Osobliwością tej książki jest obrany przez Sadzewicza chwyt formalny, polegający na tym, że narrator, nie przestając być sobą, człowiekiem XX wieku, znajduje się osobiście między ludźmi stulecia XVII i bierze udział w wydarzeniach wtedy się rozgrywających. Czytelnik wraz z narratorem stają przed wielkim królem, zawierają znajomość z hetmanem kozackim Piotrem Doroszenką i chanem krymskim Selimem Girejem, krążą krętymi ścieżkami wywiadu i tajnej dyplomacji, biorą udział w potyczkach i bitwach, no i... nawiązują romanse. 

Na "Skrzydła i buńczuki" złożyły się najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa Marka Sadzewicza: żywy tok narracji, barwna obrazowość i nowoczesny, lekko tylko archaizowany język.