Stanisław Wygodzki

Pożegnanie

Warszawa 1990

s. 195

Z jakiej tradycji wywodzi się to niewielkie pisanie moje, to paranie się zawodem, napełniającym mnie ciągle wątpliwościami, zniechęceniem i goryczą?
Z tego wszystkiego co w literaturze polskiej, i nie tylko polskiej, było pochyleniem się nad niedolą ludzką, nad cierpieniem, osaczeniem, pogardą i nędzą. Z tej literatury się wywodzę i ku niej zmierzam, jej pragnę pozostać wiernym tak długo, jak długo pogarda, nienawiść, łaknienie krwi będzie tradycyjnym składnikiem społeczności ludzkich.

Stanisław Wygodzki

 Wygodzki Stanisław (1[zasłonięte]907-19), prozaik, poeta. Jako uczeń gimnazjum humanistycznego w Będzinie został usunięty przed maturą ze szkoły za działalność komunistyczną (1926) i skazany na 2 lata więzienia. Od 1930 współpracownik czasopism lewicowych, działał także w Polskiej Sekcji Międzynarodowego Biura Literatury Rewolucyjnej w Moskwie, gdzie opublikował zbiór wierszy Apel. Poezje (1933).

Po wybuchu II wojny światowej przebywał w getcie w Będzinie. 1[zasłonięte]943-19 więzień obozów koncentracyjnych: Auschwitz, Sachsenhausen-Oranienburg i Dachau. Po 1945 w Niemczech, od 1947 w Warszawie, gdzie 1[zasłonięte]947-19 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki, 1[zasłonięte]948-19 był kierownikiem działu literackiego Polskiego Radia. W 1968 wyjechał do Izraela, gdzie zmarł.

Opublikował m.in. zbiory wierszy: Chleb powszedni (1934), Pamiętnik miłości (1948), Poezje (1950), Podróż zimowa (Londyn 1975), Pożegnanie (Londyn 1979), dwujęzyczny Wybór poezji (Londyn 1987). Liczne zbiory opowiadań, np.: W kotlinie (1949), Pusty plac (1955), Upalny dzień (1960), Koncert życzeń (1961), Powrót na ziemię (1967), wybór Ba-mahavo w języku hebrajskim (Tel-Awiw 1970). Powieści, m.in.: Serca mego rodzeństwo (1961), Pieskin został pisarzem (Londyn 1973).