SPEKTROFOTOMETRYCZNA ANALIZA RÓŻNICOWA

W.F. Barkowski

W.I. Ganopolski

Wydawnictwo: WNT, 1971
Oprawa: miękka
Stron: 190
Stan: bardzo dobry (-), nieaktualne pieczątki

Nakład: 1705 egz.

W książce przedstawiono podstawy teoretyczne metody spektrofotometrii różnicowej, omówiono warianty tej metody, jak również zasady zastosowania spektrofotometrów i kolorymetrów fotoelektrycznych przy pomiarach absorpcji (lub transmisji) roztworów silnie absorbujących. Ponadto opisano metody oznaczania wielu pierwiastków oraz ich związków chemicznych. Książka jest przeznaczona dla chemików analityków, pracowników placówek naukowo-badawczych i laboratoriów przemysłowych, jak również dla doktorantów  i studentów wydziałów chemicznych wyższych uczelni.

SPIS TREŚCI

Przedmowa
Wprowadzenie

CZĘŚĆ I. METODY SPEKTROFOTOMETRII PRECYZYJNEJ

Rozdział I. Metoda stosunku transmisji (metoda Hiskcya-Bastiana, metoda różnicowa)
Główne źródła błędów — Charakterystyka układu idealnego . Zasada metody stosunku transmisji i wzór na obliczenie błędu
pomiarów wskazań przyrządu przy oT = const.
Wzór na obliczenie błędu pomiarów z uwzględnieniem zależności
oT = f(T) i krzywe błędów.
Ogólny wzór na obliczanie błędów pomiarów spektrofotometrycznych

Rozdział II. Metoda pełnej spektrofotometrii różnicowej
Podstawy metody
Precyzja pomiarów i krzywe błędów
Analiza spektrofotometryczna układów dwuskładnikowych

Rozdział III. Podstawowe przyczyny odchyleń układów absorbujących od prawa Beera
Wpływ polichromatyczności promieniowania i pewnych innych
czynników na charakter funkcji A = f(c).
Precyzja analizy spektrofotometrycznej przy odchyleniach od prawa Beera

Rozdział IV. Warianty spektrofotometrii precyzyjnej przy stosowaniu metody różnicowej
Metoda wyrównywania stężeń
Metoda dodatków
Metody polegające na reakcjach rozkładu związków absorbujących

Rozdział V. Metoda ogólna i metoda śladowa Reilleya-Crawforda
Podstawy metody ogólnej oraz metody śladowej.
Precyzja oznaczeń w metodach IV i V

CZĘSC II. ZASTOSOWANIE APARATURY SPEKTROFOTOMETRYCZNEJ W METODACH FOTOMETRII PRECYZYJNEJ

Rozdział VI. Zastosowanie spektrofotometrów
Doświadczalne wyznaczenie optymalnego stężenia roztworu odniesienia
Wybór optymalnego stężenia roztworu odniesienia z punktu widzenia szerokości szczeliny monochromatora
Wpływ nieidentyczności kiuwet na precyzję pomiarów
Wpływ temperatury na precyzję pomiarów.
Wpływ światła rozproszonego na precyzję pomiarów .
Praktyczne możliwości zastosowania metody Reilleya i Grawforća

Rozdział VII. Zastosowanie kolorymetrów
Wybór roztworu odniesienia i zakresu oznaczanych stężeń .
Sposoby zwiększania precyzji pomiarów różnicowych na foto-kolorymetrach elektrycznych

CZĘŚĆ III. METODY OZNACZANIA PIERWIASTKÓW I ZWIĄZKÓW CHEMICZNYCH
Azotany .
Beryl
Cyrkon .
Fluor
Fosfor .
Gal .
Glin
Hafn
Kobalt .
Krzem .
Magnez .
Mangan .
Miedź
Molibden
Nadtlenek wodoru
Nikiel .
Niob
Platyna .
Pluton
Potas
Ren
Sód
Tantal .
Tytan
Uran
Wanad
Wolfram
Ziemie rzadkie
Żelazo

PRZEDMOWA

Spektrofotometryczne metody analizy różnicowej opracowano przede wszystkim dla uzyskania większej dokładności pomiarów fotometrycznych niż jest to możliwe w przypadku fotometrii bezpośredniej. Cel, który postawili przed sobą badacze, przy opracowywaniu różnych wariantów metod precyzyjnych, polegał na tym. aby przy wykorzystaniu zalet spektrofotometrii (w porównaniu z klasycznymi metodami analizy ilościowej) doprowadzić precyzję analizy spektrofotometrycznej do poziomu metod wagowych i objętościowych. Przy okazji rozwiązano i inne, ważne z praktycznego punktu widzenia, zagadnienia, jak rozszerzenie zakresu oznaczanych stężeń, oznaczanie składników występujących w próbie w dużych ilościach, znaczne zmniejszenie wpływu innych składników itp.
Obecnie można zauważyć stały wzrost liczby zagadnień analitycznych, rozwiązywanych za pomocą spektrofotometrii różnicowej