Wydanie: we Lwowie 1818 r. nakładem Karola Wilda, drukiem
Józefa Sznaydera
REPRINT W NUMEROWANYM NAKŁADZIE WYKONANO W 1982 ROKU
Liczba stron: 178
Feliks Jan Bentkowski pseud. i krypt.: F. B., Niebylski, X. J., (ur. 27 maja 1781 w Lubartowie, zm. 28 sierpnia 1852 w Warszawie) – historyk literatury, bibliograf, językoznawca i archiwista.
W latach 1[zasłonięte]802-18, jako stypendysta rządu pruskiego, studiował w Niemczech na uniwersytecie w Halle, był też tam lektorem języka i literatury polskiej. Wrócił do kraju i w roku 1803 został powołany na profesora języków starożytnych i niemieckiego w Liceum Warszawskim. Od września roku 1807 wykładał tamże język i literaturę polską. 15 września roku 1809 został mianowany profesorem literatury polskiej i powszechnej oraz objął stanowisko kierownika nauczania języka polskiego, stylu i literatury (kierownictwo to częściowo, w zakresie nauczania języka i stylu przekazał w roku 1811 W. A. Szweykowskiemu). Od roku 1809 wykładał dodatkowo historię Polski i historię powszechną, a w roku 1810 został kierownikiem nauczania historii i geografii. W roku 1811 Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych zleciło mu przygotowanie podręcznika literatury dla klasy VI szkół wojewódzkich. W latach 1[zasłonięte]811-18 sprawował funkcję kierownika biblioteki licealnej. W tym samym czasie pełnił obowiązki nauczyciela w domu Tomasza Ostrowskiego.
Pomnik Unii Lubelskiej
W roku 1812 ożenił się z Emilią Zeydler. Jego córka Klementyna wyszła za mąż za Kazimierza Stronczyńskiego.
W roku 1816 Feliks Bentkowski, jako pierwszy został uhonorowany godnością "Doktora honoris causa" Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz uzyskał doktorat filozofii (za Historię literatury polskiej...). W tym samym czasie został członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego oraz sprawował piecze nad płockim Towarzystwem Naukowym. Od 7 października roku 1817 do roku 1832 był profesorem historii powszechnej na Uniwersytecie Warszawskim, od 1821 trzykrotnie był dziekanem Wydziału Nauk i Sztuk Pięknych. Przy Uniwersytecie założył Gabinet Numizmatyczny, którego był dyrektorem. Od roku 1823 był także nauczycielem syna, wielkiego księcia Konstantego. W 1825 Bentkowski zaprojektował Pomnik Unii Lubelskiej w Lublinie. Wolnomularz (V stopnia), członek lóż masońskich: Wielki Wschód Polski, Rycerze Gwiazdy i Bracia Zjednoczeni na Wschodzie Warszawy. Po przejściu na emeryturę od roku 1833, pełnił funkcję honorowego sędziego pokoju, a od roku 1838 do śmierci, kierował Archiwum Głównym Królestwa Polskiego. Zmarł 28 sierpnia roku 1852 w Warszawie.
W 1819 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława IV. klasy.
Autor pierwszej historii literatury polskiej. W latach 1[zasłonięte]811-18 pomagał S. B. Lindemu przy redakcji Słownika języka polskiego oraz był współpracownikiem (głównie jako recenzent) czasopisma Hallische Allgemeine Literatur-Zeitung. W roku 1813 został powołany na członka warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, brał udział w pracach nad polską ortografią. W roku 1814 wydał "Historię literatury polskiej wystawionej w spisie dzieł drukiem ogłoszonych" (t. 1-2, 1814). W dziele tym dokonał podsumowania wiedzy o polskiej literaturze. Sklasyfikował według gatunków literackich dzieła, jak i analizował i oceniał twórczość najwybitniejszych autorów. Praca ta odegrała dużą rolę, stając się przyczynkiem do dalszych poszukiwań i badań nad literaturą polską. W latach 1[zasłonięte]815-18 redagował miesięcznik naukowo-literacki Pamiętnik Warszawski. Od roku 1842 był członkiem redakcji i współpracownikiem Biblioteki Warszawskiej
