Przed kilkunastu laty, kiedy po raz pierwszy opisywałam drogi spacerowe po Szczawnicy, przyświecała mi idea ukazania dziejów miejscowości poprzez historię poszczególnych budynków. Wydawało mi się niezwykle frapujące dotrzeć do najstarszych faktów związanych z danym budynkiem, kto go zbudował i kim był, co się tam znajdowało i jakie architektoniczne zmiany zachodziły wiedząc, że za fasadą każdego z nich częstokroć kryją się ciekawe historie rodzinne, a ludzie, którzy je budowali wpisali się w dzieje uzdrowiska. Okazało się, że ta forma przewodnika odpowiada czytelnikom, co zachęciło mnie do dalszej pracy nad rozszerzeniem wielu wątków. Przed kilkunastu laty nie udało mi się dotrzeć do wielu istotnych informacji, które po dodatkowych poszukiwaniach mogły znaleźć się dopiero w tym wydaniu. Niektóre dane zamieszczone w poprzednich wydaniach musiały ulec weryfikacji, czasami sprostowaniu, jeszcze inne zostały poszerzone. Wiele opisów odnoszących się do współczesności okazało się już nieaktualnych, bo tempo zmian, jakie dokonują się na naszych oczach jest ogromne. Podjęłam więc decyzję, by w zdecydowanej większości nie dokumentować aktualnego stanu własności budynków i nie odnotowywać zmian wynajmu, dzierżawy itd.
Obecne wydanie zostało poszerzone o eseje o rodach związanych z uzdrowiskiem. Poza Szalayami (o których pisałam już poprzednio) zamieściłam też biogramy Stadnickich, Kołączkowskich i szkic o rodach góralskich. Uznałam, że dla pełniejszego obrazu historii uzdrowiska w konwencji, jaką obrałam dla przewodnika historycznego powinny zostać poruszone tematy kreślące rozwój uzdrowiska, także wtedy gdy właścicielką jego była Akademia Umiejętności, jak przedstawiało się życie kulturalne u wód, w co musiał być ubrany gość kąpielowy gdy przyjeżdżał do zdrojowiska itd. Z uwagi na to, iż w ostatnim czasie powstał w Szczawnicy ?Szlak godeł szalayowskich? zamieściłam esej o drewnianych tablicach z godłami, aby przybliżyć czytelnikom historię tej wyjątkowej atrakcji turystycznej.