Hagiografia jest tym nurtem piśmiennictwa w historiografii kościelnej, który dotyczy historii życia i dziejów kultu świętych. Dostrzeżenie w niej nurtu piśmiennictwa stanowiącego ważny element kultury religijnej kolejnych epok wprowadziło ją na stałe do obiegu naukowego jako źródła wyjątkowo cennego w badaniach szeroko rozumianej antropologii chrześcijańskiej. Nowe podejście w zakresie źródłoznawstwa hagiograficznego otworzyło nowe perspektywy badawcze. Drogi rozwojowe staropolskiej hagiografii mówią o ludziach, którzy ją tworzyli. Słownik biograficzny obejmuje biogramy 280 hagiografów od początku piśmiennictwa polskiego do końca XVIII wieku. Znajdują się wśród nich autorzy, tłumacze i wydawcy dzieł hagiograficznych.
Bibliografia hagiografii staropolskiej jest częścią bibliografii piśmiennictwa polskiego tegoż okresu. Rejestruje literaturę hagiograficzną sensu stricto, obejmującą żywoty i legendy, opisy męczeństwa, relacje o cudach i translacji relikwii, biografie i autobiografie osób otoczonych kultem oraz teksty ascetyczno-mistyczne ich autorstwa. Bibliografia hagiografii staropolskiej uwzględnia zarówno prace autorskie, jak i przekłady.
