WSTĘP.
Historiografia urbanistyczna w Polsce w okresie międzywo­jennym wykazywała stałe tendencje rozwojowe zarówno pod względem ilościowym jak i jakościowym. A^ożna powiedzieć, że wówczas to właśnie wykształciła się ona w odrębną dyscyplinę historyczną. Wojna przerwała jej rozkwit; przerzedziło się też grono historyków-urbanistów. Po wojnie ukazało się kilka war­tościowych monografii i studiów z zakresu przeszłości miast, ja­ko też próby syntezy.
Mimo to stan badań nad historią miast w Polsce wykazu­je dotąd luki i mankamenty bardzo poważne, tak merytoryczne jak i metodyczne l). Odnośnie całego prawie obszaru dawnej Rzeczypospolitej brak dotąd monografii miast średnich, a zwłasz­cza małych, szczególnie zaś prywatnych i duchownych (miasta królewskie cieszyły się większym zainteresowaniem historyków).
x). Ze stanem badań historyczno-urbanistycznych jako też z problema­tyką miejską zapoznają następujące prace syntetyczne i sprawozdawcze:
I. Ł. Charewiczowa, Stan badań nad dziejami miast polskich.
Przegl. Hist. 1928.
II. St. Inglot, Rozwój historii społecznej i gospodarczej Kwart.
Hist. LI 1937, s. 377—411.
Tenże, Historia społeczna i gospodarcza średniowiecza. Lwów 1938.
M. Friedberg, Kultura polska a niemiecka. T. I—II, Poznań 1946.
V. Zdz. Kaczmarczyk, Kolonizacja niemiecka na wschód od
Odry. Poznań 1945.
VI. H. Miinch, Geneza rozplanowania miast wielkopolskich XIII
i XLV w. Kraków 1946.
VII. J. Ptaśnik, Miasta i mieszczaństwo w dawnej Polsce. Kraków 1934.
VIII. J. Rutkowski, Historia gospodarcza Polski. T.I. Poznań 1946.
IX Z. Wojciechowski, Państwo Polskie w wiekach średnich.
Dzieje ustroju. Wyd. II. Poznań 1948,

Tytuł: