W koszarach fortu McCallum zostaje zamordowana kapitan Elisabeth Campbell, córka generała dowodzącego fortem. Dochodzeniem zajmują się oficerowie śledczy z Dywizji Kryminalnej - Paul Brenner i Sarah Sunhill, jego dawna sympatia. Śledztwo nie jest łatwe, ponieważ napotykają zmowę milczenia. Mimo to wychodzi na jaw wiele kompromitujących szczegółów z życia Elisabeth Campbell i całego garnizonu. Okazuje się, że podejrzanymi mogą być wszyscy oficerowie, nie wyłączając ojca ofiary.

Film ma literacki rodowód, jest luźną adaptacją powieści Nelsona DeMille’a, który specjalizuje się w opisywaniu wojskowego środowiska. Stąd w „Sprawie honoru” pojawiają się śmiało i wyraziście nakreślone postacie np. fanatyka honoru i lojalności generała Campbella. Realizacji filmu podjął się Simon West (Con Air – lot skazańców), ale decydujący głos, jeśli chodzi o zmiany w scenariuszu i dobór obsady miał gwiazdor John Travolta. Mający opinię nieznośnego we współpracy i wtrącającego się do realizacji wszystkich produkcji, w których bierze udział, aktor miał własną wizję tworzonej przez niego postaci. Brenner to indywidualista i buntownik, ale zarazem obrońca systemu, którego jest częścią. Travolta również wybrał aktorkę mającą odtwarzać Sarah. Ostatecznie została nią Madeleine Stowe (12 małp, Ostatni Mohikanin) mającą umiejętnie wyrazić dystans bohaterki do środowiska armii i ambiwalentny stosunek do Brennera, którego darzyła kiedyś uczuciem. Ambitne zamierzenia twórców nie do końca się powiodły. Reżyser koncentruje się bardziej na tworzeniu dramatycznych i czasem zbyt drastycznych obrazów niż sprawnym prowadzeniu akcji, postacie są tak jednoznacznie dobre lub złe, że równie dobrze mogłyby nosić białe i czarne kapelusze, a podniosła muzyka stara się budować napięcie, tam gdzie go tak naprawdę nie ma. Ten dramat toczący się w zamkniętym, hermetycznym świecie wojskowych ma także ambicje ukazania uprzedzeń i męskiego szowinizmu w stosunku do kobiet w mundurach (w amerykańskiej armii służy ich 200 tysięcy!).

Cieszy czysta, naturalna (dominują barwy militarne) kolorystyka filmu nie zmącona żadnymi niedoróbkami. Chociaż dominują sekwencje rozgrywające się w półmroku, nie uświadczymy tu kłopotów z kompresją. Sprawnie też wykorzystano atuty dźwięku dookolnego. W licznych scenach, w których używa się broni tylne kanały mocno pracują, zachowując kierunkowość brzmienia. Całą ścieżkę można pochwalić za różnorodność i selektywność. Nawet mniej efekciarskim efektom dźwiękowym dano wybrzmieć. Do wyboru mamy 20-minutowy reportaż z planu, a w nim wywiady z reżyserem i aktorami, kilka migawek z planu koncentrujących się zwłaszcza na efektach specjalnych. Swoją drogą trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem Johna Travolty, że najlepsze sceny Sprawy honoru to takie, w których pojawia się grający drugoplanową rolę - James Woods. Komentarz Simona Westa wydaje się być suchy i beznamiętny, reżyser omawia przede wszystkim lokalizację zdjęć i aspekt techniczny filmu. Z kolei cztery usunięte sceny i alternatywne zakończenie przekonująco obrazują koncepcję twórcy, który zredukował wątek romansowy między parą śledczych, by nie osłabiać wstrząsającego wydźwięku Sprawy honoru i nie wprowadzać niepotrzebnego dysonansu.

WYSYŁKA 1-4 PŁYT WYNOSI 8 ZŁ

WYSYŁKA 5-10 PŁYT WYNOSI 10 ZŁ