł Egmont Tielsch, a jego miejsce w radzie nadzorczej zajął syn Herbert von Tielsch.

W 1932 roku fabryka Tielscha połączyła się z koncernem Hutschenreuthera i została oddziałem firmy, zachowując zatrudnienie na poziomie 1200 pracowników. Wszystko szło dobrze przez kolejne lata. 8 maja 1945 roku Wałbrzych został opanowany przez wojska sowieckie i fabryka została przejęta przez władze polskie, a C.M. Hutschenreuther stracił cały majątek fabryki. Aby zrekompensować straty w poziomie produkcji, firma postawiła na rozwój Porzellanfabrik C.M. Hutschenreuther AG, Niederlassung Arzberg. Przez kilka kolejnych lat używała także sygnatury z orłem i inicjałami C.T..

Władze polskie zmieniły nazwę zakładu na Tielsch - Państwowa Fabryka Porcelany, kontynuując produkcję starych wzorów przy pomocy pracowników niemieckich i pod zarządem Jana Kachniewicza. W 1952 roku całkowicie znacjonalizowano fabrykę. Otrzymała ona nazwę Zakłady Porcelany Stołowej "WAŁBRZYCH" i przez kolejne 40 lat kontynuowała produkcję, będąc liderem we wprowadzaniu nowoczesnych rozwiązań w technologii zdobnictwa, modelarstwa i produkcji porcelany.

W 1992 roku fabryka została ponownie sprywatyzowana. Głównymi udziałowcami fabryki zostały rodziny Świerczyńskich i Kułakowskich oraz Skarb Państwa, który objął 15% udziałów.

 [1] : Porzellanmanufaktur / Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. (1845 until 1917)

One reason for the success of Carl Tielsch straight from the beginning was that he had a very large product range, starting with normal household pieces, going over hotel porcelain and ending with luxury goods. In addition, the facility always had the best designers and decorators. At first, Tielsch only marked his products with the initials 'TPM' which stood for 'Tielsch Porzellan-Manufaktur' which was quite similar to the 'KPM' from the 'Königlich Preußische Porzellanmanufaktur'. But KPM found it was too similar and so the two snakes curling around a stave were added, only to be replaced completely by the eagle from 1847 onwards. (Note: The staff is of course a caduceus. In classical mythology this was the staff carried by Hermes as messanger of the gods; in more recent times it has become an emblem of the medical profession. Thanks to Jonn Bavis for the info.)

The first eagle mark was similar to the mark used by the 'Porzellanmanufaktur F.A. Schumann', a firm located in Berlin-Moabit since 1836. Tielsch was very fond of their products and copied their style for some time. But the 'eagle' also caused problems. The director of the KPM facility sent a complaint to the ministry of finance, which resulted in an idea from Tielsch to change the mark again in 1850. He chose a dove with a twig in its beak seeming to 'crash dive'. Of course, it could still be mistaken for the 'KPM eagle', but for the ministers it was different enough to please them and further complaints from KPM Berlin were turned down.

In 1882, the member of the Chamber of Commerce (thus entitled to carry the title of 'Kommerzienrat') Carl Tielsch died at the age of 67. Quite a few of his workers and citizens of the town mourned his death as he was not just a normal businessman and in his life had done quite a lot of social work, like introducing workers and disability pension fund. His son, the businessman and reserve officer Egmont Tielsch was also engaged in social work and had earned himself a very good reputation. He continued the work of his father and was soon able to start planning an additional production location in Altwasser that was then officially opened on January 1st 1906.

This additional location also was a test facility and later that year the director of the plant Georg Faist together with Fougeron from Montereau (France) and the 'Vereinigte Chamotte Fabirken vorm. C. Kulmitz G.m.b.H.' in Saarau successfully completed trials on a technical revolution and were able to present the first fully functional and effective coal-fired tunnel kiln for porcelain with an impressive overall length of 64 meters (209.97 ft). Because of his outstanding services for the industry in combination with his social work, Egmont was awarded the 'Roten Adlerorden IV. Klasse' (Red Eagle Medal 4th class) and he was raised to peerage.

