Spotkanie w Telgte (1979), najkrótsza obok Kota i myszy z powieści Güntera Grassa, laureata Nagrody Nobla '99, uchodzi za jeden z jego najcelniejszych utworów. Przyszłość znowu wiąże się tu nierozerwalnie z teraźniejszością, wiek siedemnasty odsłania rozliczne analogie do wieku dwudziestego.

Tytułowe spotkanie, opisane z wielkim rozmachem i swadą, to zdarzenie, do którego mogłoby dojść w rzeczywistości kilkaset lat temu, doszło jednak dopiero współcześnie - choć w siedemnastowiecznej scenerii - w wyobraźni autora. To z jego woli u schyłku wojny trzydziestoletniej, pośród zniszczeń i okrucieństw, do małej westfalskiej mieściny zjeżdżają się poeci niemieckiego baroku, ich wydawcy i krytycy, żeby rozmawiać o losach kraju i posłannictwie literatury, żeby apelować o pokój i ład moralny oraz - choćby daremnie - bić na alarm. Przybywają z różnych stron i krain: z Królewca w Prusach Książęcych, z Brandenburgii, Bawarii, Jutlandii, Dolnego Śląska. I w drodze, i na miejscu doświadczają przeróżnych przygód. Poważne narady przeplatają się z biesiadowaniem, swawolą, miłostkami. Ścierają się osobowości, poglądy, temperamenty.

W świecie - minionym i obecnym - który zdaje się obywać bez piękna i zawartej w słowie pisanym refleksji, Grass udowadnia, że piękno i refleksja są temu światu niezbędnie potrzebne.