Limba jest drzewem dorastającym do wysokości 23 (28) m i pierśnicy 1 (1,7) m, ale w warunkach wysokogórskich może przybierać postać krzewiastą. Korona drzew rosnących na wolnej przestrzeni lub w niższych położeniach jest jajowata lub walcowatojajowata, bardzo gęsta. W warunkach wysokogórskich korona jest węższa i walcowata lub kolumnowa, często nieregularna, wielowierzchołkowa, z młodymi pędami wygiętymi łukowato ku górze. Jednoroczne pędy grube, sprężyste, rdzawo lub żółto filcowato owłosione, w drugim roku czarniawe.
Pąki jajowatokuliste, długie, zaostrzone, pokryte skórzastymi, czerwonawobrązowymi łuskami, ożywicowane. Kora początkowo gładka, szarozielona, potem spękana, szarobrązowa, z wypukłymi pęcherzami żywicznymi. Igły ciemnozielone, po 5 na pędach skróconych, gęsto osadzone, długości 5—8 cm, sztywne i proste, z tępym wierzchołkiem i drobno piłkowane na brzegach. Na wewnętrznych dwóch ściankach widoczne białawe linie aparatów szparkowych; na zewnętrznej stronie (wypukłej) brak aparatów szparkowych. Przewody żywiczne 3, położone w miękiszu. Trwałość igieł wynosi 3—5 lat. Limba kwitnie w czerwcu, a w wyższych położeniach na przełomie czerwca i lipca. Szyszki jajowate, długości 6—8 cm, przed dojrzeniem zwykle fioletowe, potem brązowe; dojrzewają po 2 latach; opadają wraz z nasionami, zwykle na wiosnę trzeciego roku i rozsypują się. Łuski nasienne grube, z niewielkimi zgrubieniami (piramidkami) na końcach tarczek.
|