His new title and name of Ritter und Kommerzienrat Egmont von Tielsch gave the firm another boost in sales and in 1913 the company reached its peak employee count with 1,500 workers including 270 potters and 110 decorators. Shortly before the outbreak of the first World War in 1914, the product catalog shoved 1,637 porcelain pieces. One may think that his number is not impressive but one should keep in mind that a coffee pot was counted as 'one piece' even if it had 196 variations including all different sizes and decorations. The company managed to get through the years of war very well until 1917. The town officials then ruled that Tielsch should reduce his capacity to 60 percent as to preserve resources and as to make up for the loss in income he should also think about changing the firm into a corporation, something Egmont had been thinking about anyway.

[2] : Porzellanmanufaktur / Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. A.G. (1917 until 1932)

After the change in company status some well-known people became shareholders of the corporation like director Georg Faist himself. Another shareholder was the banking house run by the Arnold brothers, the 'Bankhaus Gebrüder Arnold' in Dresden which also owned parts of the firm of Porzellan- und Feinsteingutfabrik Max Roesler in Rodach (Bavaria). Finally there was Hugo Auvera, himself one of the directors from the company of C.M. Hutschenreuther in Hohenberg (Bavaria). Auvera greatly influenced the company, for example the 'C.M. Hutschenreuther' items sold under the 'Black Knight' label (owned by US importer 'Graham & Zenger') with the addition 'Waldenburg Studios' were actually made by the Tielsch factory. In this constellation, the company prospered until the stock market crash in 1929 when nearly all customers were unable to pay for their orders, resulting in a hard time for the company which was forced to slowly decrease the workforce to around 1,200 people in 1930. It was the same year that that Egmont von Tielsch died and his seat in the supervisory board was taken over by his son Herbert von Tielsch.

[3] : Porzellanfabrik Tielsch & Co., Abteilung der C.M. Hutschenreuther A.G. (1932 until 1945)

During 1932 Tielsch merged with Hutschenreuther (another decision influenced by Hugo Auvera) and the factory in Altwasser became a division of the C.M. Hutschenreuther company, still keeping its workforce at a constant number of 1,200 employees. Everything went well for the next few years, but on May 8th 1945 the town of Waldenburg was occupied by Russian troops and was put under Polish government. The Tielsch family fled, losing their castle 'Reußendorf'; the 'C.M. Hutschenreuther A.G.' lost the complete facility in Altwasser and was forced to expand the Porzellanfabrik C.M. Hutschenreuther A.G., Niederlassung Arzberg factory to compensate for the loss in production capacity; the factory there continued to use the mark which included the initials 'C.T.' with the eagle for a short time, an example is shown here under entry [5].

[4] : Polska Fabryka Porcelany Tielsch (1945 until 1952)

At first, parts of the facility were dismantled by order of the Russians but then the facility continued to produce again with the help of a few remaining German workers. Now under Polish supervision and run by Jan Kachniewicz they used one of the last Tielsch marks with the addition 'Made In Poland' until 1952 when the facility was completely nationalized. They also used a mark showing 'Tielsch Walbrzych' which confuses some people but one should hold in mind that the town of Altwasser had been merged into the town of Waldenburg back in 1920.

[5] : Zakłady Porcelany Stołowej Wałbrzych (1952 until 1992)

The participation of the state in the business secured funding for research and renewal of older technology and for the following fourty years, the facility was one of the major production locations for Polish porcelain and managed to establish a very good international reputation for its quality and craftmanship.

[6] : Zakłady Porcelany Stołowej Wałbrzych S.A. (1992 until ...)

Starting in 1992, the facility was reprivatized and changed into a limited company. The main shareholders are the Swierczynski and Kulakowski families who had for a long time been involved in the business as workers and directors, 15 percent in shares still belong to the state.